Περιμένοντας τον νέο πολιτισμό της Λυδίας Κονιόρδου

Είναι μια πρόταση επίκαιρη, μια στάση που δείχνει έστω την τάση που θα κινηθεί η Λυδία Κονιόρδου που προσθέτει ακόμη μια ιδιότητα στις πολλές που ήδη κουβαλά.

Γέννημα θρέμμα του Εθνικού Θεάτρου, ταυτισμένη με το αρχαίο δράμα η ερμηνεύτρια, σκηνοθέτις, δασκάλα, μεταφράστια, πολιτικοποιημένη Λυδία Κονιόρδου φέτος θα είναι πολύ απασχολημένη. Τουλάχιστον κάποιες μέρες μέσα στην εβδομάδα θα πρέπει να ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στην πραγματικότητα ενός θεσμικού μέσου που καλείται να υπηρετήσει και ενός δράματος με συμπρωταγωνιστή της τον Πέτρο Φιλιππίδη στο θεατρικό σανίδι. Αλήθειες και ψέματα, όλα κομμάτια του πολιτισμού που καλείται να υπηρετήσει.

Στα social media η ανακοίνωση του ονόματος της πυροδότησε σχόλια για συναδέλφους της που θα νιώθουν "προδομένοι" (ο Λάκης, ο Σάκης, ο Γιώργος...), για το κατά πόσο αποτελεσματική θα είναι η απόδοση της ως ειδική στις τραγωδίες, ειδικά σε αυτές που είναι τραγωδίες διαπραγματεύσεων κοκ. Άλλοι χαιρέτησαν την επιλογή ως νίκη κλασικής παιδείας. Διχασμός παντού.

Στο έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν “Και τώρα οι δυο μας” σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη στο θέατρο Μουσούρη η Λυδία Κονιόρδου έρχεται αντιμέτωπη με τις αλήθειες της ζωής της -περίπου όπως όλοι μας. “Επί χρόνια εξαγορασμένοι με ψίχουλα ευμάρειας από κάθε λογής δάνεια είχαμε αποκοιμηθεί στον καναπέ. Παραλυμένοι μέσα στον οχετό, ανήμποροι να αντιδράσουμε. Κι αυτό δεν συνέβαινε μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια. Εγώ βρίσκω ότι γίνονται βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Συμφωνώ με οποιαδήποτε κίνηση φέρνει δικαιοσύνη και ισονομία” σχολίασε στην Έφη Μαρίνου της Εφημερίδας των Συντακτών η Κονιόρδου.

“Κατανοώ την απογοήτευση αλλά τη θεωρώ μηχανιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Μη γινόμαστε άδικοι. Δεν αλλάζουν όλα από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν παίρνεις χάπι και θεραπεύεσαι. Το μένος και η κατάκριση σε μια προσπάθεια που πάει βήμα-βήμα μοιάζει να είναι, ξανά, άλλοθι για αποποίηση ευθυνών μας. Ο λόγος που φτάσαμε εδώ δεν είναι αποτέλεσμα μιας στραβοτιμονιάς αλλά αποτέλεσμα λαθών στα βάθη δεκαετιών καθώς και της καταστροφικής νοοτροπίας μας: χαλαρή συνείδηση, ανοχή και σιωπή στη διαφθορά, την ιδιοτέλεια. Εγώ πάντως δεν κρίνω με αυστηρότητα μια κυβέρνηση που αναλαμβάνει τη στιγμή της απόλυτης κατάρρευσης, τη στιγμή των άδειων ταμείων. Δίνω πίστωση χρόνου, κατανοώ λάθη, αστοχίες, ατζαμοσύνη, ακόμη και τα όποια πισωγυρίσματα τα αποδίδω στο γύρισμα της σελίδας. Ομως προτιμώ αυτή την αναγκαστική μετάβαση από την αδιαφορία, την εγκληματική ιδιοτέλεια, την απληστία, τη λεηλασία. Ας τελειώνουμε με το αλληλοφάγωμα, το πετροβόλημα, τον θυμό που δεν βγάζει πουθενά” αναφέρει.

Το κατάλληλο πρόσωπο στην κατάλληλη θέση;

"Iππόλυτος» του Ευριπίδη. Λυδία Κονιόρδου, Νίκος Κουρής, Μάρθα Φριτζήλα. Facebook/ Εθνικό Θέατρο.

“Η τέχνη, το θέατρο, είναι ένα θεραπευτικό παιχνίδι για την ψυχή μας. Δεν είναι πολυτέλεια ο πολιτισμός” έχει πει η ίδια στο WebTV του Mega. “Είναι η τροφή της ψυχής μας. Είναι το οξυγόνο της μνήμης και της ταυτότητάς μας, σε έναν κόσμο που αλλάζει. Βεβαίως και κάποιος για να μείνει στη ζωή, πρέπει να βρει πρώτα ένα πιάτο φαγητό για να φάει. Αλλά και η ψυχή χρειάζεται τροφή για να μείνει στη ζωή”. Iδανικά, όπως όλα, η σωματική και πνευμαυική πείνα πρέπει να αντιμετωπιστούν.

H νέα Υπουργός Πολιτισμού θα ορκιστεί τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου. Είναι η πρώτη γυναίκα στη θέση του Υπουργείου και η τρίτη μετά τους Νίκο Ξυδάκη και Αριστείδη Μπαλτά.

Αναμένοντας, μας υπενθυμίζουμε το σύντομο βιογραφικό της Λυδίας Κονιόρδου που ίσως φέρει την ειρήνη στον πολιτισμό, ίσως η θητεία της στο αρχαίο δράμα βοηθήσει τον πολιτισμό σήμερα να αποφύγει δράματα και κακουχίες.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Οκτωβρίου 1953 και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1971 έως το 1974. Το 1977 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Θεάτρου της Ανοιξης» (1977), ενώ συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο σε έργα των Ιονέσκο, Πλαύτου, Δ. Ρώμα και έπαιξε την Αντιγόνη στις Φοίνισσες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή (1977-1978). Από το 1978 έως το 1987 ήταν μόνιμο μέλος του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν και έπαιξε ρόλους σε έργα του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, Γιώργου Λαζάνη και Μίμη Κουγιουμτζή.

Πήρε μέρος ως Κορυφαία του Χορού σε πολλά έργα του αρχαίου δράματος, ενώ έπαιξε την Αθηνά στις Ευμενίδες και την Κλυταιμνήστρα στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή και στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου. Το 1996 σκηνοθέτησε την Ηλέκτρα του Σοφοκλή για το Εθνικό Θέατρο, κρατώντας και τον ομώνυμο ρόλο. Το 1998 έπαιξε στη Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το 2000 στη Γέρμα του Λόρκα και το 2001 στην Ορέστεια.

Από το 1993 έως το 1996 ανέλαβε τη διεύθυνση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου.

Έχει διδάξει υποκριτική σε ιδιωτικές σχολές και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, καθώς επίσης και στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Το 2004 πήρε μέρος στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαιωάννου.

Από το 2007 είναι καλλιτεχνική διευθύντρια στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας. Το καλοκαίρι του 2008 έπαιξε για πρώτη φορά την Μήδεια του Ευριπίδη με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Το καλοκαίρι του 2009 στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας ενσαρκώνει το διπλό ρόλο Ηλέκτρας - Κλυταιμνήστρας στις Χοηφόρες του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου με συμπρωταγωνιστή τον Νίκο Ψαρρά στο ρόλο του Ορέστη.