Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η πολιτική του «ώριμου φρούτου»

Οι τοποθετήσεις τους, μάλιστα, έμοιαζαν να στρέφονται περισσότερο στην αποδόμηση του πολιτικού αντιπάλου παρά στην ανάπτυξη επιχειρημάτων ή θέσεων, θεωρώντας μάλλον ότι με αυτόν τον τρόπο θα κέρδιζαν το συγκριτικό πλεονέκτημα του Σαββατοκύριακου.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και επιχείρησε να ανεβάσει τους τόνους και επανέλαβε ότι ζητά άμεσα εκλογές, συνεχίζει να δίνει την εντύπωση ότι ακολουθεί μια πολιτική πιο κοντά στη λογική του «ώριμου φρούτου».

Καταλαβαίνει ότι η πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων ανήκει στον πρωθυπουργό, ο οποίος δεν αντιμετωπίζει εσωκομματικά προβλήματα και κυρίως δεν έχει κανένα λόγο, αυτή τη στιγμή, να προσφύγει στις κάλπες.

Επιπλέον, ο πρόεδρος της ΝΔ θα πρέπει να λύσει αρκετά ζητήματα, προτού θεωρήσει τον εαυτό του και το κόμμα του έτοιμο για να διεκδικήσει με αξιώσεις την πρωθυπουργία.

Οι τοποθετήσεις του φαίνεται να αναζητούν το σημείο τομής ανάμεσα σε δύο πολιτικά ακροατήρια, τα οποία σε μια πρώτη ανάγνωση μπορεί να αποκλίνουν πολιτικά, αλλά εν δυνάμει μπορεί να καταλήξουν και τα δύο στη γαλάζια κάλπη.

Αρχικά, ο πρόεδρος της ΝΔ θα πρέπει να συσπειρώσει το παραδοσιακό δεξιό εκλογικό σώμα του κόμματός του. Αυτό που στην πλειοψηφία του τάχθηκε στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές με κάποιον από τους άλλους τρεις υποψήφιους (Γεωργιάδης, Μεϊμαράκης, Τζιτζικώστας) και που δυσανασχετεί με τη μνηνονιακή προσήλωση του αρχηγού της ΝΔ.

Προκειμένου να μιλήσει σε αυτό το κοινό, ο Κ. Μητσοτάκης επιχειρεί τις τελευταίες μέρες να δώσει έμφαση σε ζητήματα όπως το δόγμα «νόμος και τάξη», να ανασύρει την παλιά και πάντα εύκολη ταύτιση της Αριστεράς με τους «μπαχαλάκηδες» και να βάλει στα κεντρικά του συνθήματα τον –πάντοτε απαραίτητο– πατριωτικό τόνο. Γνωρίζει, βέβαια, ότι πρόκειται για ένα αρκετά παραδοσιακό ακροατήριο, το οποίο, στη μεγάλη του πλειοψηφία, την κρίσιμη ώρα θα στηρίξει την παράταξή του, έστω κι αν δεν το πολυενθουσιάζει ο αρχηγός. Άλλωστε, δεν υπάρχουν και πολλές άλλες επιλογές: τα σχήματα δεξιά της ΝΔ είναι αδύναμα και πολιτικά αναιμικά και όσοι στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ με αντιμνημονιακή διάθεση, πιθανότατα θα επιστρέψουν στις παραδοσιακές τους επιλογές. Απομένουν αυτοί που είτε ψήφισαν είτε καλοβλέπουν τη Χρυσή Αυγή, αλλά πρόκειται για ακροατήριο στο οποίο δύσκολα θα μπορέσει να απευθυνθεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Την ίδια ώρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να κατακτήσει τον περίφημο «μεσαίο χώρο». Εκεί τα πράγματα φαίνεται να είναι δυσκολότερα. Μπορεί η πολυδιάσπαση του χώρου και η αδυναμία συγκρότησης ενός ενιαίου πόλου να φαντάζει ευνοϊκή για τη Νέα Δημοκρατία, όμως μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.

Όσο αυτός ο χώρος δεν μπορεί να εκφραστεί πολιτικά τόσο δυσκολότερο είναι για ένα παραδοσιακό δεξιό κόμμα να τον προσεγγίσει. Και μπορεί ο Κώστας Καραμανλής να το έκανε με επιτυχία το 2004, όμως οι πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις είναι εντελώς διαφορετικές σήμερα.

Επιπλέον, πολιτικά και ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι όποιος στηρίζει ή εφαρμόζει μνημονιακές πολιτικές μετρά εκλογικό κόστος. Παράλληλα, είναι τόσο δυσδιάκριτες οι διαφορές της πολιτικής που προτείνει ο Κ. Μητσοτάκης με αυτήν που εφαρμόζει ο Αλ. Τσίπρας που δεν υπάρχει λόγος κάποιος που κινείται στον κεντρώο χώρο να πάρει το ρίσκο αλλαγής και να στηρίξει τον Μητσοτάκη (που σύμφωνα με την κυβέρνηση είναι το καλό παιδί των δανειστών) και όχι τον Τσίπρα (που σύμφωνα με τους δανειστές είναι ο πιο καλός μαθητής).

Όταν θα έρθει η ώρα των εκλογών η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας δεν είναι δεδομένο ότι θα είναι η ίδια με αυτήν που βιώνουμε σήμερα. Ακόμα και οι πολιτικές δυνάμεις είναι πιθανό να τοποθετούνται αρκετά διαφορετικά απέναντι στα τότε επίδικα. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας είναι αρκετά έμπειρος για να το καταλαβαίνει. Και για αυτό δεν δείχνει να βιάζεται.