Εργατικοί: Ένα κόμμα που τρώει τα σωθικά του

Το «πραξικόπημα» της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, που αποφάσισε να ξεμπερδεύει με τον ηγέτη του, Τζέρεμι Κόρμπιν, έχει πετύχει μέχρι στιγμής να διχάσει βαθιά το ίδιο κόμμα, να διαρρήξει τους δεσμούς κοινοβουλευτικής ομάδας και βάσης του κόμματος και να διασπάσει τα εργατικά σωματεία που αποτελούν τον παραδοσιακό κορμό των Εργατικών.

Στο τελευταίο κεφάλαιο της εν εξελίξει τραγικωμωδίας, το Εφετείο αποφάσισε να ανατρέψει προηγούμενη δικαστική απόφαση, δίνοντας το δικαίωμα στην Εκτελεστική Επιτροπή του κόμματος να μην επιτρέψει σε περίπου 130.000 νέα μέλη που δεν έχουν συμπληρώσει έξι μήνες συμμετοχής, να ψηφίσουν για το αν ο νέος ηγέτης των εργατικών θα είναι ο Τζέρεμι Κόρμπιν ή ο Όουεν Σμιθ.

Η απόφαση μάλλον δεν θα επηρεάσει το αποτέλεσμα της εκλογής. Αν και τα περισσότερα από τα νέα μέλη πιστεύεται πως θα στήριζαν τον Κόρμπιν, ο ηγέτης των Εργατικών εκτιμάται πως έχει έτσι κι αλλιώς επαρκή στήριξη για να κερδίσει τον Σμιθ. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι μια καθαρά εσωτερική υπόθεση, όπως είναι η εκλογή αρχηγού, έφτασε και λύθηκε στα δικαστήρια είναι ενδεικτική του κλίματος δυσπιστίας. Το μοναδικό ίσως καλό από αυτή την ιστορία είναι η απόφαση του δικαστηρίου που κατέληξε στο προφανές, ότι δηλαδή για τα εσωτερικό θέματα του κόμματος, αρμόδια είναι η εκτελεστική επιτροπή του.

Στη ρίζα αυτής της διαμάχης βρίσκεται η βαθιά πάλη για την ταυτότητα του Εργατικού κόμματος. Από τη μια βρίσκεται η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας, βολεμένη στις ‘ευγενείς αντιπαραθέσεις’ του Ουεστμίνστερ και πεπεισμένη ότι μια ‘κεντρώα γραμμή’ που δεν θα απειλεί τα υπάρχοντα οικονομικά συμφέροντα θα είναι αυτή που θα τους φέρει και πάλι στην εξουσία -όπως έγινε με την κεντροδεξιά στροφή που είχε κάνει ο Τόνι Μπλερ.

Από την άλλη βρίσκεται η πλειοψηφία της βάσης των μελών του κόμματος που επιθυμεί την επιστροφή στις αριστερές καταβολές του, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα αποτελέσματα της μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης που αυξάνει την ψαλίδα της ανισότητας. Πρόκειται για μια πλευρά που επιδιώκει να μετατρέψει το Εργατικό Κόμμα από ‘κάτοικο του Ουεστμίνστερ’ σε μαζικό κίνημα -κάτι που εν πολλοίς έχει αρχίσει να θέτει εν κινήσει αν κρίνει κανείς από τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό νέων μελών.

Η διαμάχη έχει αγγίξει και τα συνδικάτα, που είναι βασικά μέλη του κόμματος. Ήδη τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα στη Βρετανία, το Unite και το Unison, έχουν δηλώσει τη στήριξή τους στον Κόρμπιν, ενώ το GMB δήλωσε στήριξη στον Σμιθ.

Σε περίπου δέκα μέρες, στις 22 Αυγούστου, θα αρχίσει η αποστολή των ψηφοδελτίων στα μέλη και περίπου ένα μήνα μετά, στις 24 Σεπτεμβρίου, θα ανακοινωθεί ο νέος αρχηγός. Κι εκεί θα ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο σε αυτόν τον εμφύλιο.

Θα στηρίξει η κοινοβουλευτική ομάδα τον Κόρμπιν, αν επανεκλεγεί; Θα δεχτούν να υπηρετήσουν ξανά στη σκιώδη κυβέρνησή του ώστε να ασκηθεί ο αναγκαίος κοινοβουλευτικός έλεγχος στην κυβέρνηση των Συντηρητικών της Τερέζα Μέι σε αυτή την κρίσιμη ώρα που οδηγεί τη Βρετανία εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ή θα αποφασίσουν να προχωρήσουν σε διάσπαση του κόμματος δημιουργώντας έναν νέο κεντροαριστερό πόλο και ανατρέποντας τι ισορροπίες στο κοινοβούλιο, με το Εργατικό Κόμμα να χάνει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα κρίνουν πολύ περισσότερα από την τύχη του Εργατικού Κόμματος.