Ένα χρυσό διαφορετικό από τα άλλα

Όλοι πανηγύριζαν, οι πολιτικοί έτρεχαν στο αεροδρόμιο να φωτογραφηθούν, μπαλκόνια γέμιζαν σημαίες και αρκετοί από τους αθλητές έκαναν δηλώσεις γεμάτες πατριωτική έπαρση.

Όταν η Βούλα Πατουλίδου φώναζε «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» η Άννα Κορακάκη ήταν αγέννητη. Όταν η Χαλκιά έλεγε για τα ανώτερα γονίδια των Ελλήνων, η Ολυμπιονίκης του Ρίο ήταν μόλις 8 ετών.

Τα χρόνια πέρασαν, τα μετάλλια λιγόστεψαν, τα κρούσματα ντόπινγκ αυξήθηκαν. Η γενιά της Κορακάκη μεγάλωσε σε μια διαφορετική Ελλάδα. Είναι μια γενιά που αναγκάστηκε να μάθει να αγωνίζεται. Που δεν βρήκε τίποτα έτοιμο, που βρίσκεται συχνά στο στόχαστρο με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους.

Οι δηλώσεις της αθλήτριας από τη Δράμα αξίζουν – κατά τη γνώμη μου – ακόμα ένα μετάλλιο. Αυτό της ωριμότητας και της ειλικρίνειας. Η Κορακάκη θα μπορούσε να το παίξει εθνικό ίνδαλμα. Άλλωστε, η ελληνική κοινωνία διψά για κάτι τέτοιο. Επέλεξε, όμως να μην μπει σε αυτό το ρόλο.

"Να ασχοληθεί όποιος μπορεί με τον αθλητισμό, είναι υγεία... ο πρωταθλητισμός δεν είναι", είπε λίγα λεπτά αφού είχε βάλει το χρυσό στο λαιμό της. Είπε κι άλλα όμως: για την Ομοσπονδία και την Πολιτεία που δεν την βοήθησαν όσο θα έπρεπε, για όσους δεν την στήριξαν, για αυτούς που της «έριξαν πέτρες». Με αυτογνωσία, μίλησε για όσους θα είναι δίπλα της «και όταν όλο αυτό τελειώσει».

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να αισθάνεται κανείς «εθνικά υπερήφανος» για ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η νίκη αυτή ανήκει στην Άννα και σε όσους αληθινά συνέλαβαν όλο το προηγούμενο διάστημα. Ούτε στους πολιτικούς που σπεύδουν στο twitter να συγχαρούν, ούτε στους δημοσιογράφους που θυμήθηκαν σήμερα να αναδείξουν τα προβλήματα της προετοιμασίας.