Η κάρτα σίτισης τρώει ελευθερίες…
Την ώρα που ολόκληρος ο πλανήτης, για μία ακόμα φορά σε αυτό το ατέλειωτο κομποσκοίνι της βίας , προσάρμοζε τα μάτια του στις εικόνες από το Μόναχο, εμείς εδώ στην ...καλύτερη χώρα του κόσμου, την πιο "όμορφη", την πιο "φιλόξενη" και την πιο "αδικημένη", κάναμε ασκήσεις φιλεύσπλαχνου αμοραλισμού και κατάργησης στοιχειωδών ανθρώπινων ιδιοτήτων. Και εξηγούμαι: Ήταν ελαφρώς ανατριχιαστικό το θέαμα της κ. Φωτίου να κρατά ως επίδειγμα κοινωνικής πολιτικής την κάρτα δωρεάν σίτισης για όσους –με πρωτοβουλίες της ίδιας της κυβέρνησής της- απώλεσαν το ΕΚΑΣ.
Πέραν της τυπικής νομιμοποίησης της φτώχειας, με την κάρτα ηλεκτρονικής σίτισης έρχεται να καταργηθεί και η ελευθερία που έχει ο κάθε άνθρωπος να επιλέξει ο ίδιος τη στάση του απέναντι στις ανάγκες του. Οι ουρές των κατόχων τέτοιων καρτών στα ταμεία των σούπερ μάρκετ, σε κάθε περίπτωση συνιστούν εξισωτική διαδικασία ομοιομορφίας με παρανομαστή, όχι την αδυναμία κάλυψης κάποιων στοιχειωδών αναγκών, αλλά της ίδιας της πείνας. Της σημαντικότερης και αρχέγονης ανάγκης του ανθρώπου την οποίαν έρχεται το «καλόν καγαθόν» κράτος να ικανοποιήσει, αφού πρώτα έχει φροντίσει να την μεγεθύνει με τη διακοπή του ΕΚΑΣ.
Η πλαστικοποιημένη εκδοχή του κρατικού οίκτου, έτσι όπως διαφημίστηκε, καταργεί το θεμελιώδες δικαίωμα της επιλογής του ατόμου στις διαδικασίες της συντήρησής του. Ο αντικειμενικά φτωχός, αυτός που έχει ανάγκη το ΕΚΑΣ για να μπορέσει να συντηρηθεί, εντασσόμενος στο ηλεκτρονικό συσσίτιο υπόκειται –με μοναδικό κριτήριο την φτώχεια- την αναγκαστική ομοιομορφία στην επιλογή. Αν αυτό που δικαιούται, λόγω των προβλέψεων του «κοινωνικού κράτους», το είχε με τη μορφή χρήματος, θα διατηρούσε το δικαίωμα στην επιλογή. Να σιτιστεί ή να μη σιτιστεί. Να διαφοροποιηθεί από την παραδοχή ότι μοναδική του ανάγκη είναι το φαγητό. Εντέλει, να διατηρήσει το δικαίωμά του να επιλέξει. Να αποφασίσει ο ίδιος –και όχι το κράτος- αν η σημαντικότερη ανάγκη που του έχει δημιουργήσει η φτώχεια είναι το φαγητό και εν γένει οι αγορές φαγώσιμων προϊόντων. Γιατί για κάποιον ύψιστη ανάγκη μπορεί να είναι να πάει κινηματογράφο.
Θα μπορούσαν, όλοι όσοι σχεδίασαν αυτήν τη διαδικασία της κάρτας σίτισης σε ανθρώπους που έχασαν μέρος της σύνταξής τους, να προβληματιστούν από τα λόγια του φιλόσοφου Τζβέταν Τοντόροβ, ο οποίος γεννήθηκε το 1939 στη Βουλγαρία και το 1963 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Σε αναφορά του στις ατομικές ελευθερίες των ανθρώπων, στο «Οι εσωτερικοί εχθροί της δημοκρατίας», θα γράψει: «Ένα μέρος της ζωής του (ατόμου) ανήκει στη δημόσια εξουσία, ένα άλλο είναι ανεξάρτητο: η προσωπική του ευημερία αποτελεί νόμιμο σκοπό της ατομικής ύπαρξης».
Ας βρεθεί τρόπος όσοι δικαιούνται να ευεργετηθούν από την κάρτα σίτισης να λάβουν τη βοήθεια σε χρήματα και να τα διαθέσουν όπως νομίζουν αυτοί καλύτερα. Οι ουρές των ανθρώπων σε μαγαζιά με την συγκεκριμένη κάρτα ανά χείρας και με κριτήριο τη φτώχεια τους είναι αντι-ανθρώπινες. Και τα θέματα αυτά έχουν απαντηθεί δύο φορές στην Ιστορία: την πρώτη με τον Διαφωτισμό και τη δεύτερη με την κατάρρευση του «υπαρκτού»...