Απώλεια
Ξαφνικά, χθες το απόγευμα, μαθαίνω ότι «έφυγε» ο Νίκος Μεγαδούκας.
Έφυγε... Αυτό το ρήμα πόσα νοήματα κρύβει μέσα του...
Έφυγε για πάντα, έτσι ξαφνικά, όπως το έμαθα ...
Έφυγε για πάντα, αθόρυβα , όπως ήταν πάντα ο Νίκος...
Δεν μ’ αρέσουν οι επικήδειοι, ούτε στο Νίκο άρεσαν.
Αλλά ήταν ένας από τους χιλιάδες δημοσιογράφους που τίμησε την πένα του.
Ήταν καλός άνθρωπος, ήταν καλός συνάδελφος ...
Δεν γράφω επικήδειο. Γράφω για την απώλεια...
Ίσως για να την ξορκίσω, ίσως για να την απωθήσω, ίσως γιατί είναι πολύ κοντά...
Πριν λίγες μέρες συζητούσα με μια συνάδελφο για τον θάνατο, φιλοσοφικά με ψυχολογικές ερμηνείες.
Έλεγα πως δεν φοβάμαι. Κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε.
Όμως, η ξαφνική απώλεια του Νίκου με συγκλόνισε.
Και άρχισα να θυμάμαι, μικρές, απλές στιγμές.
Καθημερινές συζητήσεις και με διαφωνίες αλλά σεβασμό για την άλλη άποψη.
Αναλύσεις για την πολιτική και εκτιμήσεις για πρόσωπα και πράγματα. Με εκείνο το μειλίχιο χαμόγελο και το σπινθηροβόλο βλέμμα σε κάθε νέα προσέγγιση.
Αγωνίες για την τότε μικρή και το μέλλον της, χαρές για την Αννέτα.
Πόσα ήλθαν στο νου σαν καταιγίδα, σαν έκρηξη.
Και μετά νοσταλγία που δεν μιλούσαμε συχνά, που η καθημερινότητα και η ρουτίνα υψώνουν φράκτες στις ανθρώπινες σχέσεις...
Καλό ταξίδι Νίκο.