Fare bella figura

Κάνε καλή εντύπωση, σε ελεύθερη μετάφραση. Κοιτάζοντας τη φωτογραφία με τον Έλληνα πρωθυπουργό να χαρίζει ένα χρησιμοποιημένο και σκισμένο σωσίβιο στον γ.γ. του ΟΗΕ και μετά να ξεκαρδίζεται, το μυαλό πηγαίνει σε αυτήν τη φράση αλλά και άλλες επικοινωνιακές τακτικές στις οποίες έχει αρχίσει και οικοδομείται ένα σύνολο εθνικών ευφημισμών.

Το γέλιο του πρωθυπουργού την ώρα που ο γ.γ. φορούσε το σωσίβιο, το οποίο –ενδεχομένως είχε χρησιμοποιηθεί από κάποιον απελπισμένο πρόσφυγα που ίσως να είχε πνιγεί στα νερά της απόγνωσης- ήταν φυσικό επόμενο. Ναι... Δεν θα μπορούσε να είχε αντιδράσει αλλιώς, διότι η επιλογή του συμβολικού δώρου δεν θα μπορούσε να πληροί άλλες προϋποθέσεις εκτός από την ακόλουθη:

Ο συγκεκριμένος τρόπος άσκησης εξουσίας δείχνει να επιβάλλει τη μερική απαξίωση κάθε έννοιας συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς και παγκόσμιες διαδικασίες. Και αν δεν το κάνει, επιδίδεται σε μια επιδεικτική δυσανεξία –χέρια στις τσέπες και άλλες σημειωτικές παραπομπές- που διατυμπανίζουν την ανάγκη μετάδοσης του μηνύματος «κάνω ό,τι κάνετε αλλά δεν είμαι σαν εσάς». Κοντολογίς, το απύθμενο γέλιο του πρωθυπουργού φαίνεται πως ικανοποιούσε την ψευδαίσθηση της επικράτησής του έναντι του διεθνούς θεσμού. Αν απαξιώσεις, με τον τρόπο σου, αυτό που πρέπει θεσμικώς να ανήκεις, κατακτάς ένα ακόμα επιχείρημα, για να δικαιολογήσεις την προβληματική σου σχέση με αυτό. Απλό και ανθρώπινο, αλλά πολιτικά και διπλωματικά επικίνδυνο.

Ο γ.γ. του ΟΗΕ, αιφνιδιαζόμενος, ενδύθηκε την ενδυμασία της κυβερνητικής λογικής «φταίνε όλοι οι άλλοι». Αυτό έκανε φορώντας το τρύπιο σωσίβιο. Ενσωματώθηκε, για τις ανάγκες της κρατικής κάμερας στην κεντρική λογική άσκησης εξουσίας της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης. Που δεν θέλει να αντιλαμβάνεται ότι δεν δικαιούται πια να περιορίζεται στις καταγγελίες. Η ίδια λογική που υιοθετεί στοιχεία πρωτόγλωσσας από τον κ. Πολάκη για τους δικαστές, οικονομικές θεωρίες μεσοπολέμου από τον Χρυσόγονο, αυθαίρετους αντιεπιστημονικούς ισχυρισμούς της κ. Αναγνωστοπούλου περί ευθυνών της Ευρώπης για τη δολοφονία της Κοξ. Σημειωτέον, η τελευταία, μάλλον, κάτι άλλο ήθελε να πει που μπορεί να μην απείχε από την ιστορική γνώση και ερμηνεία αλλά δυστυχώς το προσάρμοσε στη λογική της άνυδρης καταγγελίας. Κάτι ανάλογο που υιοθέτησε και η αξιωματική αντιπολίτευση χαρακτηρίζοντας την Κοξ «μάρτυρα του κινήματος Μένουμε Ευρώπη».

Είναι ένα στοίχημα που πάει να χαθεί για όλους. Δεν αφορά μόνο στην κυβέρνηση αλλά σε όλο το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι όλα «επικοινωνία», ούτε «ευφημισμοί», ούτε «υπερβατισμοί», ούτε του «εχθρού της εβδομάδας». Δεν μπαίνουν όλα στην εργαλειοθήκη του ανορθολογισμού καταργώντας κάποιες σταθερές διαδικασίες και αρχές πρόσληψης της πραγματικότητας.

Γιατί, υπό την ίδια λογική, σήμερα η ελληνική κυβέρνηση ακολουθώντας τα επικοινωνιακά της μοτίβα, θα μπορούσε να είχε χαρίσει στον Γιουνκέρ έναν άστεγο, έναν άνθρωπο που μόλις έχασε το σπίτι του, έναν άνεργο, τυλιγμένο σε κόκκινη κορδέλα καταγγέλλοντας ταυτοχρόνως τα «μνημόνια» και τους «γερμανοτσολιάδες». «Ντόπιους και ξένους»... Δεν είναι όλα una bella figura. Είναι ουσία...