Μήπως λύθηκε το προσφυγικό και δεν το ξέρουμε;

Που πήγαν τα εκτενή ρεπορτάζ από τον Πειραιά και την Ειδομένη; Που είναι οι αποκαλύψεις για τους διακινητές, για τον «ύποπτο» ρόλο των ΜΚΟ, για τους τρισκατάρατους αλληλέγγυους που αποτρέπουν το κυβερνητικό έργο, που πήγαν τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ για την ανθρωπιά των Ελλήνων;

Τι έγινε; Λύθηκε το προσφυγικό και δεν μας το λένε; Ή μήπως ξεπουλήσαμε και τώρα πουλάμε διαπραγμάτευση και φορο-λαίλαπα;

Αυτά τα ερωτήματα έχουν να κάνουν με τους συναδέλφους και στα οποία δεν περιμένω να πάρω απάντηση. Έτσι κι αλλιώς, η αποτύπωση από μια κάμερα είναι καταδικασμένη να παίξει για λίγα λεπτά σε ένα δελτίο ειδήσεων και μετά να χαθεί για πάντα στην λήθη.

Υπάρχουν όμως πολλά ερωτήματα προς την κυβέρνηση. Προς τι ο εφησυχασμός; Η δημιουργία ενός συντονιστικού που ενημερώνει για τον αριθμό και τις μετακινήσεις προσφύγων και μεταναστών είναι αρκετός;

Ο κ. Μουζάλας –σύμφωνα με όσα μετέφερε ο κ. Μπουτάρης μετά από συνάντηση μαζί του – είπε «στο Καλαί, στη Γαλλία, λειτουργούσε επί επτά χρόνια μια αντίστοιχη Ειδομένη» και ακόμα πως «πρέπει να αρχίσουμε σιγά σιγά να συνειδητοποιούμε –και φαίνεται ότι αυτό γίνεται– ότι θα μείνουν τουλάχιστον 30.000-40.000 από τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και πρέπει να θεωρούμε ότι θα μείνουν για πολύ καιρό».

Ένα Καλαί λοιπόν, με ανθρώπους εξαθλιωμένους σε μια διαρκή εκκρεμότητα, σε έναν αγώνα δρόμου επιβίωσης που μπορεί να οδηγήσει στην αναζήτηση εργασίας που μαθηματικά οδηγεί στην εκμετάλλευση ή στην παραβατικότητα

Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι θα μείνουν. Να μείνουν. Πως όμως; Μπορούν χιλιάδες άνθρωποι να διαμένουν σε καταυλισμούς; Αυτοί οι άνθρωποι θα γίνει απόπειρα να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία; Θα μάθουν ελληνικά;

Τα παιδιά θα διδαχθούν μαθήματα απαραίτητα για την στοιχειώδη κατάρτισή τους; Οι ενήλικες θα αποκατασταθούν επαγγελματικά; Υπάρχει κάποιος σχεδιασμός, πέρα από την παροχή τροφής και προσωρινής στέγασης;

Το επιχείρημα «μα εδώ δεν έχουν οι Έλληνες δουλειές» έχει ξεφτίσει. «Φορέθηκε» πολύ και στην συγκεκριμένη περίπτωση, του προσφυγικού, δεν ικανοποιεί και δεν απομακρύνει τους κινδύνους που ελλοχεύουν από χιλιάδες φυλακισμένους ανθρώπους χωρίς προοπτική.

Η ελληνική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της στάθηκε στο ύψος της. Τώρα η κυβέρνηση καλείται να κάνει το ίδιο καταστρώνοντας ένα μακροπρόθεσμο πλάνο για την διαχείριση και το μέλλον αυτών των ανθρώπων.