Οι εμμονές του ΔΝΤ, οι «αδυναμίες» της Ε.Ε και οι ελληνικές «παθογένειες»
Η διαπραγμάτευση έχει για μία ακόμη φορά «μπλοκάρει», οι Έλληνες με το ΠΑΣΧΑ ξέχασαν για λίγο τα βάρη που θα φορτωθούν με φόρους και νέο ασφαλιστικό, αλλά κανείς δεν μπορεί πάλι να διαβεβαιώσει πώς θα είναι τα τελευταία μέτρα.
Όσοι αντέχουν και πληρώνουν, μετά το νέο πακέτο, θα μειωθούν και η χώρα θα μπαίνει όλο και πιο βαθιά σε ένα σπιράλ θανάτου, ύφεσης και όχι ανάπτυξης.
Ο Δημόσιος διάλογος περιορίζεται στη μετρολαγνεία και εάν θα βγει ή δεν θα βγει το πρόγραμμα. Χωρίς συζήτηση για το μέλλον, χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα για τους νέους, χωρίς δημιουργική αναζήτηση.
Η Ευρώπη , η κοινή μας Ευρώπη, συνεχίζει να αντιμετωπίζει φοβικά την οικονομική κρίση και παρά το περιθώριο που έλαβε από τις αγορές δεν μετεξελίσσει τον ESM ως το αρμόδιο θεσμικό όργανο για την βοήθεια των κρατών- μελών.
Δεν προχωρά το ευρωομόλογο, παρά τις τολμηρές κινήσεις Ντράγκι.
Η Ευρώπη δείχνει εγκλωβισμένη στις γραφειοκρατικές δομές της και δεν τολμά να γίνει Ένωση. Επιτρέπει στο ΔΝΤ να αμφισβητεί τα στοιχεία της Eurostat και περισσότερο του επιτρέπει να απαιτεί πολιτικές που είναι αδιανόητο να εφαρμοστούν σε μια Δυτικού τύπου Δημοκρατία.
Η προληπτική νομοθέτηση ίσως είναι δυνατόν να εφαρμοστεί σε «τριτοκοσμικού τύπου, βαφτισμένες δημοκρατίες», όχι όμως στην Ευρώπη.
Μπορεί κορυφαίοι Ευρωπαίοι να αντέκρουσαν σθεναρά την θέση των εκπροσώπων του ΔΝΤ αλλά το ζήτημα είναι πως οι τεχνοκράτες του Ταμείου θα έπρεπε να σκεφτούν ότι δεν μπορούν να εκστομίσουν μία τέτοια απαίτηση.
Οι θεωρίες και οι πολιτικές που εφαρμόζονται πρέπει να λαμβάνουν και πάντα λαμβάνουν υπ’ όψιν τον τόπο και τον χρόνο που θα υλοποιηθούν.
Ίσως, να είναι και «καπρίτσιο» για την «μη διπλωματική» ελληνική αντίδραση για τα wikileaks των συνομιλιών Τόμσεν- Βελκουλέσκου, αλλά σε κάθε περίπτωση αποτελεί «θεσμική προσβολή». Τα λάθη και οι παλινδρομήσεις της Αθήνας δίνουν αφορμές, αλλά η εμμονή του ΔΝΤ υπερβαίνει το όριο.
Μπορεί το ΔΝΤ να εφάρμοζε τέτοιες πολιτικές σε άλλες περιοχές και χώρες αλλά τώρα πρέπει να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό κεκτημένο, στο δημοκρατικό κεκτημένο.
Ας μην διαφεύγει στους ιθύνοντες του Ταμείου, ότι «νεκραναστήθηκαν» από την ελληνική κρίση και πολύ εύκολα μπορούν να γίνουν πάλι «παρίες».
Αρκεί να θελήσει η Ευρώπη, αρκεί η Ελλάδα να γίνει αποτελεσματική στην εφαρμογή.
Εξάλλου, τώρα είναι τεχνικοί σύμβουλοι της Ε.Ε. και δεν χρηματοδοτούν το ελληνικό πρόγραμμα.