Μόνο ένα μεγάλο συγνώμη
Προσπάθησα να γράψω κάτι αλλά τα λόγια δύσκολα μπορούσαν να αποτυπωθούν σε ένα κείμενο.
Ξανακοίταξα τις φωτογραφίες. Είδα πουλιά να πετούν ελεύθερα στον ουρανό πάνω από το λιμάνι. Και από κάτω ανθρώπους που δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε ένα βήμα προς την ελευθερία. Αν ήταν πουλιά θα είχαν φύγει...
Είδα τα πρόσωπά τους. Πρόσωπα σκυφτά. Kάποια γεμάτα απογοήτευση, άλλα απορία, ορισμένα οργή. Η Ελλάδα, μάλλον η ελληνική κυβέρνηση, τους θεώρησε «παράτυπους» και αποφάσισε να τους επιστρέψει σε μια «ασφαλή χώρα» όπως η Τουρκία.
Προσπάθησα να δω, πίσω από τις μάσκες, τα πρόσωπα αυτών που ήρθαν για να μας προστατεύσουν... Αλήθεια από ποιους; Από τους απροστάτευτους;
Πρόσωπα λευκά, κορμιά γυμνασμένα, μάσκες στο πρόσωπο, περιβραχιόνια στο μπράτσο. Εικόνες βγαλμένες από άλλες εποχές... μέχρι πρόσφατα νομίζαμε μακρινές.
Δεν βρίσκω άλλα λόγια. Μόνο ένα μεγάλο συγνώμη.