Εγκλωβισμένη η κυβέρνηση στο λαβύρινθο του 23%

Η αβίαστη, σχεδόν άμεση απάντηση – κατά την πρώτη θητεία συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ - για φορολόγηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, συνδέεται άρρηκτα με την προσπάθειά της να τοποθετήσει ιδεολογικό πρόσημο στη θητεία της. Για αυτό και νομοθέτησε τη φορολόγηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην εκπαίδευση, στήνοντας ένα φορολογικό αλαλούμ που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με αυτήν την επιλογή, κατά τη θεώρηση των ανθρώπων που το αποφάσισαν, όχι μόνο έκλειναν την τρύπα στα έσοδα, αλλά έβαζαν και ένα ανάχωμα στην επέλαση του ιδιωτικού τομέα στη δημόσια παιδεία.

Αυτό όμως αποδείχθηκε άσκηση επί χάρτου και για τα δύο διαδοχικά κυβερνητικά σχήματα. Η μέση ελληνική οικογένεια καλείται να πληρώσει για ακόμη μία φορά το μάρμαρο της εξόδου από την κρίση. Ορμώμενοι εξ αριστερών, οι κυβερνώντες δεν μπόρεσαν να διακρίνουν την κοινωνική υπόσταση των ψηφοφόρων τους, και ας συνεχίζουν ορισμένα στελέχη να ισχυρίζονται ότι το μέτρο δεν αφορά την εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ίσχυε αυτή η υπόθεση δεν θα είχαμε την αγωνιώδη προσπάθεια για αναζήτηση ισοδυνάμων. Απλά θα εφαρμοζόταν το μέτρο χωρίς μπρος-πίσω, αντικρουόμενες τοποθετήσεις και διαρροές δυσαρέσκειας για τις αμετροεπείς δηλώσεις του υπουργού Παιδείας, κ. Φίλη.

Όμως, το πρόβλημα παραμένει. Η προσπάθεια της συγκυβέρνησης να δώσει ιδεολογικό περιεχόμενο στις αποφάσεις της συγκρούεται διαρκώς με την κοινωνική και ιστορική πραγματικότητα, καθώς και με τα όσα υποσχέθηκε στους Ευρωπαίους εταίρους. Και ως φαίνεται, θα συνεχίσει να διαχωρίζει τεχνηέντως κυβερνητικές προθέσεις και κοινοβουλευτικές αποφάσεις, τουλάχιστον για όσο χρονικό διάστημα το εκλογικό σώμα θα αποδέχεται αυτήν την παραδοξότητα.