Hellas: Το ποδόμακτρο της Ε.Ε;

Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι θα καθίσουν στο τραπέζι οι ευρωπαίοι ηγέτες να βρουν μια κοινά αποδεκτή λύση ώστε να διευθετηθεί το μεγάλο ανθρωπιστικό πρόβλημα του προσφυγικού/μεταναστευτικού, που κινδυνεύει να τινάξει όχι μόνο τη συνοχή της ΕΕ αλλά και ολόκληρο το οικοδόμημά της, προτίμησαν να κρύψει ο καθένας τα «απορρίμματα» της εσωτερικής πολιτικής σκηνής της χώρας του κάτω από το χαλάκι.

Και όπως το χαλάκι της πόρτας το τοποθετείς στην είσοδο του σπιτιού σου, έτσι και οι Ευρωπαίοι Εταίροι αποφάσισαν να ταυτίσουν την Ελλάδα, τη χώρα υποδοχής των προσφύγων/μεταναστών, με το ποδόμακτρο της Ε.Ε.

Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής πιστώθηκε ως μεγάλη ήττα της διπλωματίας καθώς οι ευρωπαίοι ηγέτες αντί να ασκήσουν την υψηλή τέχνη της διεξαγωγής διαπραγματεύσεων, προτίμησαν να μην βουτήξουν τις κατάλευκες μανσέτες τους στα νερά του Αιγαίου. Αποποιήθηκαν τις πολιτικές ευθύνες τους και άφησαν να κάνει όλη τη «βρώμικη δουλειά» η Τουρκία, έναντι φυσικά διόλου ευκαταφρόνητου αντιτίμου.

«Δεν θα πρέπει να διαπραγματευόμαστε από φόβο. Αλλά να μη φοβόμαστε να διαπραγματευόμαστε», είχε πει ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζων Κέννεντυ. Φράση που σήμερα φαντάζει επίκαιρη, όσο ποτέ.

Το μέλλον, η συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ασφάλεια των εξωτερικών της συνόρων κρέμεται από το πόσο είναι αποφασισμένη να ικανοποιεί τις ακόρεστες ορέξεις του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για... χρυσάφι.

Και συνεχίζοντας αυτές τις λίγες σκέψεις για την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των ευρωπαϊων ηγετών που ανανέωσαν το ραντεβού τους για τις 17 και 18 Μαρτίου, να θυμίσουμε τις συνθήκες που ενέπνευσαν την ιδέα και οδήγησαν στη συγκρότηση της Ε.Ε.

Ήταν αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ηττημένες και νικήτριες χώρες, μετρούσαν εκατόμβες θυμάτων και προσπαθούσαν να ανασυγκροτήσουν από τα απομεινάρια τους τις εθνικές τους οικονομίες.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε για να τεθεί τέλος στους συχνούς και αιματηρούς πολέμους μεταξύ των γειτονικών χωρών. Το 1950, με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα αρχίζει η ένωση των ευρωπαϊκών χωρών σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο με στόχο τη διασφάλιση διαρκούς ειρήνης. Τα έξι ιδρυτικά μέλη ήταν το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και οι Κάτω Χώρες. Επτά χρόνια αργότερα, το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), ή «Κοινή Αγορά». Η Ελλάδα υπέγραψε τη Συμφωνία Σύνδεσης με την Ε.Ο.Κ. στις 9 Ιουλίου 1961.

Ο Ζαν Μονέ, ένας από τους "πατέρες" της ιδέας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης είχε πει: «Δεν πρόκειται να υπάρξει ειρήνη στην Ευρώπη αν τα κράτη ανασυσταθούν στη βάση της εθνικής κυριαρχίας. Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι αρκετά ισχυρές ατομικά για να εγγυηθούν ευημερία και κοινωνική πρόοδο στους λαούς τους. Τα κράτη της Ευρώπης πρέπει συνεπώς να σχηματίσουν μια ομοσπονδία ή μια ευρωπαϊκή οντότητα που θα τα καταστήσει μια κοινή οικονομική μονάδα».

Εξηνταέξι χρόνια μετά, τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οχυρώνονται πίσω από το πρόσχημα της εθνικής κυριαρχίας χωρίς να μπορούν να εγγυηθούν ούτε την κοινωνική πρόοδο αλλά ούτε και την ευημερία στους λαούς τους.

Αντί να αναζητήσουν την κοινή συνισταμένη, δημιουργούν παράλληλες οδούς που τις χωρίζουν φράκτες...