Η ώρα της επιλογής για την ΝΔ - Με την κεντροδεξιά ή τους "λαϊκούς"
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Νέα Δημοκρατία γίνεται άνω κάτω το τελευταίο διάστημα. Αυτή τη φορά, επικράτησε μεγάλη αναταραχή με αφορμή την απόφαση της ΚΕΦΕ (Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή) του κόμματος να μην κάνει – αρχικά – δεκτή την αίτηση υποψηφιότητας του Άδωνι Γεωργιάδη να συμμετάσχει στην κούρσα για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας.
Ο κ. Γεωργιάδης καθυστέρησε για 8 ολόκληρα λεπτά, γεγονός το οποίο έδωσε το τυπικό δικαίωμα στην επιτροπή να μην τον συμπεριλάβει στον κατάλογό της. Χρειάστηκε να υπάρξουν αντιδράσεις σχεδόν από όλα τα γαλάζια πρωτοκλασσάτα στελέχη για να γίνει δεκτή η ένστασή του και να είναι τελικά υποψήφιος.
Είναι αλήθεια όμως πως η κίνηση της επιτροπής της ΝΔ δεν προκάλεσε μόνο μεγάλη αναστάτωση. Λίγο έλλειψε να επιφέρει δραματική αλλαγή σκηνικού. Εάν η απόφαση δεν άλλαζε, τότε η συνολική διαδικασία δεν θα μπορούσε να έχει πρακτική εφαρμογή.
Πέραν τούτου όμως σηματοδοτείται και η υποβόσκουσα ιδεολογική διαμάχη στο εσωτερικό της ΝΔ που παίρνει πλέον τη μορφή καθαρού σχίσματος. Μία κατάσταση που το κόμμα δεν έχει βρεθεί για χρόνια, ούτε όταν ο Ε. Αβέρωφ αναλάμβανε τα ηνία με το ΠΑΣΟΚ να επικρατεί παντού.
Η αρχική απόφαση φέρνει την υπογραφή του Ανδρέα Παπαμιμίκου, υποστηρικτή του Α. Τζιτζικώστα αλλά και των Κράτσα και Δασκαλάκη, αμφότεροι καραμανλικοί.
Η πραγματικότητα δείχνει πως υπάρχουν δύο στρατόπεδα. Από τη μία πλευρά στέκεται η λεγόμενη «λαϊκή δεξιά», η οποία εκπροσωπείται από το σαμαρικό περιβάλλον.
Άξιος συνεχιστής του ιδεώδους του πρώην πρωθυπουργού αλλά και του οράματος της συγκεκριμένης πτέρυγας είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Μην ξεχνάμε πως προέρχεται από τον ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, με «αυστηρές» ιδέες έναντι της Αριστεράς, ενώ στις δημόσιες εμφανίσεις του απολαμβάνει έναν λαϊκίστικο πολιτικό λόγο.
Μάλιστα, από το 2008, όταν πολλοί νεοδημοκράτες αισθάνθηκαν το λιγότερο άβολα με την υποχωρητική, όπως πιστεύεται, στάση της τότε κυβέρνησης Καραμανλή απέναντι στην οργισμένη νεολαία εκείνον τον Δεκέμβρη, ο Άδωνις ήταν από εκείνους που κρατούσαν άτεγκτη στάση.
Είναι η πρώτη φορά μετά χρόνια που θα υπάρξει ένας τόσο «δεξιών καταβολών» υποψήφιος. Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να ακολούθησε πιστά το δόγμα «νόμος και τάξη», υπενθυμίζουμε την αντίδραση του σε απεργίες, διαδηλώσεις αλλά και με την ΕΡΤ, εντούτοις αντιμετώπισε και κέρδισε στη μάχη για την προεδρία της ΝΔ την Ντόρα Μπακογιάννη κάτι που θεωρήθηκε περίπου ως νίκη κατά του περιβάλλοντος Μητσοτάκη.
Από την άλλη πλευρά στέκεται το αστικό κόμμα. Δεν θεωρούν εχθρούς τους τους λαϊκούς, δεν τους πολυθέλουν κιόλας. Είναι χρήσιμοι στις συγκεντρώσεις, «στα παράθυρα», στους αγώνες του κόμματος και μέχρι εκεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανήκει σε αυτόν τον αστικό χώρο. Έτσι εξηγείται γιατί «κακές γλώσσες» βρίσκουν περίεργη την κάθοδο Γεωργιάδη, καθώς υποστηρίζουν πως ψήφοι της λαϊκής δεξιάς αντί να πάνε στον Μεϊμαράκη θα μεταφερθούν στον Άδωνι, προς όφελος του κ. Μητσοτάκη.
Η διαμάχη στην ΝΔ δεν είναι περί ονομάτων και είναι σαφές αυτό. Είναι η πρώτη φορά που η δεξιά παράταξη καλείται να αποφασίσει όχι μόνο προς τα πού θα κινηθεί, αλλά κυρίως εάν τελικά τους χωράει όλους μέσα της. Ακραιφνώς δεξιό – σκληροπυρηνικό, λαϊκό κόμμα ή κεντροδεξιό;