Το τέρας που γίναμε

Το λιντσάρισμα φαίνεται να έγινε μπροστά στα μάτια της αστυνομίας, η οποία έσπευσε βέβαια να συλλάβει τον φερόμενο διαρρήκτη, δεν ενδιαφέρθηκε, όμως να συλλάβει αυτούς που τον χτύπησαν. Κι αν δεν υπήρχε το βίντεο το οποίο καθαρά δείχνει το περιστατικό, ακόμα θα διαβάζαμε την εκδοχή του τραυματισμού από τα γυαλιά της τζαμαρίας.

Προφανώς για όσους γνώριζαν τον Ζακ Κωστόπουλο, ο πόνος, το σοκ και ο θυμός είναι ακόμα μεγαλύτεροι. Στη προκειμένη περίπτωση, όμως, η ταυτότητα του θύματος δεν είναι το μείζον. Όταν οι «νοικοκυραίοι» λίντσαραν τον Κωστόπουλο δεν γνώριζαν τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, την εθνικότητα ή την κοινωνική του δράση. Ήταν ένας πεσμένος, αδύναμος άνθρωπος. Κανείς από αυτούς που τον χτύπησαν, του πέταγαν αντικείμενα, τον έβριζαν δεν μπορεί να επικαλεστεί αυτοάμυνα.Πρόκειται για πράξη αυτοδικίας που όμοιές της συναντάμε σε πολιτισμούς και χώρες τις οποίες θεωρούμε κατώτερες.

Τα «πρεζάκια», οι «άστεγοι», οι «ζητιάνοι» μοιάζουν στους περισσότερους με ανθρώπους που όχι απλώς έχουν τεθεί στο κοινωνικό περιθώριο, αλλά των οποίων η αξία της ζωής έχει οριστικά ακυρωθεί. Στερούνται βασικών δικαιωμάτων και ζουν, περίπου, λόγω της μεγαλοψυχίας όσων τους βοηθούν. Κι όσο περισσότερο ζουν στο περιθώριο άλλο τόσο η ελληνική κοινωνία και πολιτεία τους περιθωριοποιεί. Φτάνουν στο σημείο να θεωρούνται παράσιτα. Έτσι, άλλωστε, εμπνεύστηκαν και οι νεοναζί το σύνθημα «να ξεβρωμίσει ο τόπος».

Ο Ζακ Κωστόπουλος χτυπήθηκε, το μεσημέρι της Παρασκευής, από δύο ή τρία άτομα. Τα χέρια αυτών, όμως, έχουν «οπλιστεί» από όσους αγανακτούν για την ακαθαρσία στο κέντρο αλλά όχι για τις ζωές που χάνονται σιωπηλά κάθε μέρα. Από αυτούς που επευφημούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα πογκρόμ αδύναμων κοινωνικών ομάδων. Από όσους κλειδώνουν τα βράδια όχι από φόβο αλλά από απέχθεια. Από εκείνους που περνάνε τα φανάρια και τις πλατείες με το υπεροπτικά αδιάφορο βλέμμα του ανώτερου.

Ο Μάνος Χατζιδάκης έλεγε ότι όταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις. Σήμερα, όμως, πιο πολύ από ποτέ, στα δικά μου αυτιά ακούγεται το «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ».