Η Λεπέν δεν βγήκε από τις επιθέσεις στο Παρίσι

Όσοι θεωρούν και συνδέουν την άνοδο της γαλλικής άκρας δεξιάς μόνο με τα αιματηρά περιστατικά στη χώρα και την τελευταία σφαγή στο Παρίσι, διαπράττουν σφάλμα.
Η άνοδος της είναι αποτέλεσμα διεργασιών ετών και εκτός από την ξενοφοβία και την μουσουλμανοφοβία, πάτησε πάνω σε συγεκριμένους πυλώνες:
1. Στην πλήρη κατάρρευση και απαξίωση της σοσιαλδημοκρατίας
2. Στην αδυναμία της δεξιάς να προβάλλει και να δώσει μία μοντέρνα επιλογή με κοινωνικό πρόσημο
3. Στην παταγώδη αποτυχία της Αριστεράς, η οποία ακολούθησε για χρόνια λάθος δρόμους, πήρε εντελώς λαθεμένες αποφάσεις και κατέληξε στα αζήτητα.

Να ξεκινήσουμε από το τέλος:
Η Αριστερά στη Γαλλία αλλά και αλλού στην Ευρώπη δεν διέβλεψε τον κίνδυνο να αλλοιωθεί και να ακυρώσει τον ρόλο της, όπως και έγινε δηλαδή. Μπήκε "με φόρα", συγχωρέστε μου την "λαϊκή" έκφραση, στις κοινοβουλευτικές και εξουσιαστικές διεργασίες και κατέρρευσε εσωτερικά. Κέρδιζε δήμους ή θέσεις στο αστικό κοινοβούλιο (δείτε Γαλλικό ΚΚ αλλά και Ιταλικό) και έχασε στην κοινωνία.

Η σοσιαλδημοκρατία - ευρύτερο κέντρο-, οδηγήθηκε σε αδιέξοδο, καθώς αδυνατούσε πλέον να προσφέρει το "διαφορετικό", την άλλη πρόταση ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά. Μετατράπηκε σε ένα ιστορικό άλλοθι σκληρών, ενίοτε και αντιδημοκρατικών μέτρων, με τελικό αποτέλεσμα την εξίσωσή της με τη δεξιά.

Τέλος, η δεξιά για να μην είναι σοσιαλδημοκρατία αλλά και για να προστατεύσει το μόνιμο της "ακροατήριο" προχώρησε σε ένα αυστηρότατο πλαίσιο όπου ο "νόμος και τάξη" για τους "καλούς" ήταν υπεράνω όλων.

Το σύνολο των παραμέτρων αυτών καταδεικνύει την πραγματικότητα:
Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας άρχισαν να μένουν εκτός. Άρχισαν να απομονώνονται, να αισθάνονται (και να είναι) παρατημένοι.
Νέοι που έψαχναν ταυτότητα και ρόλο έγιναν δεκτοί με χαρά στην άκρα δεξιά. Και βρήκαν αυτό που ζήταγαν: Μία αγκαλιά! όταν όλοι οι άλλοι τους έδιωχναν.
Έλειπε μόνο το να γίνει πιο ελκυστική η άκρα δεξιά και να καμουφλαριστεί. Το πέτυχε και αυτό.