Ας το πάρουμε απόφαση! Είμαστε άξιοι της μαύρης μας μοίρας
Ναι, δεν το χωράει ανθρώπινος νους. Δεν γίνεται να το χωρέσει, δεν μπορεί να το συλλάβει καν. Κάθε χειμώνα να χάνονται συνάνθρωποί μας από τις βροχές και κάθε καλοκαίρι να καίγονται ζωντανοί από τις πυρκαγιές…
Δεν μπορεί να συλλάβει ο κοινός ανθρώπινος νους το λόγο για τον οποίο δεν μπορεί η ανθρώπινη παρέμβαση να «προλάβει» -επιτέλους- ή έστω να αντιμετωπίσει έγκαιρα και αποτελεσματικά την όποια φυσική καταστροφή. Κι όταν έστω δεν το καταφέρνει αυτό να αποτελεί, την εξαίρεση και όχι τον κανόνα…
Πρόληψη διάολε, πρόληψη…
Να προλάβεις το κακό…
Τόσο δύσκολο είναι;
Να προλάβεις τον όλεθρο…
Την απειλή κατά ζωής…
Προφανέστατα υπάρχουν ευθύνες.
Σαφέστατα υπάρχουν υπεύθυνοι…
Δεν περιμένει κανένας, φυσικά, να βγουν μπροστά και να τις αναλάβουν.
Θα κρυφτούν ξανά, όπως κρύβονται δεκαετίες τώρα, πίσω από τις καταιγίδες και τα μποφόρ. Τα ακραία καιρικά και φυσικά φαινόμενα. Τις… θεομηνίες! Τη δύναμη της φωτιάς…
Διότι όλα αυτά τα χρόνια χάνονται αθώες ψυχές επειδή έτυχε να πέσει χειμώνα, παραπάνω νερό απ’ όσο μπορεί να απορροφήσει το έδαφος που δεν έχει τις απαραίτητες υποδομές…
Διότι όλα αυτά τα χρόνια, δεν καταφέραμε να χαράξουμε ως κράτος μια σοβαρή εθνική στρατηγική άμεσης αντιμετώπισης των καταστροφικών πυρκαγιών τα καλοκαίρια. Στην πρώτη μεγάλη φωτιά του φετινού καλοκαιριού χάθηκαν δεκάδες αθώες ψυχές…
Πάλι, λοιπόν, στο ίδιο έργο θεατές…
Πάλι, πάνω απ’ τις αθώες ψυχές που χάθηκαν επειδή δεν είχαν διέξοδο διαφυγής, ΘΑ σχεδιαστεί η αντιμετώπιση για την επόμενη φυσική καταστροφή.
Πάλι ΘΑ ακούσουμε πολλά, δεν θα γίνουν παρά τα απολύτως ελάχιστα, αφού σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση.
Δυστυχώς, δεν μένει παρά όλοι μας απλά να προσευχόμαστε καθημερινά να μη μας βρει άλλο τέτοιο κακό.
Χειμώνα – καλοκαίρι…
Διότι, προφανέστατα, μόνο στο Θεό μπορούμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας για να μη χαθεί ξανά ανθρώπινη ζωή από την εγκληματική αμέλεια ανθρώπων (;) που δεν κατόρθωσαν ποτέ να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την πρόληψη του κακού…
Δεν μπόρεσαν, δεκαετίες τώρα, να κάνουν αντιπλημμυρικά έργα σε περιοχές που πνίγονται με δυο σταγόνες νερό πάνω απ’ το κανονικό κάθε χειμώνα, επειδή κάποιοι μπάζωσαν παράνομα τα φυσικά ρέματα.
Δεν μπόρεσαν, δεκαετίες τώρα, να θωρακίσουν τη χώρα με σχέδια (ρεαλιστικά και όχι απλά και μόνο στα χαρτιά) για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Για να μπορεί, έστω, κάποιος που βλέπει το σπίτι του να καίγεται, να φύγει μακριά έγκαιρα και να μην καεί ζωντανός σε ένα χωράφι αναζητώντας -μάταια- τρόπο σωτηρίας…
Εν έτη 2018, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα, την πρωτεύουσα της Ελλάδας κάηκαν ζωντανοί τουλάχιστον 50 άνθρωποι, τραυματίστηκαν εκατοντάδες, χάθηκαν περιουσίες μιας ζωής, καταστράφηκε ξανά το φυσικό μας περιβάλλον.
Και αυτή τη φορά έφταιγε ο… άνεμος!
Μόνο μία παραδοχή μπορεί να γίνει πια και ας το πάρουμε απόφαση!
Είμαστε άξιοι της μαύρης μας της μοίρας!!!