Πόση πραγματικότητα αντέχουμε;
Προσπαθώ να τελειώσω ένα δικόγραφο. Εκατοντάδες νεκροί από πλημμύρες σε Ινδία και Τέξας. Πέρασα υπέροχα το Σαββατοκύριακο. Γάμοι και χοροί πολυαγαπημένων φίλων, θάλασσα και βόλτες με μηχανή, τα δάχτυλά του στη μέση μου, γέλια αβίαστα.
Έχουν ξεσπιτωθεί οικογένειες, έχουν διαλυθεί υποδομές και δίκτυα. Το λογαριασμό του κινητού να μην ξεχάσω πάλι και το ΚΤΕΟ. Γονείς ψάχνουν τα παιδιά τους, παιδιά ψάχνουν λογική σε όλο αυτό το χάος, καταβαραθρωμένα όλα, ξεριζωμός και συγκλονισμός παντού. Να δω πότε θα περάσει η μέση μου, με ενοχλεί, με εμποδίζει να κάνω αυτά που θέλω- τί ήταν να με βρει αυτό τώρα; Ούτε νοσοκομεία έμειναν όρθια, οι διασώστες με τα χέρια αναζητούν εγκλωβισμένους. Τη γιαγιά στο χωριό να πάρω, έχω μέρες να την ακούσω, ούτε για Δεκαπενταύγουστο πήγα, γαϊδουριά.
Το φαγητό εξαντλείται, λέει, οι άνθρωποι χωρίς σπίτια εκτεθειμένοι σε αρρώστιες, δεν ξέρουν τί να πρωτοθρηνήσουν. Στο μεγάλο πόνο, το συντριπτικό, δε θρηνείς, υπομένεις. 45 χρόνια ο θείος Γιώργος με τη θεία Γεωργία, δεν αντέχει εκείνος τώρα που εκείνη του έφυγε έτσι άδικα και ξαφνικά, δε συνηθίζει. Προσπαθώ να αποφεύγω το βλέμμα του στις συναντήσεις μας, δεν έχω τί να του πω. Κάτι ψέλλισα για τους νέους ανθρώπους οι οποίοι χάνονται νωρίς, «η θεία πρόλαβε να δει κι εγγόνια» του είπα αμήχανα, έγνεψε συγκαταβατικά- πόσο ηλίθιο είναι να αναγκάζεις κάποιον να σου γνέφει συγκαταβατικά. Πρέπει να τελειώσω το υπόμνημα, είναι δύσκολη η εβδομάδα, πιεστική. Μάλλον έτσι ήταν πάντα οι εβδομάδες. Μάλλον γι’ αυτό χωρίσαμε το χρόνο σε υποομάδες. Για να μοιράζουμε τον πόνο σε ανεκτά χρονικά διαστήματα, να τον κατακερματίζουμε, να τον επιμερίζουμε, για να τον υπομένουμε. Μάλλον.
(Πώς το έλεγε η φιλόλογος στη Β’ Λυκείου αυτό με τα κριτήρια προβολής μιας είδησης; Εγγύτητα, αμεσότητα, επικαιρότητα. Είναι μακριά η Ινδία πολύ. Σε ποια γλώσσα να πονάνε εκεί;)
*Η Μαργαρίτα Θάνου είναι δικηγόρος