Το σύνδρομο της Μπαρτσελόνα

Αλλά με την Μπαρτσελόνα ίσχυσε το αντίθετο.
Έκανε το θαύμα γιατί ήταν καλλίτερη.
Θεά, στην ποδοσφαιρική γλώσσα.
Η αντίδραση (μόλις τελείωσε το ματς) του πρωθυπουργού στο twitter ήταν αποκαλυπτική.
Αρχικά, μιάς εμμονής με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης
(ο οποίος είχε προβλέψει νίκη της Παρί Σεν Ζερμέν).
Αλλά και της αγωνίας του για τις εκλογές.
Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποιες και σε επίπεδο εξάρας.
Όσο κέρδισαν οι Γάλλοι τους Ισπανούς, αλλά τόσο θα κερδίσεις και εσύ, εμένα.
Εγώ με τον Ολάντ, εσύ με τον Ραχόι .
To πνεύμα του tweet που εξέπεμψε.
Το βράδι μιας δύσκολης ημέρας
(στην Θεσσαλονίκη τον αποδοκίμασαν σε τέσσερις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας).
Τι απέμενε, λοιπόν;
Η χαλάρωση στην τηλεόραση.
Η άρνηση της πραγματικότητας (Τσακαλώτος, ΕΛΣΤΑΤ, Τρόικα).
Η ταύτιση με τους καταλανούς.
Δηλαδή η ψευδαίσθηση του θαύματος.
Θα το κάνω και εγώ όπως η Μπάρτσα! Θα γυρίσω το παιγνίδι!
Μήπως και ο Τράμπ δεν ανέτρεψε τα προγνωστικά;
Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο.
Η αντίληψη ότι η πολιτική είναι ακριβώς αυτό.
Παιγνίδι. Ποδόσφαιρο; Ζάρια; Πυγμαχία;
Για να είμαστε δίκαιοι.
Ο πρωθυπουργός δεν είναι ο μόνος πολιτικός που καταφεύγει στο θαύμα.
Η Ιστορία βρίθει παραδειγμάτων.
Πολιτικών που πίστεψαν ότι ήταν Θεοί η έστω Ημίθεοι.
Έως την ώρα που άνοιξαν οι κάλπες.
Γιατί – τελικά – η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο.
To σύνδρομο της Μπαρτσελόνα κρατάει μόλις μιάμιση ώρα.

*Ο Αργύρης Ντινόπουλος είναι δημοσιογράφος, τέως υπουργός εσωτερικών