Τα προ-Ίμια, τα Ίμια και η ατ-Ιμία

Ιανουάριος 1996: Στα Ίμια. Με τηλεοπτικό συνεργείο του ΑΝΤ-1. Οι κάτοικοι της Καλύμνου δηλώνουν πάλι έτοιμοι για όλα. Αλλά τώρα οι σημαίες κατεβαίνουν. Οι βραχονησίδες γίνονται γκρίζα ζώνη. Ο Σημίτης ευχαριστεί τους αμερικανούς. Η εθνική υπερηφάνεια καταρρακώνεται. Σε επτά μήνες αναλαμβάνει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Παραμένει για πέντε χρόνια.

Μάιος 2011: Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο των υποβρυχίων. Είμαι μέλος της. Παραπέμπεται ο Τσοχατζόπουλος. Για τα υποβρύχια. Μέσα σε 12 χρόνια έχουν καταβληθεί 2 δις για να παραληφθεί ένα μόνο (από τα έξι) υποβρύχιο. Και αυτό -στην αρχή- προβληματικό (έγερνε). Οι μίζες υπολογίζονται σε 200 εκ.

Η ατιμία

Το 1987 η κρίση είχε λήξει τουλάχιστον με «ισοπαλία».
Αν όχι με ελληνική νίκη.
Αλλά το 1996 χάσαμε.
Και το 2011 ήρθε ο τελικός λογαριασμός.
Γιατί τι προέκυψε στην Προανακριτική ;
Ότι η ιστορία των αμαρτωλών υποβρυχίων στήθηκε αριστοτεχνικά.
Πάνω στο πληγωμένο εθνικό φιλότιμο των Ιμίων!
Έτσι κάμφθηκαν οι αντιστάσεις στο κουρέλιασμα της νομιμότητας.
Μπήκαν υπογραφές (από αρκετούς) σε προκλητικά λεόντειες συμβάσεις.
Για να μην «ξαναέχουμε Ίμια» έλεγαν οι υπογράφοντες.
Γι’ αυτό παραγγέλνουμε -δήλωνε ο Άκης- τα καλλίτερα υποβρύχια του κόσμου .
Αλλά με μεσάζοντες ...οινοποιούς.
Οι οποίοι συναντιόταν με τον Άκη όχι στο Υπουργείο.
Αλλά στο προσωπικό γραφείο του.

Τα έβλεπαν, τότε, όλα αυτά στο Πεντάγωνο, αλλά σώπαιναν.
Το ίδιο και ο Σημίτης.
Πώς να αντισταθεί στην θωράκιση του Αιγαίου;
Μετά το φιάσκο του «ευχαριστώ τους αμερικανούς»;
Έτσι το κόλπο έπιασε.
Πάνω στα Ίμια θεμελιώθηκε ένα ιδιότυπο άλλοθι.
Μιας συλλογικής ενοχής που έπρεπε να ξεχαστεί .
‘Ωστε να κτιστεί η παραγγελία (δηλαδή το σκάνδαλο) των υποβρυχίων.
Πώς λοιπόν να μην χρεωκοπήσει η χώρα ;
Όταν οι υπουργοί της εκμεταλλεύτηκαν την (απολύτως αναγκαία) αμυντική θωράκισή της.
Δηλαδή το κορυφαίο εθνικό θέμα.
Μόνον και μόνον για να πάρουν μίζες.

*Ο Αργύρης Ντινόπουλος είναι δημοσιογράφος, τέως υπουργός εσωτερικών