Cyber-Warfare: «Από τη Μόσχα με Αγάπη»;

Ο κυβερνοπόλεμος σε επίπεδο θεωρίας Πολέμου συγκαταλέγεται στις υβριδικές μορφές παραγωγής φθοράς στα φορτία ισχύος των αντίπαλων κρατών. Στην περίπτωση της Ρωσίας αποτελεί ταυτόχρονα και μια ασύμμετρη εφαρμογή χρήσης βίας αφού ακόμη και σήμερα η Ρωσία, στρατιωτικά, οικονομικά, τεχνολογικά αλλά και πολιτιστικά, δεν έχει τη δυνατότητα ή τα μέσα να κοιτάξει στα μάτια τις ΗΠΑ. Τα μέσα του κυβερνοπολέμου δίνουν τη δυνατότητα στη Ρωσία να υπερβεί τους περιορισμούς ισχύος.

Μόνο το τελικό πόρισμα της επίσημης έρευνας που διεξάγεται από τις Ομοσπονδιακές αρχές θα δείξει αν τελικώς η κατηγορία ότι η Ρωσία παρενέβη στις Αμερικανικές προεδρικές εκλογές ηλεκτρονικά και επηρέασε τη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος έχει βάση ή στερείται λογικής και θα ακολουθήσει το δρόμο κι άλλων τέτοιων παρόμοιων σεναρίων συνομωσίας. Το σίγουρο όμως είναι ότι είτε στη μια είτε στην άλλη περίπτωση η Ρωσία κερδίζει τις εντυπώσεις. Κι αυτές αφορούν στο ότι η Μόσχα μπορεί, ακόμη κι αν αυτό αποδειχθεί μια κενού περιεχομένου κατηγορία, να πάει το cyber-warfare πολλά βήματα πιο πέρα από ότι είναι σήμερα και από ένα ηλεκτρονικό όπλο φθοράς να το μετατρέψει σε ολιστική εφαρμογή απομαγνητισμού της πυξίδας των ΗΠΑ. Για το λόγο αυτό το πόρισμα της έρευνας των Αμερικανικών ομοσπονδιακών αρχών θα πρέπει να είναι γρήγορο, απολύτως τεκμηριωμένο και να δημοσιοποιηθεί σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη ώστε να περιορισθεί η βλάβη που έχει ήδη δημιουργηθεί και που θα διατηρηθεί πολύ ψηλά στο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης ως «πιπεράτο» σενάριο συνομωσίας. Σας το λέει ένας άνθρωπος που κάθε χρόνο μέσα στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο του πρώτου έτους δίνει μάχη να άρει τη βεβαιότητα από το μυαλό ενός μεγάλου αριθμού 18χρονων ότι η 11η Σεπτεμβρίου ήταν μια συνομωσία της CIA ή του Λευκού Οίκου και όχι η επαίσχυντη τρομοκρατική πράξη της Al Qaeda.

Αν σε αυτή την τελευταία εξέλιξη προσθέσουμε τη σταδιακή οικοδόμηση της Ρωσικής ήπιας ισχύος στην περιοχή της Αν. Μεσογείου και Ν.Α. Ευρώπης μέσω το δόγματος Πούτιν, γνωστό ως Russkiy Mir, καθίσταται προφανές ότι οι ΗΠΑ οφείλουν να ανασυνταχθούν γρήγορα και μαζί να ανασυντάξουν το σύνολο του δυτικού κόσμου. Η ελπίδα και η προοπτική του Αμερικανικού Ονείρου, μαζί με την ανάπτυξη και την ευμάρεια, οφείλουν να καταστούν ξανά θεμέλιος λίθος της Δύσης. Σε αντίθετη περίπτωση ο λαϊκισμός – που σε πολλές των περιπτώσεων τροφοδοτείται ή ενθαρρύνεται από τη Μόσχα – θα καταστεί κυρίαρχος πολιτικός πόλος στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου με σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις για το άμεσο μέλλον σε επίπεδο πολιτικής αλλά και οικονομίας.

*O Σπύρος Ν. Λίτσας είναι αν. καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο ΠΑΜΑΚ