«Μια φορά κι έναν καιρό...»   

Από μικρή σκεφτόμουνα με θαυμασμό πώς απ’ το συγκεκριμένο σπερματοζωάριο του μπαμπά μου και το συγκεκριμένο ωάριο της μαμάς μου έγινα εγώ.

Ευγνωμονώ τους γονείς μου και τη φύση γι αυτό.

Και φροντίζω με αγάπη και τρυφεράδα το «δώρο» μου. Τώρα· μια που ποτέ δεν είναι αργά! Το γράφω και το προσυπογράφω!

Ζώντας την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα, απολαμβάνοντας τις άπειρες πρώτες φορές!

Πριν από μερικά χρόνια συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι αφηνόμαστε να ρουτινιάζουμε, πως επαναλαμβάνουμε τα γνωστά και τα οικεία και πως αποφεύγουμε το άγνωστο και το καινούργιο χάνοντας χρόνια αληθινής ζωής.

Έδωσα στο θαύμα της γέννησής μου συνέχεια, γεννώντας η ίδια τρία παιδιά. Ήθελα να κάνω έξι. Με φανταζόμουνα να μαγειρεύω σε καζάνι, να σφυρίζω για να ‘ρχονται, γιατί που να χάνω χρόνο φωνάζοντας έξι ονόματα, να ‘χω χέρια μακριά για να τ’ αγκαλιάζω όλα μαζί....

Κάτι σαν το παραμύθι της Χιονάτης. Αγαπούσα και, μέχρι σήμερα, αγαπώ τα παραμύθια. Είχα διαβάσει: η λέξη παραμύθι προέρχεται από το ρήμα παραμυθούμαι, που σημαίνει παρηγορώ και ενθαρρύνω. Στο τέλος των παραμυθιών νικητής ανακηρύσσεται όποιος τολμά να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες της ζωής και να υπερβεί όλα τα εμπόδια. Επίσης: ένας μύθος λέει ότι το παραμύθι είναι πλάσμα ζωντανό που μοιάζει με πουλί. Έχει φτερά και πετά στον τόπο και στο χρόνο. Κάποια στιγμή έρχεται και κάθεται στον ώμο σου κι εσύ τότε δύο πράγματα μπορείς να κάνεις: να το διώξεις ή να το αφηγηθείς.

Λένε πως η ζωή μας έχει πολλές καθημερινές γέννες και πολλούς καθημερινούς θανάτους. Και πως κάθε θάνατος και τέλος είναι μια καινούργια αρχή. Συμφωνώ.

Με τον ίδιο τρόπο που βίωσα και βιώνω το θαύμα της ζωής, με τον ίδιο ακριβώς βίωσα και το θαύμα που προκύπτει απ’ τον θάνατο. Τον θάνατο τον κυριολεκτικό. Φοβόμουνα τον θάνατο κι εγώ. Όπως οι περισσότεροι. Είναι το άγνωστο, το τέλος, ο αποχωρισμός. Ενεργοποίησα όμως τη λογική ότι ο θάνατος είναι ο διαχωρισμός της ψυχής απ’ το σώμα κι ότι το σώμα που είναι φθαρτό μένει εδώ, ενώ η ψυχή φεύγει και ανεβαίνει στον κόσμο των ψυχών. Πιστεύω στις ψυχές. Στις μεγάλες και στις μικρές.

Τα νηπιαγωγάκια μου έτσι τα καθησύχαζα, μια που σ’ αυτές τις ηλικίες ο φόβος του θανάτου και οι απορίες σχετικά μ’ αυτόν είναι κυρίαρχα χαρακτηριστικά.

Φτάσαμε μαζί να φανταζόμαστε τον κόσμο των ψυχών, σαν ένα χώρο που ήταν γεμάτος ενέργεια και που οι ψυχές χαίρονταν, λυπούνταν, έκαναν...

Δε θα ξεχάσω ποτέ έναν πιτσιρικά που με είχε ρωτήσει: Σίσσυ, στον παππού μου, όταν ζούσε, άρεσε να παίζει τάβλι. Τώρα θα μπορεί να παίζει;

Ψυχές και ...ταβλαδόροι! Γιατί όχι;

Οι γονείς μου πέθαναν, πρώτα ο μπαμπάς μετά η μαμά, με διαφορά 18 χρόνων.

Δυσκολεύτηκα πολύ. Οι ενοχές ήταν αυτές που με κρατούσαν πίσω. Για όλα αυτά που δεν έκανα μαζί τους. Που φυσικά δεν σήμαινε, ότι αν εξακολουθούσαν να ζουν, θα τα έκανα. Αλλά το μυαλό έτσι λειτουργεί.

Ο καιρός περνούσε κι ήρθε η στιγμή που άρχισα να ...το παίρνω αλλιώς.

Ένιωθα ότι ο αποχωρισμός απ τους γονείς μου με ελευθέρωνε. Βλέπετε, είχα σταματήσει πια να είμαι «η προβολή τους». Μετάνιωνα για όσα τους καταλόγιζα όσο ζούσαν και όσα καταλόγιζα σε μένα, βλέποντάς με να επαναλαμβάνω πολλά απ’ αυτά που χαρακτήριζα λάθη τους. Ούσα μάνα τριών παιδιών.

Συγχωρώντας εμένα για όσα..., αυτομάτως μπορώ να συγχωρώ και όσους...

Άνθρωποι ήταν. Άνθρωποι είναι. Άνθρωποι είμαστε. Ατελείς. Και ευτυχώς απαλλαγμένοι από το αλάθητο.

Τόλμησα να μιλήσω σε δύο πολύ κοντινούς μου ανθρώπους για την ελευθερία που ένιωθα. Με θεώρησαν σχεδόν ιερόσυλη. Όμως για μένα αυτή ήταν η αλήθεια.

Ήταν σαν τα φορτία που κουβαλούσα απ’ τη γέννηση, όπως όλοι, ν’ άρχισαν να μικραίνουν, να ελαφραίνουν. Η μεγάλη «αποσκευή» μίκραινε και κάθε μέρα μικραίνει κι άλλο. Τώρα έχει μέγεθος σακ βουαγιάζ.

Προσεγγίζοντας το θάνατο έτσι, σταμάτησα να τον νιώθω σαν οριστικό τέλος. Σαν διαδρομή, σαν συνέχεια, σαν κλείσιμο ενός κύκλου και άνοιγμα ενός άλλου, τον βλέπω τώρα. Σαν θαύμα, όπως αυτό της γέννησης!

Γιατί όλα είναι θέμα οπτικής.

*Η Σίσσυ Σκουλικάρη είναι εικαστικός - νηπιαγωγός