«Εν αρχή ήν το Xάος...»
«Εν αρχή ήν το Xάος» και αναφέρομαι σε μένα. Πώς λέμε tabula rasa, άγραφος χάρτης; Το ίδιο ακριβώς μ' ένα scrabble που δεν έχει αρχίσει ακόμα να παίζεται.
Μέχρι που πριν από μερικά χρόνια ένας πολυαγαπημένος και ξεχωριστός άνθρωπος με ονομάτισε «Λερναία». Έλεγε πως κάθε φορά, κόβοντάς μου το ένα κεφάλι, φύτρωνε άλλο στη θέση του.
Η λέξη «Λερναία» με έκανε να χαμογελώ. Βλέπετε, ήταν ένα όνομα που είχε να κάνει με τα χαρακτηριστικά μου. Καμία σχέση με τα άλλα ονόματα, βαφτιστικά ή παραλλαγές τους.
Έτσι έγινε και το scrabble άρχισε να παίζεται... Από έναν παίχτη.
Παίζοντας, άρχισα να με αναγνωρίζω και να με κατανοώ. Εξάλλου, πάντα υποστήριζα πως αν ένας παίχτης κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μπορεί να βγει από τον εαυτό του και να τον παρατηρήσει σαν τρίτος, έχει ...πλεονέκτημα έδρας.
Τα δάχτυλά μου έβρισκαν τα γράμματα και συνέθεταν λέξεις μ’ έναν τρόπο μαγικό! Δεν είχα στο μυαλό μου από πριν τη λέξη -όπως γίνεται συνήθως σ' αυτό το παιχνίδι.
Ξαφνικά αναπηδούσε! Και μετά κι άλλη κι άλλη...
Όσο γεννιότανε οι λέξεις,τόσο μεγάλωνε η χαρά μου!
Η «Λερναία», ενώ ήταν η σκέψη κάποιου άλλου που έγινε λέξη, την πήρα, την κράτησα και ανακάλυψα στο τέλος του παιχνιδιού πως αυτή ήταν η μοίρα μου!
Το σημερινό κείμενο είναι η συνέχεια του προηγούμενου «Όλα είναι θέμα οπτικής» με την αναφορά στον Χαλίλ Γκιμπράν.
Παίξτε με τον εαυτό σας!
Έχει τόσο ενδιαφέρον που δεν φαντάζεστε!
*Η Σίσσυ Σκουλικάρη είναι εικαστικός - νηπιαγωγός