Ζωές χωρίς ελπίδα
Με τη βοήθεια του Στέλιου Στυλιανίδη, Καθηγητή Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου σπάμε την κλειδαριά του σκοτεινού υπογείου και εξετάζουμε την άνθιση της βίας σε μικρές ηλικίες.
Όπως ο ίδιος μας είπε, πριν φτάσουμε στην καταστολή του φαινομένου, οφείλουμε να το αγγίξουμε σε επίπεδο πρόληψης.
Σύμφωνα με έρευνες τα μέλη παρεμβατικών ομάδων είναι παιδιά 15, 16 ετών. Παρακλάδια του φαινομένου είναι πρωτίστως η οικογένεια, το ίδιο το παιδί αλλά και η κοινωνία.
Μεγάλο κομμάτι αποτελούν τα μέσα κοινωνικής δίκτυωσης. Όταν σε ατομικό επίπεδο έχει φτιαχτεί υπέδαφος, το οποίο ενισχύεται από την ρευστή ταυτότητα των νέων, ανθίζει ο μιμητισμός.
Η αυταπάτη των social μεδια γίνεται κέντρο δημιουργίας ενός ψεύτικου ατόμου. Σημασία πλέον δεν έχει ποιος είσαι, αλλά ποιος φαίνεται ότι είσαι.
Έτσι πολλές φορές βλέπουμε τους νέους , να μαγνητοσκοπούν σκηνές βίας και να τις ανεβάζουν, με στόχο να κερδίσουν περισσότερα likes. Τα likes δίνουν αξία στους εφήβους, σε μια προσπάθεια μπουσταρίσματος της αυτοεκτίμησης τους. Αποτρόπαιες πράξεις που στα μάτια τους φαίνονται ηρωικές , είναι λόγος που περνούν την κόκκινη γραμμή και εντάσσονται σε ομάδες, οι οποίες με το μανδύα συλλόγων φτάνουν ακόμη και σε εγκλήματα.
Η έλλειψη σταθερής ταυτότητας σε συνδυασμό με την ανάγκη αναγνώρισης, και την απομάκρυνση της οικογένειας συνθέτουν τον αποκρουστικό πίνακα. Μία νέα γενιά τυφλή. Δίχως να βλέπουν ελπίδα ή μέλλον. Και ποιο το νόημα στη ζωή όταν επενδύει σε μία στραπατσαρισμένη ελπίδα;
Βασικό πρόβλημα επίσης , είναι η εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Η ατιμωρησία. Τι θα έπρεπε, όμως, να κάνουμε αν βρισκόμασταν στη θέση του πατέρα του δεκατριάχρονου στην Αγία Παρασκευή; Να απευθυνθούμε στην αστυνομία ή τον διευθυντή. Να πιστέψουμε τους θεσμούς, ώστε ο πολίτης να έχει εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη.
Το πιο σημαντικό κομμάτι φυσικά είναι η οικογένεια. Πού ήταν οι γονείς των θυτών όταν παραμονή Πρωτοχρονιάς μικρά παιδιά έλειπαν από τα σπίτια τους;
Που βρίσκονται τώρα; Γιατί δεν ζητούν συγνώμη από την οικογένεια του δεκατριάχρονου θύματος; Ποιος ο λόγος που κρύφτηκαν μέχρι να περάσει το αυτόφωρο; Αυτό το παράδειγμα δίνουν στα παιδιά τους; Εικόνα αδυναμίας, αποποίησης ευθυνών;
Πώς το συγκεκριμένο παιδί θα γυρίσει στο σχολείο όταν συμμαθητής του το στρίμωξε, απειλώντας το με όπλο; Θα καλεστεί ειδικός παιδοψυχίατρος και σε συνεργασία με τον διευθυντή του σχολείου, να καταβάλουν προσπάθεια ώστε να μπορούν τα παιδιά να ζουν στο ίδιο περιβάλλον; Θα ασχοληθούν οι γονείς των παιδιών με τα τεκνά τους ουσιαστικά;
Τα κυριακάτικα τραπέζια της οικογένειας, όπου τα μέλη της αντάλλαζαν απόψεις έφυγαν μακριά και την θέση τους έχουν πάρει άδειες καρέκλες, περιπολικά και χυδαία βίντεο στο Διαδίκτυο.