Απέραντη φρίκη, άχρηστες εξουσίες...
Εκείνο το λευκό φορτηγό-ψυγείο μ' αυτήν την φαινομενικά φουριόζα αθωότητα που διέσχισε την παραλιακή λεωφόρο της Νίκαιας και σκόρπισε τόσο θάνατο στον απόηχο των επιφωνημάτων της χαράς, κατέχει πλέον περίοπτη θέση στο λεύκωμα της σύγχρονης φρίκης.
Μιας φρίκης που έχει πλέον κομμένο τον κόσμο στα δύο. Έναν κόσμο που παράγει πια τόσους πολλούς πρόθυμους να πεθάνουν είτε από την αυταπάτη του παραδείσου και της θείας αποστολής είτε από την ακραία εκδήλωση μιας συλλογικής μνησικακίας. Απέναντι σε ένα σύστημα που παράγει, από τη μια, σχετική χαρά και ευζωία και, από την άλλη, αποτυχία απομόνωση και αίσθηση ισόβιας αχρηστίας.
Είναι το είδος αυτό της φρίκης, που επειδή ακριβώς έχει αυτό το χαρακτηριστικό της κατανυκτικής αυτοανάλωσης με κάθε πρόσφορο τρόπο, είναι ουσιαστικά και μη αντιμετωπίσιμο. Είναι σαφές ότι ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ (με τον κομμωτή των 10 χιλιάδων ευρώ) κάτι συνειδητοποιεί επ' αυτού όταν δηλώνει πως "θα κάνουμε ότι μπορούμε στο πλαίσιο των δυνάμεων μας για την αποτροπή" .
Δεν μπορεί να κάνει πολλά και το ξέρει, όπως και οι επιτελείς του, όσο κι αν εισηγούνται και πετυχαίνουν την παράταση της περιόδου έκτακτης ανάγκης μέχρι τον Οκτώβριο, δηλαδή σχεδόν ως την συμπλήρωση ενός χρόνου από το αίμα στο Μπατακλάν. Η παραμονή δέκα και είκοσι χιλιάδων στρατιωτών στις γαλλικές πόλεις δεν μπορεί να αποτρέψει σε μαυρισμένες ψυχές εντός λευκών φορτηγών να κληρώνουν θάνατο στις συνάφειες της χαράς και των ανύποπτων στρατευμένων σε συγκεκριμένη, την λες αθώα την λες και ένοχη, ανάγνωση του κόσμου.
Μιαν ανάγνωση και μια εξέταση που αφήνει χρονίως μετεξεταστέους, απορριπτέους και μηδέποτε επιτυχημένους να εκλογικεύουν και να αποδίδουν τα δεινά τους στον φονικό γι αυτούς εχθρό, τον άλλο κόσμο που πρέπει να αφανίσουν, να υπονομεύσουν, να εκδικηθούν.
Αυτή η κατάσταση ολοένα και θα παίρνει διαστάσεις, σε μια περίοδο φρικτής αποψίλωσης φωτισμένων ηγεσιών σε παγκόσμιο επίπεδο, σε μια παγκόσμια κοινωνία πόλωσης και τρομερών συμβάντων πολέμου στις παραλιακές λεωφόρους των πόλεων στα αεροδρόμια και οπουδήποτε.
Θα πάρει διαστάσεις, μάλλον και εδώ, σε 10- 20 χρόνια όταν η δεδομένη αποτυχία της ενσωμάτωσης των ξένων και η δεδομένη αποξένωση των εγχωρίων από τις ανθρώπινες αξίες ελέω της κρίσης και της φτωχοποίησης θα δομήσουν τα ηφαίστεια της διασποράς του φόβου. Άραγε, έχει κανείς καιρό εδώ να σκεφτεί, να προβάλλει και να προλάβει ή θα απεργάζονται αιωνίως οι εξουσίες την διαιώνιση της, άχρηστης για το μέλλον, εξουσίας τους;