Τουρισμός: Το πρόβλημα δεν είναι οι τιμές, αλλά οι υποδομές
Καθώς οι τουρίστες κάνουν πλέον μαζικά την εμφάνισή τους στα νησιά αλλά και την ενδοχώρα, φουντώνει ξανά η κουβέντα για το πόσο ακριβές είναι πλέον οι διακοπές και ότι πλέον είναι απρόσιτες για τη μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων.
Και αντικειμενικά, με την εκτίναξη των τιμών λόγω του πληθωρισμού που πλέον «χτυπά» τα τρόφιμα, οι πολυήμερες διακοπές έχουν γίνει «ακριβό σπορ». Θα πρέπει όμως να πάρουμε απόφαση ότι, αν θέλουμε όντως να κάνουμε ρεκόρ εισπράξεων από τον τουρισμό, το προϊόν μας δεν μπορεί να είναι φθηνό. Ή για να το πω πιο σωστά, υπάρχουν -και πρέπει να υπάρχουν- περιοχές της Ελλάδας που δεν θα απευθύνονται στο μέσο Έλληνα.
Από την άλλη, η χώρα μας έχει κυριολεκτικά χιλιάδες επιλογές για διαμονή και εστίαση, οι οποίες απευθύνονται σε όλα τα βαλάντια. Μια αναζήτηση μπορεί να φέρει καταλύματα με τιμές πολύ πάνω από 1.000 ευρώ τη βραδιά και άλλα, εξαιρετικά αξιοπρεπή, με κόστος αρκετά κάτω από 100 ευρώ.
Αντίστοιχες διαφορές υπάρχουν και στην εστίαση, επιβεβαιώνοντας ότι «δεν είναι όλα για όλους». Και αυτό δεν είναι κακό, υπό την αίρεση ότι οι επιχειρηματίες του τουρισμού είναι τυπικοί στις φορολογικές και οικονομικές τους υποχρεώσεις και ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί λειτουργούν σωστά.
Αυτό που όμως μας αφορά όλους και είναι το μεγαλύτερο κατ’ εμέ ζήτημα είναι οι υποδομές. Η χώρα μας δεν φτιάχτηκε για να αντέχει τόσο μεγάλο αριθμό αφίξεων. Και υπάρχουν περιοχές που πραγματικά εκτινάχθηκαν τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα οι υποδομές να υστερούν σε σχέση με την υπόλοιπη ανάπτυξη.
Δρόμοι, λιμάνια, βιολογικοί καθαρισμοί, αποκομιδή σκουπιδιών και βέβαια οι -δυστυχώς επίκαιρες υποδομές υγείας- είναι λίγα μόνο από τα μέτωπα στα οποία η χώρα έχει φτάσει πλέον σε κρίσιμο σημείο. Και είναι υποδομές που αφορούν το σύνολο των επισκεπτών, ανεξαρτήτως βαλαντίου, καθώς και τους μόνιμους κατοίκους, που σε πολλές περιπτώσεις έχουν φθάσει να μην μπορούν να ζήσουν στο σπίτι τους.
Με αποτέλεσμα, αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα, το ελληνικό τουριστικό προϊόν να απαξιωθεί όχι λόγω τιμής αλλά λόγω ποιότητας που είναι άμεσα σχετιζόμενη με την επάρκεια των υποδομών.
Εφόσον λοιπόν θέλουμε να διατηρήσουμε τη «χρυσοτόκο όρνιθα» θα πρέπει να λάβουμε άμεσα μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση. Και δεν μιλάω μόνο για τα «μεγάλα έργα» που αφορούν π.χ. τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τους οδικούς άξονες. Υποδομές είναι και οι κάδοι σκουπιδιών στις παραλίες, η διασφάλιση θέσεων στάθμευσης, ακόμα και η τήρηση των βασικών κανόνων υγιεινής.
Άρα η ευθύνη διαχέεται και στην τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και στους μεμονωμένους επιχειρηματίες, που οφείλουν να προστατεύσουν την επένδυσή τους.
Ειδάλλως -και δυστυχώς αρκετά σύντομα- τα ρεκόρ που βιώνουμε και τα έσοδα που εισπράττουμε από τον τουρισμό θα αποτελέσουν παρελθόν.