Η πρόκληση μιας νέας εποχής για την απασχόληση στην εστίαση

Ήδη πριν από την πανδημία, αλλά ακόμα περισσότερο μετά από αυτήν, το πρόβλημα έχει δύο διαστάσεις: την ποσοτική και την ποιοτική. Οι αυξημένες ανάγκες της τουριστικής περιόδου, ιδιαίτερα στα νησιά, σχεδόν κάθε χρόνο ήγειραν ζήτημα έλλειψης προσωπικού στην εστίαση και γενικότερα στον τουρισμό. Οι ανατροπές της πανδημίας, σε συνδυασμό με το «τουριστικό τσουνάμι» της τελευταίας διετίας, γιγάντωσαν το πρόβλημα, επεκτείνοντάς το και στα αστικά κέντρα.

Η ένταση της ποσοτικής διάστασης του προβλήματος πυροδοτεί ακόμα περισσότερο την ποιοτική του διάσταση. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι άνθρωποι του κλάδου έλεγαν ότι δεν έβρισκαν εύκολα ποιοτικό προσωπικό. Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια σε αρκετές περιπτώσεις δεν βρίσκουν καθόλου προσωπικό, έβαλε το θέμα της ποιότητας σε δεύτερη μοίρα. Μόνο φαινομενικά, όμως, καθώς αυτή η διάσταση τροφοδοτεί έναν φαύλο κύκλο που καθιστά πιο δύσκολη τη λύση του προβλήματος.

Δυστυχώς, παρότι η εστίαση αποτελεί διαχρονικά σημαντικό πυλώνα της ελληνικής οικονομίας, ο κλάδος εδώ και χρόνια είναι «πέρασμα απασχόλησης» για το μεγαλύτερο μέρος όσων εργάζονται σε αυτόν. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για νέους ανθρώπους που εργάζονται στην εστίαση έως ότου βρουν μία «κανονική δουλειά»;

Κάθε δουλειά απαιτεί γνώσεις και δεξιότητες. Σε συνδυασμό με την εμπειρία είναι τα βασικά συστατικά της εξειδίκευσης, η οποία με τη σειρά της είναι εφόδιο για την εξέλιξη κάθε εργαζόμενου. Στον κλάδο της εστίασης η αλυσίδα αυτή μοιάζει να έχει σπάσει. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται να μάθουν την δουλειά –πόσω μάλλον να μείνουν σε αυτή και να κάνουν καριέρα. Οι περισσότεροι, μάλιστα, αδυνατούν να συνδυάσουν τη λέξη «καριέρα» με τη λέξη «εστίαση», ιδιαίτερα όταν αναφέρονται π.χ. στο σέρβις. Οι σερβιτόροι καριέρας, που πάντα ξεχώριζαν και για τους οποίους όλοι έχουν μόνο καλά λόγια να πουν, σύντομα θα είναι μάλλον μία ρετρό ανάμνηση.

Αρκούν καλύτεροι μισθοί για να αλλάξει αυτό; Από μόνοι τους όχι. Και απόδειξη είναι πως παρότι πολλές επιχειρήσεις του κλάδου προσφέρουν μισθούς αρκετά έως πολύ πάνω από τον κατώτατο μισθό, ειδικά για ειδικότητες υψηλής ζήτησης, η ανταπόκριση δεν είναι μεγάλη. Η έλλειψη κινήτρου και από τις δύο πλευρές, του εργαζόμενου να επενδύσει σε ένα επάγγελμα που του φαίνεται «προσωρινό» και του εργοδότη να επενδύσει σε έναν εργαζόμενο που δεν ξέρει αν και πόσο θα μείνει στη δουλειά, τροφοδοτεί έναν φαύλο κύκλο που επιδεινώνει το πρόβλημα.

Προφανώς, οι απαράδεκτες πρακτικές κάποιων επιχειρήσεων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα σε τουριστικές περιοχές, δεν βοηθούν την εικόνα του κλάδου και λειτουργούν απωθητικά για ανθρώπους που αναζητούν μια ποιοτική θέση εργασίας. Όμως δεν είναι αυτό το πρόσωπο της εστίασης. Η πρόκληση είναι να αναδειχθεί το πραγματικό της πρόσωπο μέσα από μία νέα σχέση, όπου η εξειδίκευση θα συνδέεται με καλύτερες αμοιβές και επαγγελματική εξέλιξη. Μέσα από μία σχέση μακράς διάρκειας, που θα ξανακάνει την εστίαση προορισμό σταθερής απασχόλησης. Και είναι ώρα να ανταποκριθούμε σε αυτή την πρόκληση.