Κατώτατος Μισθός: Ένα νόμισμα με δύο όψεις

Προκειμένου δε να κατανοήσουμε τι ακριβώς είναι το σωστό, οφείλουμε να εξετάσουμε σε βάθος αυτές τις δύο όψεις, να εξετάσουμε τα γεγονότα και να κοιτάξουμε την πραγματικότητα στα μάτια.

Είναι γεγονός- και δη αδιαμφισβήτητο- ότι από τις απότομες αυξήσεις σε όλα τα είδη πλήττονται βάναυσα τα εισοδήματα. Αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο στην κατανάλωση, άρα και στη ζωή των συμπολιτών μας και στον τζίρο των καταστημάτων αλλά και -κυρίως- στην πραγματική οικονομία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ΑΕΠ της χώρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την κατανάλωση.

Το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι το πλέον σωστό οικονομοτεχνικά αλλά είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε και οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε με τον δέοντα τρόπο. Ποιός είναι αυτός; Να πάρουμε μέτρα ώστε να μειωθεί η σημασία της κατανάλωσης στο ΑΕΠ αλλά τα μέτρα να είναι τέτοια που δεν θα οδηγήσουν την οικονομία σε (νέα) ύφεση και την ελληνική κοινωνία σε (νέο) μαρασμό.

Αν τα συνυπολογίσουμε όλα θα δούμε ότι η γενναία αύξηση του κατώτατου μισθού είναι επιβεβλημένη καθώς την έχουν ανάγκη τα νοικοκυριά αλλά και η οικονομία.

Πόση ακριβώς πρέπει να είναι αυτή η αύξηση; Τόση όση αντέχει η οικονομία μας. Οφείλουμε να διδαχθούμε από τα λάθη του (πρόσφατου) παρελθόντος και να αποφύγουμε τα δεινά των προηγούμενων ετών τα οποία είχαν τραγικά αποτελέσματα και κόστισαν τις ζωές κάποιων συνανθρώπων μας, την αναγκαστική μετανάστευση σημαντικού μέρους των νέων και ως επακόλουθο την μιζέρια και δυστυχία στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.

Διότι είναι γεγονός πως όταν δίνεις κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν έχεις, τότε μιλάμε για ένα δάνειο το οποίο κάποια στιγμή θα πρέπει να το αποπληρώσεις με τόκο και σε τέτοιες περιπτώσεις ο τόκος είναι τεράστιος.

Αυτό συμβαίνει γιατί από τη μία μεριά δημιουργείται μια κίβδηλη ευφορία και μια ροπή προς την σπατάλη κι από την άλλη πλευρά στερεί ανταγωνιστικότητα από την οικονομία.

Ουσιαστικά μιλάμε για ένα δίπολο σε έναν φαύλο κύκλο το οποίο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μέρη όπου βρεθήκαμε την προηγούμενη δεκαετία και στα οποία δεν θέλουμε να ξαναπάμε.

Δεν αρκεί η αύξηση από μόνη τηε

Η αύξηση του κατώτατου μισθού, η οποία προ μνημονίων ήταν στα 751 ευρώ και ακόμη δεν έχουμε φτάσει στο ποσό αυτό, δεν αρκεί από μόνη της να κάνει τη διαφορά. Πρέπει να συνδυαστεί απαραίτητα από μείωση του μη μισθολογικού κόστους και εξάλειψη του τέλους επιτηδεύματος ώστε να μην αφαιρέσει ανταγωνιστικότητα από την οικονομία. Η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών μοιάζει απαραίτητη περισσότερο από ποτέ. επειδή όμως κάθε μονάδα κοστίζει πολλά εκατατομμύρια ευρώ, αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει μια χρυσή ισορροπία την οποία πρέπει να βρούμε και να εφαρμόσουμε.

Καθώς βρισκόμαστε ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο, είναι ευθύνη όλων μας να σκύψουμε πάνω από το πολύ σημαντικό αυτό ζήτημα με σοβαρότητα και σύνεση. Οφείλουμε να προστατευθούμε από τις σκληρά λαϊκίστικες φωνές οι οποίες είναι πιθανό να μας παρασύρουν σε ανεδαφικές και ουτοπικές διεκδικήσεις. Οφείλουμε, επίσης, να αποκλείσουμε και ανάλογες σκληρές προτάσεις οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψιν τους τις ζωές χιλιάδων συμπολιτών μας που πλήττονται σημαντικά και αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στο να τα βγάλουν πέρα και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους αλλά και να ζουν με αξιοπρέπεια και ακεραιότητα.

Η σημασία των θεσμικών συνομιλητών

Αυτό το σημείο έχει την μεγαλύτερη σημασία και καταδεικνύει πόσο σημαντική είναι η μάχη που θα δώσουμε ώστε η συγκεκριμένη απόφαση να λαμβάνεται από ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν άριστα το θέμα και τους αφορά άμεσα. Με αυτό τον τρόπο η απόφαση θα παίρνεται με προσοχή και έπειτα από μελέτη όλων των δεδομένων και παραμέτρων καθώς και μια μεταξύ του διαπραγμάτευση σε υγιείς βάσεις.

Είναι απαραίτητο οι θεσμικοί συνομιλητές να επανακτήσουν τον ρόλο τους και να παίρνουν τις αποφάσεις τους μέσα από διαπραγματεύσεις σύγχρονες και επιστημονικά τεκμηριωμένες. Είναι, άλλωστε, οι μόνοι που αντιλαμβάνονται τις αληθινές ανάγκες της οικονομίας και με τις κατάλληλες αποφάσεις μπορούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε από τη μία να μπορέσει να αναπτυχθεί ο ιδιωτικός τομέας και από την άλλη η πραγματική οικονομία να ανταμείψει τους σκληρά εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που δίνουν τη μάχη τους καθημερινά.
Δεν είναι μια απόφαση την οποία πρέπει να λαμβάνει αυτόνομα μια οποιαδήποτε κυβέρνηση η οποία πιθανώς υπό την πίεση της εκάστοτε αντιπολίτευσης θα καταφύγει σε μια φιλολαϊκή (φαινομενικά) πολιτική εξαγοράζοντας ψήφους με τα χρήματα άλλων και επί της ουσίας αδιαφορώντας για το μέλλον της χώρας και άρα των παιδιών μας.