Τα πέντε έργα που δεν έγιναν

• Η Ενοποίηση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και του ιστορικού συγκροτήματος του ΕΜΠ,
• H μετεγκατάσταση των φυλακών Κορυδαλλού,
• Tα έργα αναβάθμισης της ΔΕΘ
• H μετατροπή του Βασιλικού Κτήματος στο Τατόϊ σε πρότυπη αγροδιατροφικη μονάδα
• H δημιουργία κέντρου καινοτομίας στο Κερατσίνι στην περιοχή των παλαιών λιμασμάτων.

Αυτές οι προτάσεις χρησιμοποιούταν ως η εικόνα μιας Ελλάδας «που έρχεται».

Σήμερα, τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει υλοποιηθεί ούτε και βρίσκεται σε πορεία υλοποίησης.

Κάθε ένα από αυτά τα έργα έχει την δική του ιστορία καθυστέρησης. Η αναβάθμιση του Αρχαιολογικού Μουσείου εξ αρχής αντιμετώπισε αντιδράσεις με αποτέλεσμα ο προβληματικός αρχιτεκτονικός διαγωνισμός να παρουσιαστεί τέσσερα χρόνια μετά και λίγο πριν από τις εκλογές από την Υπουργό Πολιτισμού.

Η κατεδάφιση των φυλακών Κορυδαλλού εξαγγέλθηκε εκ νέου από τον κύριο Μητσοτάκη τον Ιανουάριο του 2023 και το έργο της αναβάθμισης της ΔΕΘ βρίσκεται σήμερα εκεί που το άφησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – που είχε και την πρωτοβουλία – στην διαδικασία εκπόνησης Ειδικού Χωρικού Σχεδίου και χωρίς εξασφαλισμένη χρηματοδότηση.

Ομοίως, στην περιοχή των λιπασμάτων η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει μείνει μόνη της να προσπαθεί και καλύτερα να μην αναφέρουμε το Τατόι, για το οποίο όλοι διαμορφώσαμε πρόσφατα ιδία άποψη.

Η αδυναμία υλοποίησης των παραπάνω έργων δεν είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο, πέντε δύσκολες περιπτώσεις που έτυχε να βαλτώσουν. Η πρόοδος, η καλύτερα η μηδενική πρόοδος, στις κεντρικές προεκλογικές εξαγγελίες ενός Πρωθυπουργού είναι καθρέφτης της διαχειριστικής αδυναμίας της κυβέρνησης του. Διαχειριστική αδυναμία ή οποία μεγεθύνεται από την θορυβώδη αντίθεση της ανυπαρξίας προόδου όλων των κρίσιμων έργων και υποδομών, με το αφήγημα που αναπαράγεται από μερίδα μέσων ενημέρωσης που εξαίρει την διαχειριστική ικανότητα της παρούσας κυβέρνησης.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Μητσοτάκης πριν από τις εκλογές, είχε επιτύχει να πείσει μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας ότι υπερέχει έναντι του κ. Τσίπρα στην διαχειριστική του ικανότητα. Έργα π.χ. όπως το Ελληνικό, ο ΒΟΑΚ ή το αεροδρόμιο στο Καστέλι Ηρακλείου χρησιμοποιούταν ως παραδείγματα αυτής της αβελτηρίας.

Σήμερα, ο ένας επενδυτής μετά τον άλλο εγκαταλείπει το εγχείρημα του Ελληνικού, ο ΒΟΑΚ προχωράει με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση και διόδια – στη βάση του σχεδιασμού της προηγούμενης κυβέρνησης – και το αεροδρόμιο στο Καστέλι έχει ήδη πάρει δύο έτη παράταση, ενώ έχει αυξηθεί η αποζημίωση του ανάδοχου κατά 100.000.000 ευρώ.

Είναι πλέον σαφές ότι, πέρα από τις χαώδεις διαφορές μεταξύ των δύο βασικών διεκδικητών της εξουσίας, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, αναφορικά με το προσανατολισμό που πρέπει να πάρει η χώρα στις μετα-πανδημικές συνθήκες, υπάρχει και μια ακόμα μεγάλη διαφορά:

Η ΝΔ δεν μπορεί και δεν ενδιαφέρεται να φέρει σε πέρας τα κρίσιμα εκείνα έργα που είναι απαραίτητα για την ανάκαμψη και τον αναπροσανατολισμό της ελληνικής οικονομίας. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί και θέλει.