Πώς αποχαιρετάς έναν φίλο και αδελφό;

Πώς αυτό το άμεσο μήνυμα και τεκμήριο της φθαρτότητάς μας να χωρέσει στον ανεκπαίδευτο νου μας που χάνει το «όλον» και στέκεται στα ασήμαντα και στα φοβικά;

Δεν υπάρχουν ούτε εύκολες, ούτε καίριες απαντήσεις στα παραπάνω...

Μόνο μια διάχυτη θλίψη για την απώλεια και την απουσία ενός αγαπημένου ανθρώπου, φίλου και συνεργάτη και ένα μήνυμα ανάγκης ανακατασκευής της σκέψης και του χαρακτήρα μας, που χρειάζεται να αποδεσμευθεί από τα ένστικτα και να κατανοήσει το απίστευτο δώρο της επίγειας ζωής μας και της κατανόησης της.

Όλοι μας, με μια περιορισμένη αντίληψη της ζωής και του κόσμου μας, στεκόμαστε αποσπασματικά στα μικρά και στα προσωπικά ερεθίσματα τέτοιων δραματικών στιγμών.

Αυτό δεν ήταν ο Ρόμπερτ ...δεν ήταν για τα λίγα και τα αποσπασματικά.

Ήταν για όλα και για όλους αδιάκοπα.

Με βαθιά κατανόηση για τους ανθρώπους, τη ζωή, και με μια απίστευτη ευαισθησία για ό,τι άδικο, άσχημο ή απανθρωπο. Ποτέ εξοργισμένος, ποτέ αγενής, ποτέ «δύσκολος».
Πάντα ετοιμος να βοηθήσει, να διορθώσει, να προσφέρει αδιάκριτα όπου υπηρχε ανάγκη.

Αυτός ο άνθρωπος είναι που θα μας λειψει ολονών και όχι μόνο όσων τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε.

Τέτοιοι άνθρωποι λείπουν και θα λείπουν έντονα από τις κοινές μας ζωές.

Πάντα και σπάνια θα γεννιούνται «Ρόμπερτ» στον κόσμο μας, αλλά κάθε απώλεια γίνεται αβάσταχτη και εξαιρετικά σοβαρή.

Δεν τον αποχαιρετώ με αυτό το μικρό σημείωμα, μόνο επιχειρώ να καταγράψω αυτό που δεν κάνουμε σχεδόν ποτέ εν ζωή και δεν το επιχειρούμε, μένοντας στη στενή εγωιστική ματιά και αίσθηση, με μια ζυγαριά στο χέρι, απονέμοντας ευθύνες, ποινές και κυρώσεις σε όποιον/α μας δημιούργησε δυσαρέσκειες στον εξαιρετικά ευαίσθητο εγωισμό μας, στην αυταρέσκειά μας, στα συμφέροντά μας.

Δυστυχώς, χωρίς να απαξιώνω συνολικά τους ανθρώπους, προσπάθησα να τονίσω τι στ' αληθεια ήταν ο αγαπημένος μου φίλος και αδελφός, ο Ρόμπερτ, στα χρόνια που υπήρξα τυχερός να είμαι φίλος και αδελφός του.

Ο Οικογενειάρχης, Πατέρας, Σύζυγος, Δημιουργός, Καλλιτέχνης, συνεργάτης, και δώρο για τους πολλούς μας, Ρόμπερτ, έφυγε χωρίς έναν στεναγμό ή ένα παράπονο, άφοβος, με απίστευτη στωικότητα και με μια δύναμη ψυχής που μας άφησε άφωνους, όπως έζησε τα 73 του χρονια.

Θα μας λείψει πολύ και όχι μόνο σε εμάς ...θα λείψει η υπαρξή του, σαν αντίβαρο στον ταλαίπωρο, συγχυσμένο και στο τέλος εποχής του κόσμου μας.

Ρόμπερτ, όσο κι' αν είσαι βαθιά στην καρδιά μου όσο χτυπάει, μου λείπεις… ήδη… πολύ.