Τουρισμός: Να μη σκοτώσουμε την χρυσοτόκο όρνιθα

Επίσης, ο τουρισμός συνέβαλε τα μέγιστα στο να μην καταρρεύσει η χώρα τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων αλλά και των capital controls. Και ο τουρισμός προσελκύει επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ –κυρίως στο real estate- καθώς οι προοπτικές για τα επόμενα χρόνια είναι εξαιρετικές.

Πρόκειται λοιπόν για μια χρυσοτόκο όρινθα, δίνοντας έσοδα στη χώρα, δουλειά σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, ανεβάζοντας την αξία της γης και προσελκύοντας επενδυτές στην Ελλάδα.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Όμως, αυτό που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα είναι μια σειρά από εξελίξεις που απειλούν να τραυματίσουν, ή ακόμη και να σκοτώσουν την χρυσοτόκο αυτή όρνιθα. Και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αν συμβεί αυτό.

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός τουρισμός είναι η τεράστια έλλειψη προσωπικού. Και ακόμη περισσότερο, η έλλειψη σε έμπειρους επαγγελματίες που μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες υψηλής ποιότητας και αξίας. Γιατί, ακόμη και αν την τελευταία στιγμή καλυφθούν τα κενά των χιλιάδων θέσεων εργασίας, είναι σίγουρο πως το αποτέλεσμα δεν θα είναι εξίσου καλό.

Όμως, ο επισκέπτης που πληρώνει αδρά για να έρθει και να μείνει στη χώρα μας, αναμένει αντίστοιχη εξυπηρέτηση. Δεν μιλάω για εργαζόμενους-σκλάβους, αλλά για σωστούς επαγγελματίες που πληρούν τις σύγχρονες προϋποθέσεις του επαγγέλματος. Και αν δεν βρει το αναμενόμενο επίπεδο εξυπηρέτησης, όχι μόνο (πιθανότατα) δεν θα ξανάρθει, αλλά στον κόσμο των κοινωνικών δικτύων, θα εκφράσει τη γνώμη του, επηρεάζοντας πολλούς περισσότερους, με ό,τι αυτό σημαίνει μακροπρόθεσμα για το εγχώριο τουριστικό προϊόν.

Ένα δεύτερο θέμα έχει να κάνει με την τιμολόγηση των υπηρεσιών και κυρίως τη σχέση αξίας προς τιμή. Όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, είμαι ο τελευταίος που θα κάνω κριτική αν η σαμπάνια στη Μύκονο και οι αστακοουρές στη Σαντορίνη είναι ακριβές. Καλά κάνουν και είναι και ας τις πληρώσει (με νόμιμη απόδειξη) όποιος μπορεί. Το πρόβλημα έγκειται αν υπάρξουν μαζικά φαινόμενα αισχροκέρδειας, με τους επιχειρηματίες να προσπαθούν μέσα σε τρεις μήνες να μαζέψουν τα χαμένα τριών ετών.

Για να δώσω ένα παράδειγμα, είναι άλλο να χρεώνεις το υπόσκαφο δωμάτιο με την εσωτερική πισίνα στη Σαντορίνη 1.000 και 2.000 ευρώ τη βραδιά και άλλο να ζητάς 150 και 200 ευρώ για μια τρώγλη χωρίς κλιματισμό. Το πρώτο είναι πολυτελής διαμονή (έστω και για πολύ λίγους) και το δεύτερο κλοπή. Αν λοιπόν το δεύτερο πάρει διαστάσεις, έχουμε πρόβλημα και για τα επόμενα χρόνια.

Και το τρίτο έχει να κάνει με τις υποδομές και τον υπερτουρισμό. Ναι, φέτος πάμε για ρεκόρ αφίξεων και αυτό χαροποιεί σχεδόν τους πάντες. Από εδώ και πέρα όμως, πρέπει να δούμε ποιοι προορισμοί βρίσκονται στα όριά τους, πώς τους προστατεύουμε ώστε να μην «καούν» από τον πολύ κόσμο και ποιες υποδομές ενισχύουμε άμεσα. Είτε μιλάμε για δρόμους, είτε για λιμάνια, είτε για ιατρεία, ακόμη και για ηλεκτρικό ρεύμα, η επόμενη συζήτηση οφείλει να είναι η βιωσιμότητα των «διαμαντιών» του ελληνικού τουριστικού προϊόντος.

Ώστε η κότα με τα χρυσά αυγά να μακροημερεύσει, χαρίζοντάς μας τα υπερπολύτιμα έσοδα που τόσο χρειάζεται η οικονομία μας.