Ου παντός πλειν ες Μύκονον

Έτσι, προέκυψε και η παροιμιώδης φράση «Ου παντός πλειν ες Κόρινθον», δηλαδή δεν μπορεί ο καθένας να πλεύσει και συνεπώς να ζήσει στην Κόρινθο.

Για να έρθουμε στο παρόν, κάθε χρόνο τέτοια εποχή αρχίζει η γνωστή ιστορία με τα ιλιγγιώδη ποσά που ξοδεύονται στη Μύκονο και τα σχετικά πειστήρια-αποδείξεις των χιλιάδων ευρώ. Οι οποίες συνοδεύονται από τη γνωστή μεμψιμοιρία ότι «χάνουμε τα νησιά μας», γινόμαστε «γκαρσόνια των ξένων» και άλλα τόσο γραφικά όσο οι διάσημοι ανεμόμυλοι της Μυκόνου.

Ε λοιπόν, καλά κάνει και είναι ακριβή η Μύκονος. Προσφέρει ένα μοναδικό παγκοσμίως τουριστικό προϊόν, έχει χτίσει ένα διεθνώς αναγνωρίσιμο brand και καταφέρνει να προσελκύει επισκέπτες που απλώς δεν τους νοιάζει πόσα θα χαλάσουν. Ίσα-ίσα, για πολλούς από αυτούς, όσο μεγαλύτερη η «ζημιά», τόσο πιο υπερήφανα θα την «ανεβάσουν» στο story τους στο Instagram.

Και πολύ καλά θα κάνουν, αφού με τα χρήματα αυτά θα πληρωθούν μισθοί, θα χρηματοδοτηθούν επενδύσεις και τα κρατικά ταμεία θα γεμίσουν με φόρους. Προφανώς, προϋπόθεση είναι οι συναλλαγές να είναι νόμιμες και να φορολογούνται και οι εργαζόμενοι να δηλώνονται και οι εισφορές τους να πληρώνονται. Αλλά αυτό είναι δουλειά άλλων, όχι των τουριστών.

Συνεπώς, θέλουμε τη Μύκονο –και την κάθε Μύκονο- ως πηγή εσόδων για το κράτος, πρεσβευτή της Ελλάδας στο εξωτερικό και κοιτίδα επενδύσεων στον τουρισμό. Και σε τελική ανάλυση, αντίστοιχα ακριβό είναι το Μόντε Κάρλο, οι γαλλικές και οι ελβετικές Άλπεις και η Ίμπιζα. Αλλά δεν βλέπω κανέναν να παραπονιέται για το πόσο κοστίζει το φοντί στην Κουρσεβέλ.

Όσο για το «παραμύθι» ότι χάνουμε τα νησιά μας, ευτυχώς η Ελλάδα έχει εκατοντάδες άλλες επιλογές, με εξαιρετική φυσική ομορφιά, διασκέδαση και φαγητό και με τιμές για όλα τα βαλάντια. Συνεπώς, μπορεί κανείς να περάσει εξαιρετικά με κόστος που μπορεί να φτάσει και το ένα δέκατο αυτού της Μυκόνου. Και θα συνεχίσει να μπορεί να το κάνει, όσο και αν βελτιωθεί ο τουρισμός και αυξηθεί η κατά κεφαλή κατανάλωση, κάτι που αποτελεί και ζητούμενο για την πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας.

Με άλλα λόγια, ας αφήσουμε αυτούς που θέλουν και μπορούν να πάνε στη Μύκονο να το κάνουν και να χαλάσουν τα χρήματά τους χωρίς τύψεις. Μέλημά μας οφείλει να είναι αυτό να γίνεται νόμιμα και φορολογημένα, ώστε να πιάνουν τόπο και στη συνέχεια να επενδύονται σωστά από το κράτος για το κοινό καλό.

Και γιατί όχι, οι επιχειρηματίες του τουρισμού να παραδειγματιστούν από εκείνους που επενδύουν στη Μύκονο, ώστε να αναβαθμίσουν και το δικό τους προϊόν, προσελκύοντας τουρίστες με υψηλότερα βαλάντια.

Και ας καταλάβουμε ότι δεν πειράζει αν δεν μπορούμε πλέον να πάμε στη Μύκονο. Υπάρχουν και άλλα, εξίσου ωραία, και σίγουρα φθηνότερα μέρη για να περάσουμε τις διακοπές μας, δίχως να μεμψιμοιρούμε για το πόσο κοστίζει το πρώτο τραπέζι στην παραλία ή αν είναι ακριβή η αστακομακαρονάδα.