Μην πυροβολείτε τα παιδιά μας...
Ανανεώθηκε:
Ο Μάνος Χατζηδάκης σε κείμενο που είχε γράψει μετά τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα στην επέτειο του Πολυτεχνείου του 1985, σημείωνε: «Ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων με μολότοφ και έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό με πιστόλι, εγώ είμαι πάντα με το μέρος του παιδιού». Το θυμήθηκα με αφορμή τον πρόσφατο τραυματισμό φοιτητή από χειροβομβίδα κρότου λάμψης στο ΑΠΘ. Το τι ακολούθησε είναι γνωστό.
Δεν πρόκειται για ένα «μεμονωμένο περιστατικό», ούτε είναι κάτι που συμβαίνει αποκλειστικά στη χώρα μας.
Ο ρόλος της αστυνομίας ανά τον κόσμο είναι δύσκολος και σύνθετος, αλλά και οι περιπτώσεις που αστυνομικοί ευθύνονται για ακραίες συμπεριφορές, ακόμα και για εκτελέσεις πολιτών, είναι γνωστές.
Η πιο πρόσφατη και πιο γνωστή διεθνώς περίπτωση ήταν στις 25 Μαΐου 2020, όταν ο 46χρονος Αφροαμερικανός Τζορτζ Φλόιντ έχασε τη ζωή του στη Μινεάπολη, στην πολιτεία Μινεσότα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο λευκός αστυνομικός Ντέρεκ Σόβιν διατήρησε το γόνατό του στη δεξιά πλευρά του λαιμού του Φλόιντ επί 8 λεπτά και 45 δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια της σύλληψής του και ενώ εκείνος ήταν δεμένος με χειροπέδες και με το κεφάλι στο έδαφος. Αρχικά έγινε προσπάθεια να αποδοθεί ο θάνατος του Φλόιντ στην κατάσταση της υγείας του, συμπεριλαμβανομένων της στεφανιαίας νόσου και της υπέρτασης από τις οποίες υπέφερε… Η εξέγερση και οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν οδήγησαν στην αποκάλυψη της αλήθειας.
Η ανεξάρτητη νεκροψία διαπίστωσε ότι επρόκειτο για «ανθρωποκτονία από ασφυξία λόγω πίεσης στον λαιμό και την πλάτη που οδήγησε σε έλλειψη ροής αίματος στον εγκέφαλο».
Στην Ελλάδα όλοι θυμόμαστε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου 2008.
Οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί άργησαν να μεταδώσουν την είδηση και μετέφεραν αρχικά την επίσημη εκδοχή της αστυνομίας για το περιστατικό, σύμφωνα με την οποία το περιπολικό των αστυνομικών είχε δεχτεί «μαζική επίθεση αναρχικών» με ξύλα και μολότοφ, ο αστυνομικός πυροβόλησε για να σώσει τη ζωή του και η σφαίρα «εξοστρακίστηκε», κάτι που διαψεύστηκε αργότερα από την ιατροδικαστική έρευνα. Τα επεισόδια που ακολούθησαν επεκτάθηκαν σε ολόκληρη την χώρα και οδήγησαν σε μεγάλες υλικές καταστροφές γραφείων, καταστημάτων, δημοσίων και ιδιωτικών κτηρίων.
Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε δεκάδες ανάλογες περιπτώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Στόχος μας δεν είναι βεβαίως να ριχθεί το «ανάθεμα» στους αστυνομικούς γενικώς και στην Ελληνική Αστυνομία ειδικώς.
Άλλωστε η αποστολή της αστυνομίας σε ορισμένες περιπτώσεις δεν μπορεί να περατωθεί χωρίς βία. Το έχουμε ζήσει σε όλες τις χώρες και με κάθε είδους κυβερνήσεις… Όμως καλό θα ήταν να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα:
Η αστυνομία οφείλει να είναι ειλικρινής με τους πολίτες και να μην λειτουργεί σαν ένα τεράστιο «πλυντήριο» που αθωώνει μονίμως τους «δικούς μας». Πλέον οι τεχνικές δυνατότητες που υπάρχουν, ακόμα και με ένα απλό κινητό τηλέφωνο, μπορούν να αποκαλύψουν την αλήθεια. Είναι πολύ καλύτερο ένα «λυπόμαστε και θα αποδώσουμε εμείς τη δικαιοσύνη», παρά να υποχρεώνονται οι αρμόδιοι να ερευνούν κάθε υπόθεση μόνο μετά από κοινωνικές αντιδράσεις.
Η αστυνομία οφείλει να είναι εκπαιδευμένη. Πληρώνονται από τους πολίτες για να τους προστατεύουν, όχι για να τους απειλούν.
Η πλειοψηφία των αστυνομικών είναι και ευγενείς και επαγγελματίες. Όμως πρέπει να πειστούν και αυτοί ότι δεν επιτρέπεται να καλύπτουν όσους παρανομούν στο πλαίσιο μιας «συναδελφικής αλληλεγγύης»…
Τα ΜΜΕ οφείλουν να διερευνούν τις πηγές τους και να μην αλλοιώνουν τα γεγονότα. Δεν υπάρχουν «άγγελοι» και «διάβολοι», έτσι γενικώς. Όλοι θυμόμαστε το ερασιτεχνικό βίντεο που κατέγραφε τη στιγμή της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, το οποίο μεταδόθηκε αλλοιωμένο σε τηλεοπτικό σταθμό, προσθέτοντας ήχους από διαδήλωση και σπασμένες βιτρίνες προτού ακουστούν οι πυροβολισμοί του Κορκονέα.
Τρία χρόνια αργότερα ο τότε διευθυντής έγραψε ότι την αλλοίωση του ηχητικού είχε κάνει αυτοβούλως ένας παραγωγός στον οποίο είχε ανατεθεί η γραφική επεξεργασία του βίντεο…
Τέλος κάτι απλό:
Μην πυροβολείτε τα παιδιά μας. Είναι το μέλλον του τόπου. Είναι η ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο. Τα έχουμε βάλει να κουβαλούν όλες τις δικές μας αμαρτίες. Είναι οργισμένα γιατί μεγαλώνουν σε έναν κόσμο άδικο, χωρίς ίσες ευκαιρίες, χωρίς καλές προοπτικές. Ναι, πρέπει και αυτά να καταλάβουν τα όρια λειτουργίας της δημοκρατίας. Ναι πρέπει να καταλάβουν πως ότι σπάνε κάποιοι, ο πατέρας και η μάνα τους θα το πληρώσει. Ναι η βία δεν είναι αποδεκτός τρόπος αντίδρασης.
Όταν όμως είσαι εικοσάρης θα ακούσεις και μπορεί να πειστείς από κάποιον που έρχεται με καλή διάθεση και ηχηρά επιχειρήματα και όχι με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης… Και οι εκάστοτε κρατούντες οφείλουν να γνωρίζουν ότι κανείς ποτέ και πουθενά δεν βγήκε κερδισμένος αντιπαρατιθέμενος με «χαζό τσαμπουκά» κατά της νεολαίας…