Το «βαθύτερο νόημα» των φοιτητικών εκλογών ή κάτι αρχίζει να κινείται στα Πανεπιστήμια

Ενδεικτικά:

- «Βγήκαμε πρώτοι» (το είπε η ΔΑΠ)

- «Εμείς βγήκαμε πρώτοι» (το είπε η Πανσπουδαστική, το επιβεβαίωσαν και οι άλλες παρατάξεις πλην Δ.Α.Π).

- «Διπλασιάσαμε τα ποσοστά μας» (το είπε το Bloco που υποστηρίχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ).

- «Ναι αλλά το Bloco πήρε κάτω από 3%» (το είπαν ΠΑΣΠίτες)

- «Τα αποτελέσματα ήταν μια αποδοκιμασία της Κεραμέως και της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας» (το είπαν αριστερές παρατάξεις).

- «Ποιο φοιτητικό κίνημα»; (Το είπαν πολλοί)…

Τελικά μήπως είναι πολύ συζήτηση για κάτι που δεν έχει πλέον ιδιαίτερο ενδιαφέρον; Το παλιό παρεμβατικό φοιτητικό κίνημα απλά δεν υπάρχει. Οι φοιτητές βεβαίως και υπάρχουν και αγωνιούν για το μέλλον τους και προβληματίζονται. Το παλιό δεν τους αρέσει, αλλά δεν είναι σαφές τι ακριβώς τους αρέσει (καμία έκπληξη)…

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:

-Οι φοιτητές οφείλουν να διαβουλεύονται και να παρεμβαίνουν στα θέματα που τους αφορούν. Έτσι γίνεται σε όλες τις δημοκρατικές χώρες.

-Οι φοιτητές δεν συνδιοικούν τα πανεπιστήμια.

-Οι φοιτητές ιστορικά και σε όλο τον κόσμο είναι ευαίσθητοι και παρεμβαίνουν σε θέματα δημοκρατίας, ελευθεριών, δικαιωμάτων κλπ. Από τον Γαλλικό Μάη έως το δικό μας Πολυτεχνείο οι φοιτητές έπαιξαν καταλυτικό ρόλο και καλά έκαναν.

-Τα Πανεπιστήμια είναι και πρέπει να είναι ένα εργαστήριο ιδεών, ζυμώσεων, προβληματισμού, νεωτερισμών. Η κάθε είδους ακινησία αντίκειται στην φύση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.

-Πρέπει η πανεπιστημιακή κοινότητα στην ολότητά της να υπερασπίζεται τον χώρο και τα πρόσωπα από τη βία και τις καταστροφές.

-Όλα τα πιο πάνω οι φοιτητές δικαιούνται να τα αμφισβητούν.

Είναι σαφές ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ορισμένες δομές και ορισμένα μαθήματα παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα από το 1975 που θυμάμαι. Το πιο σταθερό από όλα είναι το «καθηγητικό κατεστημένο»… Ένα άλλο που παραμένει σταθερό είναι ότι σχεδόν κάθε ένας υπουργός Παιδείας ανατρέπει το έργο των προηγουμένων, ενώ πολλοί έχουν μια έμφυτη τάση να ιδρύουν νέα πανεπιστήμια (ή παραρτήματα) στις εκλογικές τους περιφέρειες.

Το σίγουρο είναι ότι χρειαζόμαστε σύγχρονα δημόσια πανεπιστήμια, που να «παράγουν» επιστήμονες χρήσιμους στην κοινωνία και την οικονομία. Α, και να μπορούν αυτοί να μείνουν στην Ελλάδα.

Το φοιτητικό κίνημα θα μπορούσε να παίξει έναν ιδιαίτερα θετικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Τι πιθανότητες έχει να το πράξει; Ελάχιστες.

Εμείς οφείλουμε να το υπενθυμίζουμε βεβαίως. Όχι γιατί πρέπει να γράψουμε μια ακόμη κοινοτοπία, αλλά γιατί η σωστή πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για το μέλλον του τόπου. Επιπλέον είναι κάτι που το πληρώνουμε ακριβά.

Με βάση αυτά, ποιο είναι το «βαθύτερο νόημα» των φοιτητικών εκλογών; Το είπαμε: Ο καθένας θα βγάλει το δικό του συμπέρασμα. Εμείς απλά θα μείνουμε στη διαπίστωση ότι κάτι άρχισε πάλι να κινείται στα πανεπιστήμια, χωρίς να είναι σίγουρο το αποτέλεσμα που θα παράξει. Ακόμη και στο επίπεδο επιλογών της κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού προσωπικά.