Το παράδοξο της ρωσικής στρατηγικής

Η ρωσική στρατηγική παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ούσα μακράν η ισχυρή του πολέμου, η Ρωσία χρησιμοποιεί την πολεμική της υπεροχή με κλιμακούμενο τρόπο ώστε να προκαλέσει την αλλαγή της φιλαμερικανικής κυβέρνησης του Κιέβου με φιλορωσική ή την συνθηκολόγηση της φιλαμερικανικής κυβέρνησης του Κιέβου με την αποδοχή της απώλειας των εδαφών της ανατολικής Ουκρανίας.

Το σημαντικότερο ίσως παράδοξο είναι η επιλογή της Μόσχας να μην αποκλείσει την Ουκρανία και το Κίεβο από τον υπόλοιπο κόσμο. Σε έναν πόλεμο ο επιτιθέμενος φροντίζει να αποκόψει πλήρως την επικοινωνία του αντιπάλου σε κάθε επίπεδο: πληροφορίες, τροφοδοσία τροφίμων κι όπλων και μετακίνηση ανθρώπων.

Σε πρώτο στάδιο η Μόσχα άφησε ανοικτές τις διόδους διαφυγής για τους Ουκρανούς πρόσφυγες σε γειτονικές χώρες ώστε να πιέσει τον Ζελένσκι ψυχολογικά σε παραίτηση. Καθώς όμως ο Ζελένσκι παρέμεινε στην θέση του η Ρωσία συνέχισε να πολιορκεί μεν το Κίεβο αλλά χωρίς ασφυκτικό τρόπο. Συνέπεια αυτής της ρωσικής τακτικής είναι ανεφοδιασμός των Ουκρανών στο Κίεβο και σε άλλες πόλεις της δυτικής Ουκρανίας.

Η απόφαση της Μόσχας να επιτρέψει την επίσκεψη ξένων κυβερνητικών αξιωματούχων στο Κίεβο (Μπόρις Τζόνσον, Σαρλ Μισέλ κ.α.) και την Οδησσό (Νίκος Δένδιας) έχει εγείρει ερωτήματα για τις ρωσικές επιδιώξεις σε σχέση με το Κίεβο και την δυτική Ουκρανία στο πλαίσιο του ρωσικού μαξιμαλισμού.[1]

Προφανώς οι εν λόγω επισκέψεις ήταν προϊόν παρασκηνιακής διπλωματίας μεταξύ της Ρωσίας και των ΗΠΑ και δίνουν την εντύπωση ότι έχει υπάρξει ένα είδος άτυπης συνεννόησης μεταξύ της Ουάσινγκτον και της Μόσχας για το ενδεχόμενο διχοτόμησης της Ουκρανίας, ίσως και του Κιέβου. Το αν μια τέτοια συνεννόηση είναι δυνατόν να μετατραπεί σε de facto ή και de jure συμφωνία είναι ένα ενδεχόμενο η παγιοποίηση του οποίου θα είναι συνάρτηση της αποκρυστάλλωσης των πολεμικών επιχειρήσεων.

[1] Ε. Βενέτης, «Ο ρωσικός μαξιμαλισμός στην Ουκρανία», CNN Greece, 27.2.2022