Εργασία: Αυτοί που προσφέρουν και εκείνοι που δεν βρίσκουν

«Γιάννη, δεν βρίσκω οδηγούς για να δουλέψουν. Τους δίνω 1.500 ευρώ, αλλά τίποτα». Ο φίλος που το είπε έχει μεταφορική εταιρεία στα Κύθηρα. Αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει σε όλη την περιφέρεια: έλλειψη εξειδικευμένων εργαζομένων, ιδιαίτερα νέων…

Παράλληλα, πολυεθνικές εταιρείες στην Ελλάδα εξακολουθούν να προσλαμβάνουν εξειδικευμένα στελέχη από το εξωτερικό γιατί δεν βρίσκουν ελληνικά στελέχη σε ειδικότητες αιχμής που είναι και καλοπληρωμένες.

Μια νεολαία που ψάχνει για αξιοπρεπή δουλειά. Μια χώρα που ψάχνει για εργαζόμενους σε αρκετούς κλάδους. Και ένα κράτος που χρόνια τώρα αδυνατεί να προγραμματίσει και να οργανώσει την αγορά εργασίας, αλλά και να προστατεύσει τους εργαζόμενους και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον.

Από έρευνα του Ινστιτούτου Πουλαντζάς και της Prorata προκύπτουν ορισμένα εντυπωσιακά στοιχεία: Το 41% των νέων μένει ακόμα με τους γονείς του. Το 72% στηρίζεται οικονομικά από την οικογένεια. Η νεολαία κυριαρχείται από συναισθήματα θυμού, απογοήτευσης και ανασφάλειας.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μετά ψάχνουμε να βρούμε τους λόγους της νεανικής οργής ή ακόμα και της υπογεννητικότητας… Μα όταν η νεολαία δεν έχει σταθερή δουλειά, «δεν βγαίνει» οικονομικά και είναι απογοητευμένη από την χώρα στην οποία ζει, τι περιμένεις; Δεν θα παντρευτεί εύκολα, δεν θα κάνει παιδιά, δεν θα ονειρεύεται. Απλό!

«Ναι, αλλά εμείς μεγαλώσαμε σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες, δεν είχαμε την στήριξη της οικογένειας γιατί δεν υπήρχαν χρήματα, σπουδάζαμε και ταυτόχρονα δουλεύαμε σε δυο-τρεις δουλειές και το βράδυ βγαίναμε και με τους φίλους αντιμετωπίζοντας την ζωή με τσαμπουκά και αισιοδοξία», απαντούν οι φίλοι της ηλικίας μου (πάνω από 60)…

Δεν έχει ενδιαφέρον να ψάξουμε να βρούμε ποιος είχε δυσκολότερα νιάτα, εμείς ή τα παιδιά μας. Δεν έχει ενδιαφέρον να κάνουμε συγκρίσεις, διότι απλά έχουν αλλάξει οι καιροί, έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες, έχει αλλάξει η δομή της οικογένειας και της κοινωνίας, έχουν αλλάξει οι προσδοκίες. Σημασία έχει τι κάνουμε τώρα. Προσωπικά με θλίβει ατέλειωτα η αντιμετώπιση της παιδείας σαν λάφυρο ή πεδίο προσωπικών πολιτικών ή ιδεοληψιών.

Η υπουργός Παιδείας κυρία Κεραμέως συναγωνίζεται ευθέως ανίκανες πρυτανικές αρχές που απλά ενδιαφέρονται για τα συντεχνιακά τους συμφέροντα. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν εμπνέει, δεν καθοδηγεί, δεν προετοιμάζει, δεν αντιστοιχείται με τις υπαρκτές ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας. Ένα σύστημα που δεν είναι φτιαγμένο για να «παράξει» αυτούς που θα μας οδηγήσουν στη νέα εποχή. Και μια απογοητευμένη και ζαλισμένη νεολαία, η οποία περιμένει να δει φως, αλλά δεν βλέπει…

Στο μεταξύ, στα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι φοιτητές που είναι «διψασμένοι» και προσηλωμένοι είναι κυρίως από Κίνα, Ινδία και Άπω Ανατολή. Το λογικό είναι αυτοί να ηγηθούν της οικονομίας και της κοινωνίας το επόμενο χρονικό διάστημα (στον βαθμό βεβαίως που θα τους το επιτρέψουν οι «κυρίαρχες δομές» στην κάθε χώρα).

Αυτό που «πονάει» είναι αυτό που βιώνω: Κάποιοι με «βαριά» βιογραφικά, που ηγούνται της χώρας μου, να κάνουν «ελαφριές» προβλέψεις για το μέλλον της. Κάποιοι να συμπεριφέρονται σα να μην γνωρίζουν τι γίνεται «εκεί έξω» στην κοινωνία (εκτός και αν όντως δεν γνωρίζουν…).

Και να υπάρχουν δυο κόσμοι, που ο ένας ψάχνει τον άλλον αλλά δεν μπορούν να συναντηθούν γιατί κανένας δεν το προέβλεψε, δεν το φρόντισε: Ο ένας που ψάχνει εργαζόμενους και δεν βρίσκει και η άλλη. Που ψάχνει για αξιοπρεπή δουλειά, η οποία δεν της προσφέρεται…

Και στο ενδιάμεσο, στα τηλεοπτικά κανάλια, όλοι να παρακολουθούν με αγωνία το σημαντικότερο θέμα της κοινωνίας: «πού βρήκε την κεταμίνη η Ρούλα και τι λέει ο Μάνος».

«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»…