«Εγώ, ο δικαστής όλων»…
Ανανεώθηκε:
Τρέχει κάτι με την κοινωνία μας; Οι ειδήσεις κυριαρχούνται από το δικαστικό ρεπορτάζ. Από δίκες, καταδίκες, τηλεδίκες (εδώ είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές), καταγγελίες, δημοσιογραφικές ετυμηγορίες, λαϊκές δίκες (σαν αυτή που είδαμε έξω από το σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου στην Πάτρα) και πολλά άλλα. Όλοι έχουν κάτι να πουν, όλοι εκδίδουν τη δική τους ετυμηγορία, πολύ προτού μιλήσει η δικαιοσύνη…
Έχει ενδιαφέρον πως διάφοροι «τηλε-μαϊντανοί» τοποθετούνται επί παντός επιστητού. Πριν από δυο μήνες οι ίδιοι ήταν «επιδημιολόγοι», πριν από έναν μήνα έγιναν «πολεμικοί αναλυτές» και «διεθνολόγοι», πρόσφατα ανέλυαν θέματα ενέργειας και πολύ πρόσφατα έγιναν εγκληματολόγοι, παιδοψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί και πάνω απ΄όλα «δήμιοι» έτοιμοι για εκτελέσεις.
Θα πείτε, οι δίκες αργούν να γίνουν, το κοινό τώρα «διψάει για αίμα» και πάντα υπάρχουν οι πρόθυμοι να το προσφέρουν με το αζημίωτο.
Ναι, αλλά εγώ ο αφελής ρωτάω: Μήπως έτσι εκπαιδεύουμε την κοινωνία στο να συνηθίσει το ακραίο; Μήπως έτσι ο βιαστής, ο φονιάς, ο παιδοκτόνος, ο ρατσιστής, ο φασίστας, ο κάθε είδους ακραίος γίνεται ένα πρόσωπο που μας επισκέπτεται σπίτι μας κάθε βράδυ ακριβώς στις 8 (για ορισμένους από εμάς και τις άλλες ώρες της ημέρας); Μήπως εμείς του ανοίγουμε την πόρτα του σαλονιού μας και ακούμε την ιστορία που διηγούνται για αυτόν οι «επί τόπου»;
Σωστά, θα απαντήσει «ο άλλος μου εαυτός», αλλά εάν δεν διασυρθεί και καταδικαστεί στην κοινωνία ο κάθε ένας από αυτούς τους καταδικαστέους, τότε θα είναι εύκολο να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, θα συνεχίσουν να παράγονται τα ίδια κακέκτυπα, οι ίδιοι φονιάδες.
Εδώ εμφιλοχωρεί ο κίνδυνος να χαρακτηριστώ «ισαποστάκιας» αν δεν καταδικάσω σαν άλλη Νικολούλη, σαν άλλη Τατιάνα όλα αυτά τα φαινόμενα, όλους αυτούς τους «αισχρούς τύπους». Και μάλιστα πρέπει να τους καταδικάσω με τον ίδιο τρόπο, με τα ίδια λόγια, με την ίδια οξύτητα. Κάθε τι άλλο δημιουργεί υποψίες και δεύτερες σκέψεις για εμένα: «Ρε, γιατί ο Κορωναίος τα μασάει; Τρέχει κάτι»; Και εγώ ο δύσμοιρος θα πρέπει να εξηγήσω κάτι ακαταλαβίστικα για «δημοσιογραφική δεοντολογία», για «τεκμήριο αθωότητας», για «κράτος δικαίου» και όλα αυτά τα «περίεργα»…
Λοιπόν όντως τρέχει κάτι με την κοινωνία μας, αλλά κυρίως κάτι τρέχει με τα κοινωνικά μας αντανακλαστικά. Όλοι αυτοί οι φονιάδες, οι βιαστές, οι ρατσιστές, οι οπαδοί του «macho» και του «από τα χέρια μου θα πας» πρέπει να απομονωθούν, να καταδικαστούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Την απομόνωση και την κοινωνική καταδίκη πρέπει να τη φροντίσουμε εμείς οι πολίτες. Την τιμωρία πρέπει να την αποφασίσει η δικαιοσύνη και μόνο η δικαιοσύνη.
Εμείς πρέπει να φροντίσουμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας για όλους αυτούς στους οποίους δεν πρέπει να μοιάσουν. Για όλους αυτούς που κινούνται μακριά από ηθικές αρχές και αξίες. Για αυτούς που αποτελούν αντικείμενο διερεύνησης της δικαιοσύνης.
Η δημοσιογραφία αποτελεί συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας. Οφείλει να ερευνά και να αποκαλύπτει. Οι δημοσιογράφοι πολλές φορές έχουν «πληρώσει» την αφοσίωση στο καθήκον τους. Δεν κερδίζουν τίποτα υπερμεγεθύνοντας το «κοινωνικό ανάθεμα», ούτε υποκαθιστώντας τη δικαιοσύνη. Αντιθέτως με την υπέρμετρη προβολή του κακού, καταργείται το μέτρο που αποτελεί βασικό στοιχείο του ανθρωποκεντρισμού.
(Από τη Wikipedia: Ο Πρωταγόρας εισήγαγε την έννοια του «ανθρωποκεντρισμού», με τη χαρακτηριστική ρήση «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος». Η έκφραση αυτή σημαίνει ότι ο άνθρωπος αποτελεί μέτρο της αλήθειας και της γνώσης και γι’ αυτό κάθε υποκειμενική άποψη για κάποιο θέμα έχει την αξία της).