Και μετά τη ΔΕΘ τι;

Η αλήθεια είναι ότι οι πολίτες άκουσαν πολλά από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, με τον καθέναν ξεχωριστά να τον βαραίνει η ευθύνη.

Άκουσαν από τον πρωθυπουργό να υπόσχεται με εξαγγελίες του καλύτερες ημέρες. Άκουσαν και από τον κύριο Τσίπρα το ίδιο ακριβώς πράγμα. Και οι δύο μοιάζουν σε ένα πράγμα ωστόσο: Και ο κύριος Μητσοτάκης και ο κύριος Τσίπρας έχουν κυβερνήσει και οι δύο την χώρα και ως εκ τούτου εμείς οι πολίτες μπορούμε να κρίνουμε και να συγκρίνουμε.

Να κρίνουμε την διακυβέρνηση του ενός και να τη συγκρίνουμε με την διακυβέρνηση του άλλου. Πού λέει ο ένας αλήθειες και πού λέει ο άλλος ψέματα. Πού θέλει να γίνεται αρεστός και σε ποιους στοχεύει. Με άλλα λόγια μπορούμε να κρίνουμε και να συγκρίνουμε αλήθειες και ψέματα. Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί μίλησαν για φοροελαφρύνσεις, μίλησαν για μέτρα υπέρ των πολιτών, μίλησαν για καλύτερες ημέρες και μίλησαν με επιτιμητικά λόγια ο ένας για τον άλλον. Κυρίως ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα μεσολάβησαν μέχρι και… γαλοπούλες.

Θεωρητικά τόσο πρωθυπουργός όσο και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στόχευσαν στο να γίνουν αρεστοί σε ορισμένες κατηγορίες συμπολιτών μας, τους οποίους αν τους έχουν με το μέρος τους θεωρούν ότι θα μπορέσουν να κερδίσουν τις εκλογές, οπότε αυτές κι αν γίνουν. Ποιες είναι αυτές οι κατηγορίες των πολιτών; Μα φυσικά η «μεσαία τάξη». Αυτή είναι που καθορίζει το αποτέλεσμα των εκλογών και για αυτό ο Αλέξης Τσίπρας ανάφερε ότι είναι «γέννημα θρέμμα της μεσαίας τάξης». Γιατί προφανώς ήθελε να δείξει ότι κι αυτός ως γέννημα θρέμμα της μεσαίας τάξης είναι το ίδιο με τους υπόλοιπους συμπολίτες μας που ανήκουν σε αυτή την τάξη.

Από την άλλη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στόχευσε και σε μία διαφορετική ομάδα κατά την ομιλία του στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Στόχευσε στους νέους, σε εκείνους δηλαδή που δεν είχαν κολλήσει ακόμη το πρώτο τους ένσημο και άρα αυτούς ήθελε να πάρει με το μέρος του. Κατά μία έννοια κάλλιστα θα μπορούσαν να ανήκουν και αυτοί οι νέοι στην μεσαία τάξη από τους γονείς τους φυσικά.

Επομένως η «μονομαχία» από το ίδιο βήμα έγινε και για την μεσαία τάξη και για τους νέους, δηλαδή το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, το πιο ενεργό οικονομικά, αλλά και το πιο ενεργό ηλικιακά εάν υποθέσουμε ότι ακόμη οι νέοι αυτοί έχουν μπροστά τους πολύ δρόμο να χαράξουν στον επαγγελματικό τους ορίζοντα.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: το υπόλοιπο μισό της κοινωνίας που δεν ανήκει ούτε στους «νέους», ούτε στην «μεσαία τάξη» με τα χαρακτηριστικά που τους απέδωσαν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Τσίπρας, αλλά σε διαφορετικές κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, π.χ οι συνταξιούχοι. Αλήθεια, με αυτούς τι γίνεται; Για αυτούς θα αναφέρεται μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα ή το Κίνημα Αλλαγής; Δεν θα έπρεπε όλοι μαζί να τους είχαν εντάξει στο δικό τους πρόγραμμα, αντί να αισθάνονται ότι βρίσκονται στο περιθώριο;

Μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα... Ό,τι προτιμάτε διαλέγετε. Το ζήτημα είναι κάποια στιγμή αυτά που λένε οι πολιτικοί αρχηγοί να πιάνουν τόπο.

Και δυστυχώς έτσι όπως έγινε και φέτος η ΔΕΘ, έλαβε για μία ακόμη φορά κομματικά χαρακτηριστικά με προεκλογικά συνθήματα από τους δύο «μονομάχους». Δυστυχώς για τον απλό πολίτη δεν έμεινε τίποτε να θυμάται, πλην μιας κακόγουστης επανάληψης του δικομματισμού, που μετά από δέκα χρόνια μνημονίων και οικονομικής κρίσης και της υγειονομικής κρίσης που ακολούθησε, το μόνο που δεν θα έπρεπε να γινόταν ήταν αυτό ακριβώς. Να υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών...