Ένα μουσείο Ολυμπιακών διαστάσεων
Οφείλω να εξομολογηθώ ότι δεν τρελαίνομαι για τα μουσεία. Ειδικά αυτά της παλαιάς κοπής, όπου απλώς περιπλανιέσαι ανάμεσα σε εκθέματα, διαβάζεις κάποια ταμπελάκια χωρίς να πολυκαταλαβαίνεις και στο τέλος φεύγεις έχοντας σβήσει ένα κομμάτι της λίστας του ταξιδιού σου.
Έτσι, όταν έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να επισκεφθώ το νέο Ολυμπιακό Μουσείο της Αθήνας ακολούθησα με μισή καρδιά. «Τι άλλο να δω για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τι θα μάθω παραπάνω από αυτά που ήδη ξέρω ή και έζησα» σκέφτηκα.
Και όμως, ευτυχώς, διαψεύσθηκα. Γιατί μπορεί τυπικά να έχει το χαρακτηρισμό και το ρόλο του μουσείου, αυτό που όμως βίωσα όταν το επισκέφθηκα δεν έχει καμία σχέση με το αρχέτυπο που είχα στο μυαλό μου. Πρόκειται για μια πλήρως διαδραστική εμπειρία που σε οδηγεί από την προϊστορία και τις απαρχές των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαιότητας στο σήμερα με μια σειρά από ενδιάμεσους -και εξαιρετικά ενδιαφέροντες- σταθμούς.
Μέσα από ειδικές προβολές, διαδραστικούς χάρτες, αντικείμενα, ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα, παίρνεις πολύ ενδιαφέρουσες και ταυτόχρονα καθόλου κουραστικές πληροφορίες για όλη την ιστορία και τις πιο σημαντικές στιγμές της Ολυμπιακής Ιδέας και των αγώνων.
Και ταυτόχρονα, χάρη στο εξαιρετικά πρόθυμο προσωπικό του μουσείου, μπορείς να ρωτήσεις και να μάθεις επιπλέον πληροφορίες για ό,τι σε ενδιαφέρει. Και ομολογουμένως κάποιες από τις πληροφορίες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο δίνονται εντυπωσιακός.
Το να μαθαίνεις τι συνέβη πριν τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και το πώς ήταν η Ελλάδα και οι πολιτικοί συσχετισμοί αυτής της εποχής μέσα από προβολές, ντοκούμεντα και διαδραστικές προθήκες είναι όντως εντυπωσιακό.
Μου έλειψαν πράγματα; Προφανώς και ναι. Ένιωσα ότι η διαδρομή από το 1896 μέχρι και το 2004 ήταν λίγο… βεβιασμένη, χωρίς να δίνει έμφαση στο πολιτικό υπόβαθρο αλλά και στις ιστορικές συνθήκες που συνόδευαν τους Αγώνες. Και -μολονότι καταλαβαίνω πολύ καλά το λόγο- θα ήθελα λίγη περισσότερη έμφαση στα «σκοτεινά» σημεία των Αγώνων όπως για παράδειγμα το ντόπινγκ.
Σε κάθε περίπτωση μετά από περισσότερες από δύο ώρες μέσα στο Μουσείο το τελικό αποτέλεσμα ήταν σίγουρα θετικό. Ένιωσα ότι παρακολούθησα μια ιστορία χωρίς να κουραστώ ούτε στιγμή, έμαθα πράγματα και σίγουρα πήρα τροφή για σκέψη.
Με λίγα ένα μουσείο που πραγματικά αξίζει τον κόπο.