Η δήμαρχος ενός... παράνομου Ονείρου
Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...! Είναι εκείνη η αξέχαστη ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου, από τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, που διακωμωδεί περιστάσεις όπου κάποιο πρόβλημα συγκαλύπτεται και δεν βρίσκει τη λύση του. Ταιριάζει στους ανθρώπους ως άτομα, στην κοινωνία ως σύνολο και, βέβαια, στην πολιτική που επιζητεί τις ορθές λύσεις στα κοινά μεγάλα προβλήματα. Όμως, οι “λύσεις” είναι συχνά πρόχειρες ή και εσφαλμένες που δημιουργούν μεν την εντύπωση πως κάτι κάνουν οι πολιτικοί και κάτι ωφελούνται οι πολίτες, αλλά στην πορεία δημιουργούνται νέα προβλήματα ώσπου συσσωρευμένα, όλα μαζί, σε ένα μπερδεμένο κουβάρι παντός είδους συμφερόντων, μπαίνουν ξανά στη άκρη για αργότερα, την επόμενη κυβέρνηση, την επόμενη τοπική διοικητική αρχή μιας περιφέρειας ή ενός δήμου.
Ήμαστε, και εξακολουθούμε να είμαστε μια τέτοια... ωραία ατμόσφαιρα παντού στην Ελλάδα. Αλλά, εγώ, σήμερα θέλω να σας πω για το Πεζονήσι, το μικρό καταπράσινο ονειρεμένο νησάκι που πριν από περίπου πενήντα χρόνια γνώρισε δόξες ακόμα και στο σινεμά. Σταδιακά εκείνες οι δόξες έσβησαν. Άλλωστε, ολόκληρη η χώρα, χρόνια τώρα, βάδιζε σταδιακά προς την απόλυτη παρακμή.
Σκουπιδότοπος
Το γνωστό ως Νησί των Ονείρων της Ερέτριας έχει, εκ φύσεως, όλα τα πλεονεκτήματα ενός μοναδικού τουριστικού προορισμού, όπως είναι άλλωστε σχεδόν ολόκληρη η Ελλάδα. Πανεύκολη η πρόσβαση για κάθε επισκέπτη που έρχεται έστω και για μια μέρα στην Ερέτρια. Οι τουρίστες, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, οι θερινοί αλλά και χειμερινοί λουόμενοι είτε περιπατώντας είτε κολυμπώντας, είτε με αυτοκίνητο ή με ποδήλατο είτε κωπηλατώντας, κάνουν εκεί μια στάση για να θαυμάσουν το εξωτικό τοπίο και το μικρό λιμανάκι με τις ψαρόβαρκες. Έχει, όμως, και όλα τα μειονεκτήματα να ανήκει κι αυτό σε έναν Δήμο πελαγωμένο από συσσωρευμένα προβλήματα οικονομικής κακοδιαχείρισης που δεν επιτρέπουν καν την καθαριότητα του νησιού και της παραλίας, παντού πολυκαιρισμένα σκουπίδια πεταμένα να παρασέρνονται εδώ κι εκεί από το κύμα και τον άνεμο. Αλλά αυτό ίσως είναι το λιγότερο. Το μείζον είναι η απουσία αποχετευτικού δικτύου με ό, τι αυτό έχει ως αποτέλεσμα για ολόκληρη την πόλη: θηριώδεις κατσαρίδες, ποντίκια και αποφορά φρεατίων και σωληνώσεων που δεν καταπολεμώνται ούτε με τα ισχυρότερα δηλητήρια που αναγκαστικά χρησιμοποιούνται συστηματικά, επιβαρύνοντας το περιβάλλον. Τώρα, εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τα απορρυπαντικά της λάτρας και της μπουγάδας από σπίτια, καταστήματα και πλεούμενα, τότε, έχουμε κάθε άλλο παρά... μια ωραία ατμόσφαιρα.
Αξιοποίηση... αυθαιρέτων
Η Αμφιτρίτη Αλημπατέ, είναι η δήμαρχος της Ερέτριας που, όπως κάθε δήμαρχος, σε αντίθεση με πρωθυπουργούς και υπουργούς, δεν πρόκειται «να πέσει» από την εξουσία του τόπου της προτού ολοκληρωθεί τουλάχιστον μια πενταετής θητεία. Όπως μας λέει έχει μπροστά της τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να λύσει όλα τα συσσωρευμένα προβλήματα του Καλλικρατικού Δήμου Ερέτριας- Αμαρύνθου, με πρώτο και σημαντικότερο την «αξιοποίηση του Νησιού των Ονείρων, που είναι το “πόσιμο” για την Ερέτρια, την Κεντρική Εύβοια και τελικά για το έθνος μας εφόσον μιλάμε για Ανάπτυξη». Προς το παρόν, όμως, εκτός από την ελλιπέστατη καθαριότητα ούτε καν τη φύλαξη των δεκάδων οικημάτων πάνω στο Πεζονήσι έχει τη δυνατότητα να διασφαλίσει: όλες οι καταθέσεις και τα διαθέσιμα του Δήμου, ύψους περίπου 1,6 εκ. ευρώ είναι δεσμευμένα στην τράπεζα, με δικαστικές αποφάσεις και το ΣτΕ, εξαιτίας αμαρτωλού παρελθόντος στον άλλοτε Καποδιστριακό Δήμο Αμαρυνθίων, στην Άνω Βάθεια. Εκτός από ολοσχερώς διαλυμένα εξαιτίας της εγκατάλειψης και της άνευ λόγου καταστροφικής μανίας κάποιων ανθρώπων, όλα τα ακίνητα του νησιού είναι αυθαίρετα και παράνομα. Έτσι, εκκρεμεί η νομιμοποίησή τους ώστε να παραχωρηθεί προς αξιοποίηση σε όποιον μελλοντικό ενδιαφερόμενο επενδυτή κριθεί επιθυμητός...
Ιδανική αξιοποίηση
Η νυν δήμαρχος αποκλείει κατηγορηματικά την παραμικρή πιθανότητα να μην καταφέρει, και μάλιστα στην τρέχουσα θητεία της, ό, τι δεν κατάφεραν επί δεκαετίες οι προκάτοχοί της: Το Νησί των Ονείρων θα γίνει ξενοδοχειακή μονάδα, που θα δώσει δουλειά σε πολύ κόσμο. Αν και η ιδανική, ίσως και η ευφυέστερη αξιοποίησή του θα ήταν ακριβώς η μη- αξιοποίηση, τέτοια πολυτέλεια δεν μπορεί να ονειρεύεται η Ερέτρια. Όσο κι αν έλληνες και ξένοι επισκέπτες θα αποζητούσαν και θα λάτρευαν την απόλαυση ενός ελεύθερου, φυσικού, γαλήνιου, καταπράσινου, καθαρού, περιποιημένου νησιού, έναν βιότοπο δίπλα στην πόλη των διακοπών τους, αυτό μάλλον αποτελεί είτε όνειρο θερινής νυκτός. Η αιτιολογία που προβάλλεται είναι ότι π.χ. το κόστος για την 24ωρη φύλαξη του Πεζονησιού, θα ανερχόταν ετησίως σε 62. 400 ευρώ, πράγμα που κρίνεται απαγορευτικό. Ήδη τρέχουν χρέη προς το Δημόσιο (ύψους 1,6 εκατ. ευρώ) που άφησε η κλειστή πλέον Δημοτική Επιχείρηση Νησιού Ονείρων (ΔΕΝΟ), καθώς και τα χρέη που κληρονομήθηκαν από την Αμάρυνθο εξαιτίας κατασπατάλησης κονδυλίων για έργο Κλειστού Γυμναστηρίου που ουδέποτε πραγματοποιήθηκε. Ωστόσο, στις προτάσεις που συζητούνται περιλαμβάνεται ακόμα και δημιουργία... ζωολογικού κήπου, παρότι η κοστολόγηση αυτής της ιδέας θα απαιτούσε ασυγκρίτως πολλαπλάσια κονδύλια από μια απλή φύλαξη και καθαριότητα του Πεζονησιού. Πρόθεση κατεδάφισης των εν πολλοίς κατεστραμμένων και αυθαίρετων κατασκευών και απομάκρυνσης των οικοδομικών και άλλων υλικών από το νησί, δεν μελετάται. Το φορτίο είναι βαρύ κι ο Δήμος ανήμπορος να σηκώσει, αναζητεί τρόπο αξιοποίησης έστω κι αν δεν είναι ο ιδανικός. Η εποχή δεν επιτρέπει πολλά όνειρα...
Έχω και κότερο... πάμε μια βόλτα
Δυστυχώς, αυτή δεν είναι η ξεκαρδιστική ατάκα του Κώστα Βουτσά. Είναι το φορτίο που οι ιθύνοντες του τόπου διαχειρίζονται με τον δοκιμασμένο χάρακα που στηρίζει καλύτερα τις καρέκλες της εξουσίας. Το κοινό καλό που, σήμερα και πάντα, είναι η Ανάπτυξη, «δεν μπορεί να έρθει από πάνω, αλλά θα έρθει μόνο από κάτω, αν ενεργοποιηθούν όλες οι δυνάμεις. Αν και είμαστε μικρό κράτος, η κεντρική εξουσία είναι πολύ μακριά», πιστεύει η δήμαρχος της Ερέτριας. Είναι αλήθεια. Οι δημοτικές αρχές βρίσκονται πολύ κοντά στα χρονίζοντα προβλήματα του πολίτη. Τόσο κοντά, όμως, που πολλές φορές δημιουργούν μια όχι και τόσο ωραία ατμόσφαιρα. Να, εδώ, στο χαρακτηριζόμενο ως λιμάνι, που όμως οι τουρίστες το απολαμβάνουν ως μια όμορφη παραλία για μπάνιο, με μοναδικό ηλιοβασίλεμα, κοντά στις ταβέρνες, κάποιες μάλιστα μοιάζουν με παράγκες καρφωμένες στο κύμα, και μια μόνιμη μυρωδιά κουζίνας, και αποφοράς φρεατίων, σαπουνάδες που εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν γλύφοντας νωχελικά τις ακτές και αγκαλιάζουν τρυφερά τα βραχάκια κάθε παραλίας, το διεκδικούμενο δεν είναι το νοικοκύρεμα με προδιαγραφές σεβασμού στο περιβάλλον και τον πολίτη, αλλά μια... μαρίνα για ιδιωτικά σκάφη!... Όμως, έτσι ως έχουν σήμερα τα πράγματα, μου θυμίζουν την Άννα Παναγιωτοπούλου στη Μαντάμ Σουσού που ονειρευόταν να δεξιωθεί την πλούσια αριστοκρατία χωρίς να διαθέτει τα απολύτως απαραίτητα: εν προκειμένω χωροταξία και καθαριότητα.
Δήμαρχος ή Πρωθυπουργός;
Η δήμαρχος του Ονείρου που βρίσκεται μόλις ενάμιση CD δρόμο απ’ την Αθήνα, υπόσχεται να αποδείξει «τι θα πει γυναίκα» σε ένα δύσκολο Δήμο. Αντρωμένη η ίδια από δεκαοχτώ χρονών στα κοινά, δείχνει αποφασισμένη και να πετύχει και να ανέλθει. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί το δεύτερο πριν από το πρώτο. Ειδάλλως, οι δημότες, και αυτής και κάθε άλλης πολύπαθης περιοχής στη χρεοκοπημένη μας χώρα, δεν θα έχουν δικαιολογία να παραπονούνται ότι τα προβλήματά τους αντί να λύνονται, αυξάνονται και πληθύνονται.
Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά νομίζω ότι κάθε δήμαρχος αυτής της χώρας είναι σημαντικότερος από κάθε πρωθυπουργό, αν μιλάμε για την προκοπή ή την καταστροφή κάθε τόπου.
Κοιτάζοντας και το Ασπρονήσι από την ανατολική παραλία της Ερέτριας, θυμάμαι εκείνους τους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή:
Σου’ φερνα στρείδια απ’ το Ασπρονήσι,
Σου ‘φτιαχνα τσάι γιασεμιού
Μα εσένα σ’ είχαν συνηθίσει
Σε φασολάδες και τουρλού
*Η Μιρέλλα Καλοστύπη είναι δημοσιογράφος