Η σιωπή ως θέση

Δεν εννοούμε τις περιπτώσεις, κατά τις οποίες καταχωνιάζουμε βαθιά μέσα μας τραυματικές εμπειρίες, αφού αυτές φωνάζουν δυνατότερα από κάθε κραυγή, είτε τις δημοσιοποιήσουμε κάποια στιγμή, είτε όχι. Ως σιωπή εννοούμε την κατάσταση εκείνη κατά την οποία απομονωνόμαστε από τα τριγύρω ερεθίσματα, κάθε είδους, και ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας.

Στην μιντιακή εποχή, η διαρκής μόλυνση με εξοργιστικές συμπεριφορές -κίνημα #me too κ.λπ., μας ωθεί να αποσυρθούμε στην σιωπή μας και να προβληματιστούμε για την κοινωνία μας .

Έχουμε μάθει όμως να επιζητούμε τη σιωπή, ως πρόσωπα και ως κοινωνία;

Έχοντας, εύλογα, ταυτίσει την επικοινωνία με την επαφή με τον άλλο, λησμονούμε ότι ο δεύτερος εξίσου ουσιαστικός παράγοντας της επικοινωνίας είναι η αξιολόγηση όσων έχουν επικοινωνηθεί, δηλαδή το να καθίσουμε και να σκεφτούμε, αν όσα πληροφορηθήκαμε είναι σωστά, λάθος, εφαρμόσιμα, ενδιαφέροντα, βαρετά κ.ο.κ. Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται η σιωπή.

Βασικός λόγος που προτιμούμε την επικοινωνία με τη μορφή της επαφής με τον άλλον και αρνούμαστε πεισματικά τη σιωπή, είναι ότι αγνοούμε εν πολλοίς τον εαυτό μας.

Τον αγνοούμε, διότι φροντίζουμε να τον διαμορφώνουμε αποκλειστικά με βάση τα όσα λαμβάνουμε από το περιβάλλον μας, χωρίς να τα κάνουμε δικά μας. Αντί να προσαρμόζουμε το περιβάλλον στον εαυτό μας, προσαρμοζόμαστε εξ ολοκλήρου στο περιβάλλον, χάνοντας τον εαυτό μας.

Το ότι σήμερα η σιωπή αποτελεί παράγοντα που μας κάνει να νιώθουμε άβολα είναι ένα βασικό στοιχείο για να κατανοήσουμε τον τρόπο που ο σύγχρονος άνθρωπος έχει διαμορφωθεί.

Αυτός όμως ο φόβος της σιωπής την καθιστά περισσότερο απαραίτητη από ποτέ, αλλά την ίδια στιγμή αναδεικνύει το πόσο θάρρος θέλει από τη μεριά του καθενός από εμάς να την επιδιώξει, ώστε να βρίσκει τον εαυτό του.

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων δείχνουν πόσο οι θύτες πρέπει να σιωπούν . Αντ’ αυτου προσπαθούν να καλύψουν το ανεξίτηλο στίγμα. Είναι λάθος. Ας αποσυρθούν πριν ναείναι αργά…