Τα παιδιά της Μόριας

Ειλικρινά είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς γιατί η Ελλάδα επέλεξε να μην κρατήσει τα παιδιά αυτά, να τους προσφέρει μια αγκαλιά, να τα εκπαιδεύσει και να επενδύσει στο μέλλον τους και στο μέλλον μας.

Αν μη τι άλλο, πολλά από αυτά θα είναι μία μέρα ο ανθός που θα αφήσει πίσω του το όλο δράμα του προσφυγικού και θα μπορούσαν να είναι η «ανταμοιβή» για το βάρος που σήκωσε η χώρα. Δεν είναι βάρος για τη χώρα που τα δέχεται.

Είναι πηγή μελλοντικής προκοπής για την κοινωνία που θα τα δεχτεί. Είναι εκείνη η γενιά, μεταξύ εκατοντάδων χιλιάδων εξαθλιωμένων ανθρώπων, που έχει μια ελπίδα να μην πάει χαμένη.

O αντίλογος σε αυτή τη συλλογιστική, όπως προβάλλεται από στελέχη των υπηρεσιών ασύλου, είναι: α) Στις αρχές του χρόνου οι υπηρεσίες υπολόγιζαν ότι στην ο αριθμός των ασυνόδευτων ανηλίκων στη χώρα έφτανες τις 6.000 και η Ελλάδα δεν μπορεί μόνη της να αναλάβει τόσα πολλά παιδιά, β) Υπάρχουν διαδικασίες και συμφωνίες στην ΕΕ και γ) Οι υπηρεσίες ασύλου οφείλουν να εξετάσουν την κάθε περίπτωση ξεχωριστά και να ερευνήσουν αν υπάρχουν συγγενείς στις χώρες μετεγκατάστασης. Σαφώς σε αυτή την περίπτωση προτεραιότητα έχει το δικαίωμα στην οικογενειακή επανένωση, ακόμη κι αν δεν πρόκειται για γονείς αλλά για συγγενικό περιβάλλον ή γιατί όχι και για φιλικούς δεσμούς.

Τις περισσότερες όμως φορές δεν είναι αυτή η περίπτωση. Αρκετά από τα παιδιά αυτά θα μεγαλώσουν είτε σε ανάδοχες οικογένειες, είτε σε ιδρύματα στις χώρες που θα βρεθούν.

Σύμφωνα με το υπουργείο Μετανάστευσης, ο αριθμός των ασυνόδευτων παιδιών στα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης των νησιών μειώθηκε κατά 54% από τον Φεβρουάριο ως τον Αύγουστο 2020.

Η υπηρεσίες ασύλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σιωπηρά αποδέχονται ότι η μετεγκατάσταση ξεκινάει από τους ανήλικους, γιατί ο ντόπιος πληθυσμός κάθε χώρας δέχεται πιο εύκολα ένα παιδί.

Αυτό που είναι κοινό μυστικό, αλλά δεν τολμάει καμία χώρα και καμία ευρωπαϊκή υπηρεσία να αποδεχτεί δημόσια είναι ότι διάφορες χώρες της ΕΕ έχουν βγάλει τις λεγόμενες «shopping lists», λίστες δηλαδή με παιδιά που επιλέγουν και έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Για παράδειγμα υπάρχει διαχωρισμός ανάλογα την ηλικία. Προτιμούν παιδιά μικρότερα των 14 ετών. Προφανώς επειδή μπορούν να έχουν πιο εύκολη κοινωνική και εκπαιδευτική ενσωμάτωση σε αυτή την ηλικία. Κυκλοφορεί ως φήμη η πληροφορία ότι η Γερμανία απέρριψε την αποδοχή και μετεγκατάσταση αρρώστων παιδιών ή επειδή ήταν κοντά στο 18 έτος της ηλικίας τους. Υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών που απορρίφθηκαν, αφέθηκαν στα αζήτητα.

Μέσα από τα αποκαΐδια της Μόριας βγήκε στην επιφάνεια αυτή η ακόμη πιο σοβαρή πτυχή ενός ήδη σοβαρού προβλήματος. Μέσα σε εκείνο το κολαστήριο υπήρχαν περίπου 400 ασυνόδευτα παιδιά, τα οποία απομακρύνθηκαν μετά τη φωτιά. Τα παιδιά αυτά, τα περισσότερα εκ των οποίων βίωσαν βομβαρδισμούς, κακουχίες, εξαθλίωση, συνθήκες πολέμου, είδαν την οικογένειά τους να χάνεται, γνώρισαν τον θάνατο και έζησαν τον αποχωρισμό από αγαπημένα πρόσωπα, δεν θα έπρεπε καν να έχουν περάσει από τη Μόρια ή από άλλα ανάλογα καμπ.

Γιατί η Ελλάδα δεν γίνεται η πατρίδα αυτών των παιδιών, η οικογένειά τους, να τα σπουδάσει, να τα αναθρέψει και αυτά τα παιδιά μια μέρα να γίνουν επιστήμονες, αγρότες, τεχνίτες, καλλιτέχνες, εργάτες, άνθρωποι που θα προκόψουν και θα προκόψουμε όλοι μαζί ως χώρα;

Ως χώρα έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε. Δεν είμαστε η μεταπολεμική Ελλάδα που έστελνε τα ορφανά της για υιοθεσία στο εξωτερικό.