Ημέρα Νοσηλευτή: Μήπως να καταργήσουμε τη γιορτή και να δούμε την ουσία;

Ξεκινώντας, ως πρώτη παρατήρηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την αμφισβήτηση της σκοπιμότητας του εορτασμού της συγκεκριμένης μέρας, μιας και αν παρατηρήσουμε το «εορτολόγιο» θα δούμε ότι παρόμοιες ημέρες έχουν θεσπιστεί για τους μη προνομιούχους, τους ενδεείς και όσους χρήζουν άμεσης βοήθειας και προσοχής. Για παράδειγμα, πουθενά δεν θα βρούμε ημέρα του γιατρού…

Πιο συγκεκριμένα όμως, αν θέλουμε να εστιάσουμε στα φλέγοντα θέματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν θα δυσκολευτούμε να τα ιεραρχήσουμε, μιας και η χρονιότητα που τα διακρίνει έχει πλέον καταστεί δυσίατη, με αποτέλεσμα πολλά προβλήματα να έχουν περιπλεχτεί, δημιουργώντας μια κατάσταση εξαιρετικά προβληματική τόσο για το ΕΣΥ όσο και εν γένει για τη δημόσια υγεία και τους λειτουργούς της.

Για παράδειγμα, η τραγική υποστελέχωση των μονάδων υγείας σε συνδυασμό με την έλλειψη θεσμοθετημένων κανόνων άσκησης των κλινικών αρμοδιοτήτων των νοσηλευτών (καθηκοντολόγιο, κλινικά πρωτόκολλα, κατευθυντήριες οδηγίες), αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που καθιστούν τη χώρα μας πρωταθλήτρια στις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αχαλίνωτη αύξηση του κόστους νοσηλείας των ασθενών, ειδικά στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.

Τονίζω ότι τη στιγμή που στη χώρα μας αντιστοιχεί μισός (!) νοσηλευτής σε κάθε γιατρό, πάνω από δέκα χιλιάδες νοσηλευτές και άλλοι τόσοι βοηθοί νοσηλευτών είναι άνεργοι, ενώ πάνω από τρεις χιλιάδες έχουν μεταναστεύσει ζητώντας εργασία σε άλλα κράτη.

Επιπλέον, η κλιμακούμενη έλλειψη της αξιοκρατίας, αναφορικά με την εξέλιξη των νοσηλευτών στις επιτελικές θέσεις της ιεραρχίας των νοσοκομείων, αναδεικνύει περίτρανα την αναγκαιότητα της αυτορρύθμισης του κλάδου, με σύστημα εσωτερικής ανεξάρτητης αξιολόγησης και αξιοποίησης όλων των μετρήσιμων βιογραφικών στοιχείων των υποψηφίων, χωρίς κομματικές ή άλλες παρεμβολές.

Από την άλλη μεριά, η άκομψη και ατυχής ομογενοποίηση της μισθολογικής αντιμετώπισης του κλάδου με τους διοικητικούς και τους λοιπούς υπαλλήλους των μονάδων υγείας και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, εκτός από το αίσθημα της αδικίας, δημιουργεί και πάρα πολλές δυσχέρειες αναφορικά με το ασφαλιστικό καθεστώς, που σαφέστατα θα πρέπει να είναι αυτό των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Επ’ αυτού, ο εναρμονισμός της κείμενης νομοθεσίας (Ν 3856/2010) με την συγκεκριμένη αναγκαιότητα, ιδιαίτερα μετά την κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού, αποτελεί μονόδρομο στην κατεύθυνση της απόδοσης δικαιοσύνης σ’ έναν κλάδο η ευημερία του οποίου, ταυτίζεται ευθέως με το επίπεδο της δημόσιας υγείας.

Σε γενικές γραμμές, η Πολιτεία πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του παρία- νοσηλευτή στο σύστημα, κάτι που αναμφίβολα θα δώσει μια βαθιά ανάσα σε όλους τους τομείς του ιατροκεντρικού ΕΣΥ. Οι άλλες χώρες το έχουν τολμήσει με θαυμαστά αποτελέσματα. Εμείς;

Κοντολογίς, ανακεφαλαιώνοντας τα παραπάνω, θεωρώ ότι η πραγμάτωση του νοήματος της «Παγκόσμιας Ημέρας του Νοσηλευτή» θα είναι η κατάργηση της αναγκαιότητας που επιβάλλει τον εορτασμό της.

* Ο Άρης Δάγλας είναι μέλος ΔΣ της Ένωσης Νοσηλευτών Ελλάδος (ΕΝΕ).