Πόθεν Έσχες πολιτικών: Κάθε χρόνο τα ίδια

1. Η λογική «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι και όλοι τα παίρνουν» εκτός από πλήρως ανυπόστατη, είναι και επικίνδυνη για τη δημοκρατία. Πίσω από μια ψευδεπίγραφη κριτική που γενικεύει χωρίς όριο την (πραγματική) διαφθορά μέρος του πολιτικού κόσμου, κρύβονται φασίζουσες τάσεις ή ανοιχτά φασιστικές αντιλήψεις.
2. Σε ένα πρόσωπο που κατέχει δημόσιο αξίωμα, πρέπει να χορηγούνται τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να αντεπεξέρχεται στις αυξημένες υποχρεώσεις του. Τα δημόσια αξιώματα δεν μπορούν να είναι προνόμια των εχόντων και κατεχόντων.

Πολύ «έσχες», καθόλου «πόθεν»

Έχοντας δώσει τις αναγκαίες διευκρινίσεις, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι με τα πόθεν έσχες των πολιτικών ζούμε τη «Μέρα της Μαρμότας». Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος:

• Είδαμε περιουσιακά στοιχεία και εισοδήματα πολιτικών που «κόβουν την ανάσα». Τεράστιες περιουσίες από αρκετούς (όχι λίγους) οι οποίες αυξάνονται χρόνο με το χρόνο. Γενικά η «μεγάλη πολιτική» είναι υπόθεση κατά κύριο λόγο των εύπορων. Ειδικά σε μια στιγμή όπου σύμφωνα με έρευνα της Intrum, το 40% των Ελλήνων δανείζεται για να αποπληρώσει τους λογαριασμούς του, τα ιλιγγιώδη νούμερα ακινήτων και καταθέσεων που βλέπουμε να δηλώνονται, εύλογα θεωρούνται πρόκληση και αυξάνουν την απόσταση μεταξύ πολιτών και «μεγάλης πολιτικής».
• Είδαμε πολύ «έσχες» και στην ουσία καθόλου «πόθεν». Έτσι όπως είναι η διαδικασία του πόθεν έσχες, δεν μπορεί να διαπιστωθεί αν υπάρχουν περίεργες διαδρομές των χρημάτων που δηλώνουν οι πολιτικοί. Ούτε γίνεται σύγκριση με την περιουσιακή κατάστασή τους πριν μπουν στην πολιτική. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι κανείς ποτέ δεν εξέπεσε του αξιώματός του λόγω πόθεν έσχες. Δεν είναι υπερβολή λοιπόν ο ισχυρισμός ότι η όλη διαδικασία δίνει μια επίφαση διαφάνειας χωρίς πολλή ουσία.

Η διαδικασία και τα εισοδήματα

Είναι προφανές ότι η διαδικασία του πόθεν έσχες χρειάζεται αλλαγές. Αλλαγές που έχουν να κάνουν κατά κύριο λόγο με την αυστηροποίηση του πλαισίου για τις δηλώσεις σε ό, τι αφορά τη δικαιολόγηση των εισοδημάτων και των περιουσιακών στοιχείων. Απαιτείται όμως και ενίσχυση του προσωπικού που κάνει τις διασταυρώσεις και τις επαληθεύσεις ούτως ώστε να μην ισχύει το… «ό,τι δηλώσεις, ισχύει».

Πέρα όμως από τη διαφάνεια, νομίζω ότι ο πολιτικός κόσμος πρέπει να προχωρήσει σε μια γενναία ρύθμιση για τις βουλευτικές αποζημιώσεις, ανταποκρινόμενος στις αγωνίες της κοινωνίας σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης.

Θεωρώ ότι οι βουλευτές που έχουν εισοδήματα από άλλες πηγές ίσα ή μεγαλύτερα από τη βουλευτική αποζημίωση, πρέπει να παραιτούνται από αυτή και να δωρίζουν τα χρήματα σε κοινωφελείς σκοπούς της επιλογής τους. Αυτές οι δωρεές δεν θα αλλάξουν προφανώς τη μεγάλη εικόνα της οικονομικής ένδειας. Θα στείλουν όμως ένα ηχηρό μήνυμα ότι πολιτικός κόσμος συναισθάνεται τη δυσκολία της κατάστασης και δεν χρησιμοποιεί τα δημόσια αξιώματα ως μέσα υπέρμετρης μεγέθυνση της περιουσίας τους, σε μια εποχή που οι πολίτες βλέπουν τα δικά τους να συρρικνώνονται δραματικά.