Κορωνοϊός: Αναζητώντας αντισηπτικό στην Αθήνα

Στο δεύτερο λες: «Αντισηπτικό σίγουρα δεν έχετε, κανένα γαντάκι όμως;»

Στο τρίτο δεν ρωτάς τίποτα. Έχουν ρωτήσει οι μπροστινοί σου. Δεν έχουν. Στην Αθήνα του κορωνοϊού δεν βρίσκεις αντισηπτικό.

Χτες βγήκα έξω για πρώτη φορά από το Σάββατο. Έπρεπε να πάω σούπερ μάρκετ και να αγοράσω αντισηπτικό για έναν φίλο που είναι σε ομάδα υψηλού κινδύνου και δεν πρέπει να βγαίνει καθόλου. Στο σούπερ μάρκετ η κατάσταση ήταν κάπως ομαλοποιημένη ως προς τις ουρές. Ωστόσο, το σκηνικό ήταν αλλόκοτο αφού οι περισσότεροι φόραγαν μάσκες, ενώ οι αποστάσεις τηρούνταν απαρέγκλιτα. Ακόμα πιο αλλόκοτο ίσως ήταν αυτο που σκεφτόμουν. Προσπαθούσα να κάνω τον υπολογισμό των τροφίμων που έπρεπε να πάρω, ώστε να μπορέσω να πάω μετά από μια βδομάδα σούπερ μάρκετ. Ταυτόχρονα, δεν ήθελα να αγοράσω κάτι παραπάνω που δεν μου είναι ήταν απολύτως απαραίτητο. Ασκήσεις πολεμικής οικονομίας στα σούπερ μάρκετ της Αθήνας...

Χάνοντας τις μέρες

Γυρνώντας σπίτι, με παίρνουν από το «μαγαζί».

-«Πού είσαι;»

-«Έχω ρεπό».

-«Δεν έχεις».

-«Τι μέρα είναι;»

-«Πέμπτη».

-…

Είχα χάσει τις μέρες, όπως χάνω τις ώρες. Δεν ξέρω πότε αρχίζει η δουλειά και πότε σταματάει, αφού είμαι όλη μέρα μπροστά στην οθόνη. Ποιος είναι ο χρόνος της δουλειάς και ποιος ο ελεύθερος; Όταν μιλάω με τη Λήδα στο Μπέργκαμο είναι προσωπική επικοινωνία ή ρεπορτάζ; Η προσωπική επικοινωνία μαζί της έχει αποδειχτεί η πιο πολύτιμη πηγή πληροφοριών… Ο χρόνος και η τμηματική οργάνωση του βυθίζονται στον εγκλεισμό της επιδημίας.

Ο φαρμακοποιός

Ο άλλος όμως εξακολουθεί να μην έχει αντισηπτικό. Παίρνω τηλέφωνο έναν φίλο φαρμακοποιό να τον ρωτήσω αν έχει τίποτα. «Έχω μόνο ένα πολύ μικρό 100ml», μου λέει. «Θα περάσω το βράδυ από το σπίτι να το πάρω. Σε παίρνω και κατεβαίνεις», του απαντάω.

Το βράδυ η Αθήνα γίνεται ακόμα πιο αλλόκοτη. Πολύ λίγος κόσμος κυκλοφορεί. Κυρίως πολύ νέοι και μετανάστες. Οι νέοι μάλλον δεν φοβούνται, οι μετανάστες ίσως να μην έχουν πού να πάνε. Αλλά και αυτοί πια είναι πολύ λίγοι. Καμία σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Το #μενουμεσπιτι λειτουργεί ολοένα και περισσότερο. Σε συνδυασμό όμως με τα κλειστά καφέ και μπαρ, δίνει στην πόλη μια άγρια εικόνα που σε φοβίζει, αν και κανένας κίνδυνος δεν είναι ορατός, πλην της αόρατης απειλής της πανδημίας.

Το «πράμα»

Φτάνω στο σπίτι του φαρμακοποιού. Ο δρόμος είναι άδειος και σκοτεινός. Κατεβαίνει κρύβοντας το στόμα και τη μύτη με ένα κασκόλ του Παναθηναϊκού. Το «Πανάθα αρρώστια» εν προκειμένω επανοηματοδοτείται.

Ανοίγω το τζάμι του αυτοκινήτου. Μου δίνει το μπουκαλάκι. Σαν αγοραπωλησία ναρκωτικών, μόνο που το πολύτιμο «πράμα», είναι… αντισηπτικό.

-«Πες του να καθαρίσει το μπουκαλάκι. Σε φαρμακείο ήταν, δεν ξέρεις».

-«Κράτησε κανένα μπουκαλάκι όταν ξαναφέρεις».

Πάω στο σπίτι του φίλου. Βγαίνει στο παράθυρο. Το δίνω μια σακούλα με ψώνια και το αντισηπτικό. Του λέω και τις οδηγίες του φαρμακοποιού. Χαιρετιόμαστε και η «επιχείρηση αντισηπτικό» παίρνει τέλος.

Το παραπάνω που θα λείψει

Οδηγώντας στο σπίτι, σκέφτομαι πόσες χιλιάδες μπουκάλια με αντισηπτικό είναι παραχωμένα κάπου. Την ίδια στιγμή δεν έχουν κανένα άνθρωποι που τα έχουν απόλυτη ανάγκη -τουλάχιστον, μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς που δεν ανήκουμε στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Αυτές τις στιγμές, κάθε πράγμα που αγοράζουμε παραπάνω από όσο χρειαζόμαστε, θα λείψει από κάποιον που το έχει ανάγκη. Ας το έχουμε συνεχώς στο νου μας.

Να μείνουμε σπίτι. Να μείνουμε αλληλέγγυοι. Να μείνουμε άνθρωποι.