Κορωνοϊός: Μείνετε σπίτι!

Κανονικά οι επιδημίες συνέβαιναν κάποτε άλλοτε, κάπου αλλού σε κάποιους άλλους. Ωστόσο, τα έφερε έτσι η ζωή που η πανδημία του κορωνοϊού συμβαίνει τώρα, εδώ, σε εμάς τους ίδιους.

Με την πανδημία συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε τον απόλυτο έλεγχο στις ζωές μας, όπως νομίζαμε. Αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε επίσης ότι μια κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς ισχυρό ΕΣΥ για να προστατεύει τους πολίτες, χωρίς πρόνοιες για το μέλλον, χωρίς το «εμείς» να είναι πιο σημαντικό από το «εγώ».

Οι ανόητοι δεν φοβούνται

Ιστορικά, οι επιδημίες δοκίμασαν τη νηφαλιότητα, τη συνοχή και εντέλει την ίδια την ανθρωπιά των κοινωνιών. Όσο η επιδημία του κορωνοϊού φουντώνει, θα χρειαστεί να καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια για να μην κυριαρχήσει ο πανικός και δούμε φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού. Προς το παρόν, δεν έχουμε μπει ακόμα σε αυτή τη φάση.

Τώρα ακόμα εθελοτυφλούμε απέναντι σε μια πραγματικότητα που μας φέρνει σε δύσκολη θέση και ανατρέπει τα σχέδια μας για τη ζωή. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η απειλή (ίσως επειδή είναι αόρατη…) δεν μας αφορά. Είπαμε ότι δεν χρειάζεται πανικό. Αλλά μόνο οι ανόητοι δεν φοβούνται.

Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κλείνουν, ενώ κάποιες επιχειρήσεις δίνουν τη δυνατότητα της τηλεργασίας, για να αποφεύγονται οι μεγάλες συγκεντρώσεις που ευνοούν τη διάδοση του κορωνοϊού. Ειδικά, τα παιδιά κρατούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, που φτάνει και ίσως ξεπερνά τις 14 ημέρες, μεγάλο μέρος του ιού στον οργανισμό τους. Επιπλέον, ο ιός μπορεί να μεταδοθεί από ασθενείς με ήπια ή και καθόλου συμπτώματα.

Δεν έχει κανένα νόημα να μην πηγαίνουμε στο πανεπιστήμιο ή τη δουλειά για να γεμίζουμε μετά τις καφετέριες ή οποιοδήποτε δημόσιο χώρο, των εκκλησιών συμπεριλαμβανομένων. Είναι απολύτως παράλογο να κλείνουν τα σχολεία και να πηγαίνουν οι παππούδες τα παιδιά βόλτες. Είναι βλακώδες το «αισθάνομαι καλά, οπότε δεν έχω θέμα».

Η Λήδα από το Μπέργκαμο

Πρέπει να παραδειγματιστούμε από τη γειτονική Ιταλία όπου τα λάθη κυβέρνησης και πολιτών οδήγησαν σε μια ανθρωπιστική καταστροφή που κλιμακώνεται. Ας δούμε τι έγραψε στο Facebook η Λήδα Βασιλοπούλου, μόνιμος κάτοικος Μπέργκαμο:

«Πληρώνουμε την αναποφασιστικότητα των πολιτικών και την ηλιθιότητα των πολιτών που αρνούνται ακόμα και τώρα να καταλάβουν ότι πρέπει να περιορίσουν στο ελάχιστο την κοινωνική τους ζωή. Μείνετε σπίτι! Αυτό φωνάζουν εξαντλημένοι σωματικά κ ψυχολογικά γιατροί και νοσοκόμοι, αυτό λένε πλέον και τα επίσημα μέτρα. Αυτό θέλω να πω και σε εσάς εκεί, όσο είναι καιρός, μαζευτείτε, οργανωθείτε και μείνετε όσο γίνεται σπίτι. Τώρα! Μετά θα είναι αργά. Εδώ ήδη κάποιοι αφήνονται να πεθάνουν, δεν μπορούν να τους διασωληνώσουν όλους. Εδώ, στον πλούσιο Βορρά της Ιταλίας, που καυχιέται για το επαρκέστατο σύστημα υγείας. Σκεφτείτε τι θα γίνει εκεί. Πρόληψη, μόνο αυτό μπορεί να σας σώσει, μη φτάσετε στο σημείο που είμαστε εμείς. Αυτά με αγάπη».

Έγνοια για τον εαυτό μας και τους άλλους

Για να μη μετατραπεί η επιδημία του κορωνοϊού σε μιας ιστορικής κλίμακας τραγωδία, χρειαζόμαστε:

1. Αποφασιστική ενίσχυση του ΕΣΥ από την κυβέρνηση.
2. Οικονομική στήριξη των πιο αδύναμων για να μπορέσουν ανταπεξέλθουν.
3. Έγνοια για τον εαυτό μας και για τους άλλους

Αυτή τη στιγμή έγνοια για τον εαυτό μας και για τους άλλους σημαίνει να δείξουμε υπευθυνότητα και αυτοπειθαρχία. Σημαίνει να μείνουμε σπίτι. Η πικέτα των Ιταλών υγειονομικών της φωτογραφίας γράφει: «Εγώ μένω στο θάλαμο κι εσύ στο σπίτι». Αυτό πρέπει να κάνουμε. Είναι ζήτημα ζωής και (αποφυγής) του θανάτου.