Τίποτα λιγότερο από τα Ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη

Αυτά τα εδάφη συμπεριλαμβανομένης της λωρίδας της Γάζας του κατεχόμενου κράτους της Παλαιστίνης ήταν ένας συμβιβασμός που αποδεχθήκαμε για χάρη της ειρήνης και την αταλάντευτη μας πίστη στην λύση των δύο κρατών, η οποία προβλέπει την ίδρυση μόνο στο 22% της συνολικής ιστορικής γης της Παλαιστίνης απ’ όπου η οικογένειά μου εκδιώχθηκε βίαια από μία από τις περίφημες πόλεις της Παλαιστίνης την Γιάφο «Jaffa» προς τη Ραμάλα μαζί με περίπου ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιους κατά την πρώτη μας καταστροφή - «Nakba» το 1948 που θεωρείται ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη σύγχρονη ιστορία.

Η αρχή της λύσης των δύο κρατών στα σύνορα του 1967, για την οποία πληρώσαμε υψηλό τίμημα και δεχθήκαμε ως συμβιβασμό προκειμένου να επικρατήσει η ειρήνη ανάμεσα σε δύο ανεξάρτητα κράτη, το Ισραήλ και το κράτος της Παλαιστίνης με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, μια ειρήνη που ποτέ δεν πραγματώθηκε, την ειρήνη που δεν ζήσαμε ποτέ, την ειρήνη που δολοφονήθηκε από τους ίδιους τους ακραίους Αμερικανούς και Ισραηλινούς, προκειμένου να εφαρμόσουν τις δικές τους θεωρίες αποικιοκρατίας βασισμένες στο δικό τους σιωνιστικό φανατικό θρησκευτικό αφήγημα που αποσκοπούσε να υποκαταστήσει το Διεθνές Δίκαιο.

Όσοι είναι εξοικειωμένοι με τον χάρτη των ισραηλινών εποικισμών στη Δυτική Όχθη από το 1967 γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να δημιουργηθεί ένα Παλαιστινιακό κράτος που θα περιλαμβάνει μικρές εκτάσεις (θύλακες) χωρισμένες μεταξύ τους σαν Ελβετικό τυρί – αυτό είναι το σχέδιο Τραμπ!

Η πρόταση Τραμπ για μια τέτοια αποσυνδεδεμένη παλαιστινιακή κρατική οντότητα δεν είναι παρά μια επανάληψη της αποτυχίας ενός παρόμοιου πειράματος στη Νότια Αφρική - των Μπαντουστάν (Bantustans).

Τα Bantustans ήταν έδαφος που προοριζόταν για τους μαύρους κατοίκους της Νότιας Αφρικής και της νοτιοδυτικής Αφρικής (τώρα Ναμίμπια), ως μέρος της πολιτικής του απαρτχάιντ για τη δημιουργία ξεχωριστού κράτους-έθνους για τους μαύρους κατοίκους. Αυτά τα Bantustans δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1950 ως τρόπος για το καθεστώς του απαρτχάιντ να διασφαλίσει την «ασφάλεια και ευημερία» της λευκής μειονότητας και να δημιουργήσει περιοχές λευκής πληθυσμιακής πλειοψηφίας σε όλη τη Νότια Αφρική.

Η διεθνής κοινότητα αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα Bantustans, τα οποία διαλύθηκαν το 1994 με το τέλος του απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική.

Η παράνομη προσάρτηση εδαφών της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ θα οδηγήσει στα εναπομείναντα εδάφη για τo Παλαιστινιακό Κράτος να γίνουν τα νέα Bantustans - μικροί θύλακες - μαριονέτες των οποίων η ύπαρξη χρησιμεύει ώστε να νομιμοποιηθεί ο ισραηλινός έλεγχος, απαλλάσσοντας το Ισραήλ από την υποχρέωση να διαχειριστεί το ζήτημα της παλαιστινιακής κατάστασης και παρέχοντας προστασία στην εβραϊκή πλειοψηφία στην περιοχή.

Από πολιτική άποψη, το Ισραήλ θα μπορούσε να υποστεί τη διεθνή αντίδραση και να προχωρήσει στη περαιτέρω προσάρτηση, αλλά μια τέτοια κίνηση θα σκότωνε την υποβληθείσα πρόταση για το Παλαιστινιακό κράτος και θα μετατρέψει το Ισραήλ σε ένα κράτους απόλυτου απαρτχάιντ.

Η θεωρία ότι οι αποικιακές «εβραϊκές» περιοχές της Δυτικής Όχθης θα μπορούσαν να προσαρτηθούν από το Ισραήλ, ενώ τα εθνικά και πολιτικά δικαιώματα των Παλαιστινίων αγνοούνται, είναι παράνομη σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, τη Σύμβαση της Γενεύης και είναι απαράδεκτη. Εάν το Ισραήλ επιλέξει το μονοπάτι για την προσάρτηση, οι Παλαιστίνιοι που ζουν στη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, θα πρέπει να έχουν πλήρη δικαιώματα και προνόμια, δεν υπάρχει περίπτωση αποφυγής του ζητήματος αυτού, καθότι ο λαός μου δε θα δεχτεί τίποτα που δεν θα εξασφαλίσει το αναφαίρετο δικαιώμά του για αυτοδιάθεση καθώς και των εθνικών μας δικαιωμάτων σε ένα ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος στα σύνορα του 1967.

Η δημόσια συζήτηση στο Ισραήλ που περιβάλλει την προτεινόμενη εφαρμογή κυριαρχίας στους εβραϊκούς οικισμούς, την περιοχή της κοιλάδας του Ιορδάνη, την ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών επικεντρώνεται κυρίως στον συμβολισμό της προσπάθειας και στον τρόπο με τον οποίο η διεθνής κοινότητα θα αντιδράσει σε μια τέτοια κίνηση. Στην πραγματικότητα, όποιος έχει επισκεφτεί την κατεχόμενη Δυτική Όχθη τα προηγούμενα χρόνια, θα διαπιστώσει ότι η μετάβαση έχει ήδη τεθεί σε εφαρμογή. Υπάρχει πολύ μικρή διαφορά μεταξύ των Ισραηλινών που ζουν στους παράνομους οικισμούς και των Ισραηλινών που ζουν εντός των συνόρων της Πράσινης Γραμμής του «Ισραήλ» καθώς απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια που τους προσφέρει η κυβέρνηση του Ισραήλ.

Η μονομερής προσάρτηση της Ιερουσαλήμ, των εποικισμών και της κοιλάδας του Ιορδάνη κρύβει μέσα της ένα διαφορετικό νόημα που απουσιάζει από την δημόσια συζήτηση: το Ισραήλ θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα δίλημμα το οποίο τεχνηέντως αγνοεί εδώ και χρόνια και αφορά στο καθεστώς που υπάρχει για τον παλαιστινιακό λαό. Μετά την στρατιωτική κατοχή στις 4 Ιουνίου 1967, το Ισραήλ ελέγχει τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη κάτω από το μανδύα ενός «προσωρινού» καθεστώτος κατοχής. Καθώς συνεχίστηκε η κατοχή, το καθεστώς έγινε πιο μόνιμο και μετατράπηκε σε αποικιοκρατική επιχείρηση, ενώ το Ισραήλ εξακολουθεί να επιβάλλει τον αποκλεισμό της λωρίδας της Γάζας και παρουσιάζει τις ενέργειές του και τους οικισμούς στη Δυτική Όχθη ως θέμα ανοιχτό προς συζήτηση.

Η Συμφωνία του Όσλο που υπογράφηκε το 1993 επέτρεψε ένα πλαίσιο στο οποίο το Ισραήλ «ανέλυσε» τον έλεγχό του στους Παλαιστινίους της περιοχής. Ο νομικός χαρακτηρισμός του «χρονικού ελέγχου» δεν είναι ούτε συμπτωματικός ούτε συμβολικός.

Αποσκοπεί στην απόσπαση της διεθνούς νομιμοποίησης όσον αφορά τον έλεγχο εκατομμυρίων Παλαιστινίων και την εγκατάσταση 750.000 ισραηλινών εποίκων στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Η επονομαζόμενη «συμφωνία του αιώνα», με την πρόβλεψή της για ισραηλινή κυριαρχία στην Ιερουσαλήμ, τους οικισμούς της Δυτικής Όχθης και την κοιλάδα του Ιορδάνη, θα αναγκάσει το Ισραήλ να μην μπορεί πλέον να επικαλείται τη δέσμευσή του στη συμφωνία του Όσλο, εφόσον η μονομερής κυριαρχία εδαφών έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το περιεχόμενο της συμφωνίας. Επιπλέον, το Ισραήλ θα πρέπει να αντιμετωπίσει το καθεστώς των Παλαιστινίων σε αυτά τα εδάφη, θεωρώντας ότι το Ισραήλ δεν συμμορφώνεται και δεν έχει εφαρμόσει ποτέ τις συμφωνίες του Όσλο μετά τη δολοφονία του ισραηλινού πρωθυπουργού Ισάκ Ραμπιν.

Η «συμφωνία του Αιώνα» του Τραμπ προτείνει ένα μελλοντικό αποστρατιωτικοποιημένο και κατακερματισμένο επονομαζόμενο Παλαιστινιακό κράτος σε λιγότερο από το 50% της κατεχόμενης Παλαιστινιακής Δυτικής Όχθης.

Η ηγεσία μου η ΟΑΠ και ο λαός μου τόσο στην πατρίδα μας όσο και στη διασπορά απέρριψαν απερίφραστα το σχέδιο και πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο το απέρριψαν και άλλες δεν τη θεώρησαν καν ως ένα πραγματικό σχέδιο ειρήνης και σε πλήρη αντίθεση με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο ως βάση αναφοράς για ένα πραγματικά πραγματικό σχέδιο ειρήνης.

Αυτό είναι ένα «χαστούκι» τόσο για τον Τραμπ όσο και για το Νετανιάχου και ένα σημαντικό επίτευγμα στο Παλαιστινιακό και Αραβικό επίπεδο, η σαφής ενοποιημένη εθνική στάση των Παλαιστινίων και η δήλωση του Αραβικού Συνδέσμου που άνοιξε το δρόμο για την έκδοση ομόφωνου ψηφίσματος από την IOC, την δήλωση του Γενικού= Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, της ΕΕ και πολλών χωρών του κόσμου (Ρωσία, Κίνα, πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής) να απορρίψουν την Συμφωνία του Αιώνα. Αυτό, με τη σειρά του, θα αυξήσει την πολιτική απομόνωση τόσο των ΗΠΑ όσο και του Ισραήλ τις προσεχείς εβδομάδες καθώς πλησιάζουμε στη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών. Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ δεν επιδιώκουν καμία ειρήνη ή σταθερότητα, αλλά μάλλον μια επέκταση του αποικιακού έργου του Ισραήλ και την περαιτέρω αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας τάξης με απόλυτη απουσία δικαιοσύνης και νόμου.

Το «Συμφωνία του Αιώνα» επιβεβαιώνει αυτό που ήταν ήδη γνωστό σε μας: Το κακό ευδοκιμεί, αυτή τη φορά, σε μια ιδιαίτερα ακραία έκδοση μονομέρειας, ρατσισμού και αλαζονείας. Στους Παλαιστίνιους προσφέρεται μια καρικατούρα ενός ανεξάρτητου κράτους μετά από πολλά χρόνια, κάποτε, και μόνο εφόσον συμφωνήσουν σε μια σειρά υποτιμητικών συνθηκών παράδοσης, τις οποίες ούτε καν ο πιο χαμερπής συνεργάτης ποτέ δεν θα συμφωνούσε. Κανένας Παλαιστίνιος δεν θα βρεθεί ποτέ να δεχτεί αυτό που ο μακαριστός ηγέτης μας Γιάσερ Αραφάτ αρνήθηκε τότε και ο πρόεδρός μας Μαχμούντ Αμπάς αρνήθηκε τώρα.

Γιατί ζητείται μόνο από τους Παλαιστίνιους να αποδείξουν τον εαυτό τους (τις προθέσεις τους) πριν πάρουν κάτι; Τί είναι αυτό που έχει αποδείξει το Ισραήλ εδώ και μισό αιώνα κατοχής; Έχει υπακούσει καθόλου στο διεθνές δίκαιο; Έχει δώσει προσοχή στη διεθνή κοινότητα; Πρέπει να υπάρξει βραβείο για τον βίαιο κατακτητή; Για τους εποίκους; Για τι, και γιατί, η Αμερική;

Δεν θα δεχτούμε καμία συμφωνία με τη μόνη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ, έχει καταστεί πλέον σαφές ότι αποτελεί κομμάτι αυτής της σύγκρουσης σε πλήρη ευθυγράμμιση με το Ισραήλ. Δεν θα αποδεχθούμε κανένα σχέδιο που δεν συμμορφώνεται με το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ όρους αναφοράς. Θα αποδεχθούμε μόνο ένα σχέδιο υπό τη διεθνή αιγίδα με τον ενεργό ρόλο της ΕΕ που θα οδηγεί στην ίδρυση του ανεξάρτητου, κυρίαρχου, συνεχούς και βιώσιμου κράτους της Παλαιστίνης στα σύνορα πριν από το 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ και την επίλυση του ζητήματος των Παλαιστίνιων προσφύγων σύμφωνα με την απόφαση 194 του ΟΗΕ, τίποτα περισσότερο και τίποτε λιγότερο!

*Ο Μαρουάν Ε. Τουμπάσσι είναι πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Ελλάδα