ΣΥΡΙΖΑ: Αντιπολίτευση χωρίς πειστική γραμμή
Στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για νέο θεσμικό πλαίσιο του ασύλου ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε με δύο γραμμές.
Για την ακρίβεια, επρόκειτο για δύο διαφορετικές προσεγγίσεις τόσο ως προς περιεχόμενο όσο και ως προς το ύφος. Από τη μια μεριά, όσοι έχουν διατελέσει υπουργοί, έδωσαν έμφαση στην υπεράσπιση του κυβερνητικού έργου του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας έγγραφα, εκθέσεις και αποφάσεις της ΕΕ. Από την άλλη, ο βουλευτές που δεν έχουν επωμιστεί κυβερνητικές ευθύνες, μιλούσαν κυρίως με τον κώδικα του αντιρατσιστικού ακτιβισμού.
Έλλειψη πειστικότητας
Καμία από τις δύο προσεγγίσεις δεν ακουγόταν πειστική. Και αυτό όχι γιατί δεν διατυπώθηκαν σοβαρά επιχειρήματα εναντίον του νόμου Χρυσοχοΐδη και της κυβερνητικής πολιτικής για το προσφυγικό. Για τους πρώην υπουργούς το πρόβλημα ήταν ότι η σθεναρή υπεράσπιση του κυβερνητικού έργου έδινε την εντύπωση πως προσπερνούσαν το εκλογικό αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα που απέρριψε το κυβερνητικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, δεν μπορεί το έργο σου να χαίρει επαίνου όταν επί των ημερών σου δημιουργήθηκε το αίσχος της Μόριας.
Από την άλλη, ούτε οι βουλευτές που μίλαγαν σαν ακτιβιστές, ακούγονταν πειστικοί. Έμοιαζαν σαν να έχουν κάνει ένα άλμα στο χρόνο και να έχουν επιστρέψει στα τέλη του 2014. Σαν μην έχει κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τέσσερα χρόνια και σαν να μην έχει εφαρμόσει τη συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας η οποία έχει καταγγελθεί από όλες τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Οι προτάσεις
Ίσως ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι τόσο οι πρώην υπουργοί όσο και οι απλοί βουλευτές δεν πρότειναν με σαφήνεια τι πρέπει να γίνει τώρα με τις αυξημένες αφίξεις προσφύγων και μεταναστών. Ένα κόμμα εξουσίας δεν μπορεί να περιορίζεται στην (εύλογη έως ένα βαθμό) υπεράσπιση του κυβερνητικού έργου του και στην (ακόμα και πολύ πειστική) κριτική στην κυβέρνηση. Η αξιωματική αντιπολίτευση τοποθετείται από τη σκοπιά μιας οιονεί κυβέρνησης που προτείνει συγκεκριμένες λύσεις για τα συγκεκριμένα προβλήματα. Και δεν ακούστηκαν πολλές συγκεκριμένες προτάσεις.
Γενικό πρόβλημα
Η ασάφεια και η διγλωσσία δεν αφορούν μόνο το προσφυγικό. Πρόκειται για γενικό πρόβλημα της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Κομουνδούρου δεν έχουν κάνει, για την ακρίβεια δεν έχουν ανοίξει καν, την αφετηριακή συζήτηση που πρέπει να κάνει ένα κόμμα εξουσίας όταν πέφτει από την κυβέρνηση. Δεν έχουν κάνει δηλαδή τον απολογισμό του κυβερνητικού έργου τους, προκειμένου να καταλήξουν στο τι «κρατάνε» από αυτό και τι «αφήνουν».
Δεν είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να αφήσει στο πλάι το κυβερνητικό έργο της τετραετίας, λέγοντας απλώς ότι κάνει μια νέα αρχή αναβαπτιζόμενος στα κινήματα. Το 2019 δεν είναι 2014 και στην πολιτική όσα έχεις κάνει χτες επηρεάζουν όσα λες σήμερα. Εξίσου δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι όλα ήταν καλώς καμωμένα, αλλά ο λαός παρασύρθηκε από τα ΜΜΕ και τη ΝΔ. Η ελιτίστικη συμπεριφορά συνιστά τον πιο ασφαλή δρόμο για την ήττα.
Ο μόνος τρόπος για να εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ αξιόπιστος και να δείξει ότι έχει αντιληφθεί το μήνυμα της κάλπης, είναι να αποφασίσει ποιο μέρος του έργου του αξίζει υπεράσπισης και ποιο θα αλλάξει αν ξαναγίνει κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει όμως οργανωμένη συζήτηση και, κυρίως, πραγματική (και όχι προσχηματική) αυτοκριτική.