Ποινικοποίηση της ανθρωπιάς με τη σφραγίδα της Ευρώπης

Κάπως έτσι θα φτάσουμε στο σημείο να πεθαίνουν οι άνθρωποι ΜΕΤΑ τη διάσωσή τους.

Τα πλοία διάσωσης ελλιμενίζονται σε ιταλικά λιμάνια και οι καπετάνιοι και τα πληρώματα διαμιάς διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα της παρανομίας, διώκονται και φυλακίζονται, κατηγορούμενοι για τη διάσωση ανθρώπων! Ασύλληπτο οξύμωρο για την Ευρώπη των μεγάλων οραματιστών της.

Δεν λέω να καταργηθεί το εθνικό δίκαιο υπέρ του ευρωπαϊκού. Ούτε, ασφαλώς, το αντίστροφο. Απλώς, στηλιτεύω τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της ευρωπαϊκής πολιτικής. Και στην προκειμένη, την ευρωπαϊκή αντίφαση τού να σφυρίζεις κλέφτικα (ή και να καταδικάζεις, όπως προσφάτως έγινε με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που αρνήθηκε την αποβίβαση των επιβατών του Sea Watch 3 σε ιταλικό έδαφος) όταν πρόκειται για βασανισμένους, ευάλωτους, αναξιοπαθούντες (κοινώς, καταστάσεις που – νομίζεις πως – απειλούν έμμεσα την ασφάλεια ή υπόστασή σου), αλλά να φωνασκείς, να απειλείς και να επιβάλλεσαι όταν πρόκειται για τα δημοσιονομικά (που πάντα θεωρείς εν δυνάμει βόμβα για – καπιταλιστικά – θεμέλιά σου). Και, για τους Ευρωπαίους, ο Σαλβίνι έχει αποδειχτεί χρήσιμος στο μεταναστευτικό, αλλά επικίνδυνος στα δημοσιονομικά.

Εν κατακλείδι, και γιατί το θέμα μας είναι άλλο και επείγει, η ευρωπαϊκή μεταναστευτική λογική πρέπει να αναθεωρηθεί κατεπειγόντως κατά της εκδίκησης, της μισαλλοδοξίας, του θανάτου και υπέρ της ζωής. Της ζωής χωρίς αστερίσκους.