Προτάσεις για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης

Και αυτό γιατί έχουν κατά καιρούς ακουστεί τόσες και τόσες προτάσεις, οι οποίες συνήθως αποτελούν ευχολόγια γραμμένα στο πόδι, με σκοπό να λάβουν λίγες ημέρες δημοσιότητας στον οικονομικό τύπο.

Έχοντας λοιπόν αυτά στο μυαλό μου θα περάσω σε συγκεκριμένες προτάσεις, οι οποίες -αν εφαρμοστούν στην πράξη από ικανούς ανθρώπους- θα μπορούσαν να αποφέρουν πολύ σημαντικά οφέλη σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα.

Πρώτον, πολιτική έξυπνης φορολόγησης προκειμένου η Ελλάδα να προσελκύσει περιφερειακά κέντρα πολυεθνικών Ομίλων και πλούσιους εισοδηματίες άλλων χωρών, για εγκατάσταση ή ημιεγκατάσταση στη χώρα μας. Έχω συχνά αρθρογραφήσει για το θέμα και γνωρίζω ότι έχουν καταφέρει πολύ σημαντικά πράγματα στο συγκεκριμένο πεδίο, ακόμη και χώρες με πολύ μικρότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με εμάς.

Δεύτερον, δημιουργία δύο τουλάχιστον Ειδικών Οικονομικών Ζωνών -μία που θα αφορά τη βιομηχανία και μία δεύτερη τις τεχνολογικές υπηρεσίες- με στόχο την προσέλκυση σε στρατηγικές περιοχές της χώρας επενδυτικών κεφαλαίων και εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού.

Τρίτον, γρήγορο ξεμπλοκάρισμα όλων των επενδυτικών σχεδίων που εδώ και χρόνια έχουν σκαλώσει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Ενδεικτικά αναφέρω ότι μεγάλα τουριστικά projectsαπαιτούν πολλά χρόνια προσδοκώντας να λάβουν τις απαιτούμενες αδειοδοτήσεις.

Τέταρτον, σημαντικά κίνητρα μέσα από αυξημένες αποσβέσεις σε όσους επενδύσουν στη βιομηχανία και στον αγροτοδιατροφικό τομέα. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι ο τουρισμός δεν μπορεί να συνυπάρξει με την βιομηχανική και τη βιοτεχνική παραγωγή. Άλλωστε τα δεκάδες εκατομμύρια ξένων τουριστών τρώνε-πίνουν (καταναλώνοντας προϊόντα της βιομηχανίας τροφίμων-ποτών) και διαμένουν σε καταλύματα (ενισχύοντας τις πωλήσεις των βιομηχανιών-βιοτεχνιών τσιμέντου-μετάλλου-ξύλου, επίπλου).

Πέμπτο, θα πρέπει να υπάρξουν κλαδικές πολιτικές για να συνδεθεί η παραγωγή των ελληνικών γεωργικών-κτηνοτροφικών προϊόντων με τις ανάγκες της εγχώριας βιομηχανίας. Για παράδειγμα είναι μεγάλο σφάλμα να εξάγουμε το ελληνικό βαμβάκι στην Τουρκία και να εισάγουμε από τη γείτονα χώρα ρούχα έναντι περίπου δεκαπλάσιου τιμήματος! Όλη αυτή τη χαμένη προστιθέμενη αξία θα μπορούσαμε να την καρπωθούμε παράγοντας οι ίδιοι νήματα και ρούχα. Επιπρόσθετα, θα πρέπει να γίνει δουλειά προκειμένου οι ελληνικές παραγωγικές μονάδες να προμηθεύονται ελληνικές πρώτες ύλες δημιουργώντας ζήτηση για τον πρωτογενή τομέα.

Υπάρχουν και άλλες πολλές προτάσεις, αλλά θα σταματήσω εδώ για έναν απλό λόγο: Αν δημιουργήσουμε το κατάλληλο περιβάλλον αίροντας αντικίνητρα και αν αφήσουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία να δράσει, τότε τα οφέλη θα είναι πολλαπλάσια από τους όποιους σχεδιασμούς γίνονται στα μυαλά των γραφειοκρατών.

Αν για παράδειγμα είχαμε «τρέξει» πολύ πιο γρήγορα το Ελληνικό, την ιδιωτικοποίηση του Αστέρα και το businessplanτων Κινέζων στον Πειραιά, είναι βέβαιο πως ήδη πολλές άλλες επενδύσεις θα είχαν προσελκυστεί προκειμένου να πλαισιώσουν το όραμα της «Αθηναϊκής Ριβιέρα».

Όπως η επένδυση του CostaNavarinoστη Μεσσηνία είχε ως αποτέλεσμα να αναβαθμιστούν η εικόνα και η τουριστική υποδομή ολόκληρου του νομού, ανάλογες επιδράσεις προκύπτουν κάθε φορά που ένα καινούργιο project υλοποιείται.

Γενικότερα, πιστεύω πως οι πολιτικοί πρέπει να μιλάνε λιγότερο και να επικεντρώνονται στο πώς -με ρεαλιστικό τρόπο- θα δημιουργήσουν ένα ευνοϊκό πλαίσιο δράσης. Τα άλλα είναι θέμα χρόνου να γίνουν από τον ιδιωτικό τομέα.

Ο Αλέξανδρος Μωραϊτάκης είναι Πρώην Βουλευτής Ν.Δ. Α' Αθήνας