Γιούργκεν Κλοπ: Πάντα νικητής – ανεξαρτήτως αποτελέσματος

Σάββατο, 01 Ιουνίου 2019 13:27

Ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που δεν ξέρουν τι είναι το οφσάιντ. Έχουν προσπαθήσει να μου το εξηγήσουν με όρους πιο συμβατούς των πεδίων κατανόησής μου, αλλά μάταια… Οι συνάδελφοι με κοροϊδεύουν προκαταβολικά όταν πρέπει να γράψω κάτι αθλητικό. Αγώνες δεν παρακολουθώ, να το ξεκαθαρίσουμε. Παρακολουθώ, όμως, αραιά και πού αποτελέσματα, την εξωγηπεδική ζωή κάποιων παικτών και, ασφαλώς, μερικές – ελάχιστες – ποδοσφαιρικές περιπτώσεις που θεωρώ πως κάτι, εκτός ποδοσφαίρου, έχουν να πουν. Μεταξύ αυτών των ολίγων κι ο Γιούργκεν Κλοπ – από τα χρόνια της Ντόρτμουντ.

Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον τότε και μου το διατηρεί έως σήμερα, είναι η υγεία με την οποία αντιμετωπίζει κάτι τόσο μεγάλο, ακριβό, παγκόσμιο. Η Λίβερπουλ είναι μια ομάδα αξίας σχεδόν ενός δισ. ευρώ. Θα έλεγε κανείς, λοιπόν, πως η πίεση από διοίκηση και κερκίδα για αποτελέσματα και τίτλους, η πίεση που προκύπτει και μόνο από την ιστορία ενός τέτοιου συλλόγου, θα οδηγούσε κάποιον πολλές φορές σε κινήσεις βεβιασμένες, ίσως εντυπωσιασμού, πανικού ακόμα, προκειμένου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Σε κινήσεις πολλές φορές εκτός προσωπικής φιλοσοφίας του που θα τον ανάγκαζαν ενδεχομένως να απαρνηθεί αυτό που είναι – προπονητικά και μη.

Δεν είναι αυτή η περίπτωση του Γιούργκεν Κλοπ. Εκείνος παραμένει ο εαυτός του, παντού και πάντα.

Πήγε στη Βρετανία, βελτίωσε τα αγγλικά του ώστε να μπορεί να νιώσει τον παλμό της ομάδας και της κοινωνίας όπου πλέον ανήκε. Γελάει τρανταχτά, πολλές φορές και με τον ίδιο του τον εαυτό. Παραδέχεται τα λάθη του, δεν φορτώνει τις ευθύνες σε διαιτησίες και… τύχες, δεν μεμψιμοιρεί, αποδέχεται τα αποτελέσματα και προχωρά, σέβεται τον αντίπαλο, δεν ερεθίζει με δηλώσεις του το ακραίο κομμάτι της κερκίδας. Θεωρεί τον εαυτό του ως τον ‘normal one’, γελάει με τις ίδιες του τις αντιδράσεις κατά τη διάρκεια των αγώνων, αγκαλιάζει – μεταφορικά και κυριολεκτικά – τους παίκτες του, δίνει πάθος και χιούμορ στις συνεντεύξεις τύπου, δε φοβάται να δηλώσει αριστερός και πως «αν υπάρχει κάτι που δε θα κάνω ποτέ στη ζωή μου είναι να ψηφίσω δεξιά», δηλώνει υπερβολικά τυχερός για τη ζωή του και παραδέχεται πως δεν πρόκειται να γίνει Άλεξ Φέργκιουσον καθώς νιώθει ήδη μεγάλος για το άθλημα, αν και είναι μικρός για τη ζωή που θέλει να ζήσει.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ/EPA/PETER POWELL

Κοντολογίς, αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο όπως του πρέπει: Σοβαρότατα αλλά όχι σοβαρότερα απ’ό,τι αξίζει σε ένα παιχνίδι – έστω και δισεκατομμυρίων.

Ο σημερινός τελικός είναι ο τρίτος που καλείται να κερδίσει. Στις επίμονες έως πιεστικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων για τις ήττες, την τύχη, τους αντίπαλους προπονητές, το στυλ παιχνιδιού και την κατάρα των τελικών, εκείνος, μέσω Independent, παραμονές του αγώνα, παραδίδει μαθήματα ζωής και ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας:

«Ζούμε μονάχα μια φορά. Ως εκ τούτου, πρέπει να κάνουμε ωραία τη ζωή μας. Ορισμένες φορές μπορείς να το πετύχεις μόνος σου, άλλες όχι. Αντιλαμβάνομαι ότι το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα κομμάτι διασκέδασης της ζωής. Οπότε, αν κάνουμε τον κόσμο να βαριέται, τότε ποιος ο λόγος να έρχεται στο γήπεδο; Πρέπει να προσπαθούμε να δίνουμε λόγους για να ψυχαγωγείται ο κόσμος. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους τίτλους. (…) Είμαι ήρεμος. Δεν περιμένω η ζωή μου να είναι τέλεια. Η ζωή μου είναι πολύ καλύτερη από ό,τι είχα ποτέ φανταστεί. Γιατί, λοιπόν, να ανησυχώ ή να προβληματίζομαι; Θα ήταν ηλίθιο εκ μέρους μου. Λένε ‘ο Πεπ κερδίζει συνέχεια και ο Κλοπ όχι’. Αλήθεια; Έλα τώρα... Πηγαίνω σπίτι και έχω μια υπέροχη οικογένεια. Είμαι μονίμως ένας χαρούμενος άνθρωπος. Γιατί να ζηλεύω ανθρώπους που είναι πιο επιτυχημένοι από εμένα και ίσως πιο έξυπνοι από εμένα; Προφανώς και υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλύτεροι προπονητές από εμένα. Και πάλι όμως διαχειρίζομαι τη ζωή και την αντιμετωπίζω σαν ένα μεγάλο δώρο...».

Η φιλοσοφία του αποπνέει μόνο αγάπη και υγεία για το άθλημα. Κι αυτό αποτυπώνεται στην αγάπη του κόσμου αλλά και την αποδοχή μεγάλων προπονητών, όπως του αυτοαποκαλούμενου «Special One», Ζοζέ Μουρίνιο.

«Για μένα, η πρόκριση της Λίβερπουλ έχει όνομα: Γιούργκεν. Δεν είχε να κάνει με φιλοσοφία ή τακτική. Ήταν η καρδιά, η ψυχή και η ενσυναίσθηση που έχει δημιουργήσει σε αυτούς τους παίκτες. (…) Αξίζει να κερδίσει αυτόν τον τίτλο. (…) Όλο αυτό είναι η αντανάκλαση της προσωπικότητάς του, της φιλοσοφίας να μην εγκαταλείπουμε, να παραμένουμε μαχητικοί, της φιλοσοφίας ο κάθε παίκτης να τα δίνει όλα. Αν του λείπει ένας παίκτης, δεν κλαίει. Δεν κλαίει που παίζει 50 – 60 παιχνίδια τη σεζόν – άλλοι κλαίνε για 35 ή 40. Όλα έχουν να κάνουν με την νοοτροπία του Κλοπ».

Θέλω να πω, οκ, στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, όλα είναι εφικτά. Κι αυτό το ξέρει πολύ καλά ο Κλοπ. Αλλά και ο Ποκετίνο. Συνεπώς, σήμερα ο Κλοπ μπορεί να μην κερδίσει. Αυτό, όμως – τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και με την επίγνωση πως στο ποδόσφαιρο οι τίτλοι μετρούν – δε σημαίνει πως, αν και ηττημένος, δε θα είναι νικητής…